Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Life is so bitter sweet [pauze] » 1.
Life is so bitter sweet [pauze]
1.
Een meisje zittend in een grijs grauwe kamer. Denkend over de volgende dag, verder zal ze ook nooit komen. Wat heb ik fout gedaan? Dacht ze. Een vraag die nooit beantwoord zal worden. Ik heb pijn dacht ze weer. Wonden… groot en ongeneesbaar, ze is getekend voor het leven. Iets waar ze altijd zal onthouden.
Ik zat op de grond tegen de muur aan. Wachtend op de dag die mijn laatste dag zou worden. Mijn ouders vonden mij altijd een ondankbaar kind, niet het perfecte kind. Dat is jaren blijven spelen, ik ben zelf nu 17. Ik word mishandeld door mijn ouders, maar mijn vader is het ergst… ze ontkennen ook altijd dat ze een kind hebben gehad. Wat pijnlijk voor mij was, wetend dat ze niet van me houden. Ik hoorde voetstappen op de gang, ik probeerde zo snel mogelijk op te staan ondanks de pijn. Voordat ik stevig op mijn benen stond mijn vader al in mijn kamer. Hij was duidelijk dronken. Hij glimlachte en ik kon de bui al voelen hangen. “Zuigen kreng!”¯ hoorde ik hem schreeuwen. Ik stond bang tegen de muur, ik kon niks uitbrengen omdat ik nooit heb geleerd te praten, schrijven of lezen. Hij pakt me bij me haar en duwde me zo op mijn knieën. “Zuigen!”¯ zei hij met een commando. Ik maakte met trillend handen zijn broek open. Zijn geslachtsdeel stond al helemaal gespannen. Ik keek erna en toen naar mijn vader met angst in mijn ogen. “Zuigen tering hoer!”¯ schreeuwde hij tegen me, hij deed mijn mond open en schoof zo zijn geslachtsdeel in mijn mond richting mijn keel. Na dat hij klaar gekomen was schopte hij me weg en liep mijn kamer uit. Ik lag op de grond met al zijn sperma op me. Ik pakte een doekje en probeerde het van me af te vegen, het sperma van een man van wie ik niet eens van hou.
Die volgende ochtend moest ik het huis schoonmaken van mijn vaders dronken bui. “Goedemorgen schattebout~!”¯ zei mijn moeder vrolijk tegen mijn vader die hem uitgebreid ochtend kus gaf. Ik keek erna, ik wou ook die liefde. Ik was het zat om altijd maar in de schaduw te staan. Maar soms is het goed zo dat ik in de schaduw sta, niemand die zorgen om me maakt, geen gebroken harten of erger, geslagen worden. Lekker helemaal alleen, geen gekut van deze verneukte wereld. Na uren hebben zitten zwoegen om alles schoon te krijgen gooide mijn moeder haar glas wijn op der witte vloer bedekking. “Schoonmaken kreng! Als je de vlek niet binnen een uur eruit hebt krijg je geen korstjes!”¯ schreeuwde ze. Ik knikte gehoorzaam, om de klappen te vermijden. Na een uur weer zitten zwoegen kreeg ik de vlek er niet uit tot mijn grootste schrik. Wat nu!? Ik hoorde mijn moeder aankomen lopen, ik gaf nog alles wat ik had om de vlek weg te kunnen krijgen maar tevergeefs. “Je hebt het er niet uit kunnen krijgen!”¯ schreeuwde ze furieus. Ze pakte de bamboestok en begon ermee te meppen. “Kyaa!!!”¯ dat was het enige wat ik uit kon brengen. Schreeuwen om de pijn. Ze bleef doorgaan totdat ik helemaal bloedend op de grond lag, huilend van de pijn. “Daar krijg je het van ondankbaar kind!”¯ schreeuwde ze en liep vervolgens weg. Ik stond moeizaam op en liep naar mijn kamer, in de kelder. Ik ging liggen op de grond en huilde mezelf inslaap.
Maar die nacht had ik een raar gevoel. Ik hoorde wat gerommel boven. Geschreeuw, gesmeek om levens. Ik stond op en liep naar boven, puur uit nieuwsgierigheid. Ik zag zwart geklede mannen voor mijn ouders staan met een scherp zwaard. “Vermoord Henry niet! Alsjeblieft! Doe het niet!”¯ schreeuwde mijn moeder huilend. De mannen trokken daar niks van aan en hakte mijn vaders hoofd eraf. Ik kon mijn ogen niet geloven, hun verloste mij uit mijn leidde wat ze deden… maar toch. De man met het zwaard liep naar mijn moeder toe en de andere mannen duwde haar op der knieën net wat ze bij mijn vader hadden gedaan. Ze smeekte nog wat voor der leven, en toen was het ineens stil in de kamer. Ik hoor de bloed stromen van mijn moeders lichaam. Zonder bij na te denken liep ik de woonkamer in. De zwart geklede mannen keken me alleen aan en verlieten het huis met mijn ouders lichamen en hoofden. Die nacht was ik eindelijk vrij!
Ik heb de hele nacht niet kunnen slapen. Ik zat aan tafel net als iedere ochtend. Wachtend op mijn ouders die wakker zouden worden, mij verrot schelden en mij al het werk laten doen. Maar vandaag… was alles anders. Ze waren vermoord, maar ik dacht gewoon dat het een droom was en bleef op hun wachten.
Ik liep naar het raam toe en keek naar buiten, ik zie meerdere kinderen naar buiten gaan en schreeuwen van blijdschap, deze hele straat was namelijk een kinder-mishandel gebied.
Ik zette de radio aan en hoorde het nummer van Tokio Hotel, Forgotten. Mijn favoriete nummer van hun. Ik begon het ontbijt klaar te maken en zo ook mijn huishoudelijke taken die ik iedere dag deed. Maar toch was het raar… ik miste iets. Ongeveer tegen de avond zat ik voor de raam kijkend naar buiten, hoe de kinderen spelletjes aan het spelen waren, en genoten van het heerlijke voedsel die ze hadden gepakt. Maar ik kon dat niet, hun waren jong, ik ben al 17… het zit er te diep ingekerfd.
Er gingen dagen voorbij van de dag dat mijn ouders vermoord werden. Ik zat iedere dag voor het raam toekijkend hoe kinderen werd geadopteerd, ik bleef alleen achter. Er was namelijk een stichting opgericht voor deze buurt zodat mensen de kinderen hier konden adopteren. Iedereen werd zo snel geadopteerd totdat ik als enige overbleef in mijn straat. Maar toen zag ik vier mannen door de straat lopen, ik herkende hun ergens van. En jongeman met lang zwart haar, haar als een leeuw die pronkt met zijn manen. Hij liep de raam toe en glimlachte vriendelijk ondertussen wijzend naar de deur. Ik knikte alleen en stond moeilijk op. Eenmaal de deur open gemaakt kwam hij naar binnen en stak zijn hand uit. “Kom je mee?”¯ vroeg hij in het Duits. Ik had geen idee wat hij bedoelde maar het was beter om met hem mee te gaan dan hier thuis te blijven rotten in eenzaamheid.
Reacties:
Ga je nog verder met dit verhaal?
Want, ik vind het wel leuk ^^ naja leuk.. vooral zielig
Maar als je van plan bent verder te gaan; snel verder
x