FanFic.nl

Like Animals [3-shot]

1.

Met tranen in mijn ogen kijk ik naar de ijzeren tralies die mij van mijn geliefde scheiden. Er zit genoeg ruimte tussen twee afzonderlijke spijlen om ertussendoor te kunnen kijken, maar te weinig om erdoor te ontsnappen. In het midden van de voorste traliewand bevind zich een deur, die eveneens gemaakt is van ijzeren staven. Het is voor mij onmogelijk om die te openen, want een bovenmaats hangslot zorgt ervoor dat er geen beweging in te krijgen is. Dus zit er niets anders op dan verdrietig te kijken naar mijn geliefde, Tom, die zich aan de andere kant ervan bevindt. Hij is degene die gevangen zit - niet ik, maar als het kon, zou ik zo zijn plaats innemen. Echte liefde noemen ze dat, dan offer je jezelf op voor degene van wie je houdt. Maar alles wat ik kan doen is vertederd kijken naar zijn verwarde, blonde haartjes en zijn donkere oogjes. Het is altijd moeilijk om te ontcijferen welke emotie donkere ogen uitdrukken, omdat er zo weinig zichtbare kleurvariatie is. Toch denk ik te zien dat mijn vriendje zich verdrietig voelt, omdat hij in een kooi is geplaatst, zonder fatsoenlijk overlevingsmateriaal. En zonder mij.
‘Bill, ik moet met je praten,’ zegt mijn tweelingbroer Tom, die naast mij zit. Hij is degene die mijn vriendje heeft opgesloten, zonder een duidelijke reden te geven. ‘Vies,’ had hij gezegd, of iets in die richting, maar dat vind ik geen reden om iemand op te sluiten.
‘Waarover?’ vraag ik, zonder mijn blik los te maken van de Tom achter de tralies. Mijn vriendje ziet er zo verdrietig uit. Ik kan zijn hart als een bezetene zien kloppen onder zijn huid.
‘Over wat jij gedaan hebt. Dat kan gewoon echt niet.’
‘Wat jij gedaan hebt kan ook niet!’ De tranen springen in mijn ogen. ‘Je hebt hem opgesloten!’
‘Voor jouw informatie, Bill, zijn soort hoort in een hok.’
‘Niet waar! Niemand hoort in een hok. Dat heeft de mensheid zo verzonnen, dat hij in een hok hoort. Het hoeft niet, echt niet. Geloof mij maar.’
‘Na vanavond vertrouw ik jou sowieso niet meer. Heb je enig idee hoe illegaal dit is?’
‘Dacht je dat ik van plan was het naar buiten te brengen? Ik hou gewoon van hem, Tom.’
‘Je houdt van hem?’ Tom stoot een honende lach uit. ‘Dat bestaat niet, Bill.’
‘Geloof me nu maar, het is echt zo!’ Stille tranen rollen over mijn wangen. Het is zo onrechtvaardig dat zelfs mijn eigen broertje me niet bijstaat.
‘Trouwens,’ bedenk ik me dan, ‘wat jij hebt gedaan is minstens zo illegaal: je hebt hem opgesloten!’
‘Dat is de normaalste zaak van de wereld, broertje,’ spot Tom.
‘Jij hebt gewoon teveel films gekeken!’
‘Nee, Bill, ik leef een normaal leven. Een leven waarin zulke figuren in een kooi thuishoren.’ Er loopt een rilling over mijn rug. Ik weet niet of dat van de kou is, omdat ik geen kleren draag; of omdat mijn broertje zo harteloos over mijn vriendje praat. Alsof hij er iets kon doen wat hij was. Mijn gedachten dwalen af naar onze eerste ontmoeting.

Het was zomer, dus het leek me een leuk idee om het winkelcentrum in te lopen. Een nieuw soort winkeltje was aan het eind van de straat geopend. Ik wandelde ernaartoe en liep naar binnen. Een geur van gras en mest baande zich een weg door mijn neusgaten. Een vrouw vroeg of ik hulp nodig had, maar ik maakte duidelijk dat dat niet het geval was. Ik keek rond en zag dat overal leuke bakje en speeltjes hingen en lagen. Het was overduidelijk een gezellig winkeltje. Sommige spulletjes pakte ik op om ernaar te kijken, bestudeerde ze en legde ze vervolgens weer terug waar ik ze vandaan had gehaald. Net toen ik het winkeltje wilde verlaten zag ik het. In een hoekje van de winkel, bijna aan het zicht onttrokken, zat hij. Zijn prachtige blonde haartjes en donkere ogen spraken me onmiddellijk aan. Ik wist dat ik hem wilde hebben en zou krijgen. Ik liep naar hem toe, maar Tom was overduidelijk bezig met zijn andere vrienden. Toch stopte hij toen hij mij zag. Hij keek me aan, maar zei niets. Hij keek alleen. Een blik die dingen zei waar woorden nooit toe in staat zouden zijn. Ik voelde mijn wangen spontaan rood worden.
‘Wil je met mij mee?’ vroeg ik. Tom zei nog altijd niets, maar keek terug met een blik die overduidelijk instemde. Nadat ik flink betaald had mocht ik ‘m mee naar huis nemen. Toen we thuis kwamen, keek mijn broer verbaasd naar mijn vriend. ‘Wie is dit?’ vroeg hij.
‘Dit is Tom,’ zei ik trots. Zonder op een antwoord te wachten liep ik al met Tom naar boven. Toen we uiteindelijk in mijn slaapkamer aankwamen plofte ik met Tom op mijn bed. Uren keken we naar elkaar, zonder iets te zeggen. We keken elkaar alleen maar aan.
‘Bill, eten!’ riep mijn broer vanaf de keuken. Het was zo fijn om nooit iets te hoeven doen, omdat ik Tom er dan op kon wijzen dat hij tenslotte de oudste was. Zijn trots stond hem in de weg.
‘Kom, we gaan eten,’ lachte ik en ik nam mijn vriend bij de hand om samen de trap af te lopen. Tom keek verbaasd naar ons toen we samen aan tafel schoven. ‘Waarom is hij hier?’ vroeg hij, haast bot.
‘Eten natuurlijk ,’ zei ik en nam een flinke hap van mijn lasagne.
‘Gaat het wel goed met je?’ vroeg Tom na een tijdje, terwijl we rustig ons eten opaten.
‘Het gaat prima,’ was mijn antwoord, en zo was het de rest van de avond stil gebleven. Ik maakte me klaar voor het slapen gaan. Tom deed hetzelfde. Samen sprongen we in bed , klaar voor een nieuwe dag.
Ik werd wakker met Tom in mijn armen, mijn blonde haren kietelden in mijn nek. ‘Goede morgen, Tom,’ mompelde ik en aaide rustig over zijn zachte blonde haren. Mijn broer kwam de kamer binnen gelopen en keek geschrokken naar het beeld dat hij zag.
‘Wat is dit in godsnaam?’ Ik ging meteen rechtop zitten.
‘Tom, ik moet je wat vertellen.’ Ik aarzelde, zou ik het wel vertellen?
‘Nou, wat dan?’
‘Tom en ik zijn verliefd.’ Tom keek me met grote ogen aan en liep woedend mijn slaapkamer uit.
‘Hij is gewoon jaloers,’ stelde ik andere Tom gerust.

Reacties: