FanFic.nl

I'm Your Favorite Drug <33 [Miniserie]

When Love and Death embrace. <33

Laila POV:
'Aankomend weekend hebben jullie 1 dag verlof.' word er omgeroepen. Wij kijken elkaar blij aan. "Zullen we gaan winkelen?" vraag ik blij. Xenya knikt. "Heroin, wil je ook mee?" Vraag ik lief. Een klein glimlachje verschijnt. "Natuurlijk." antwoorde hij. We gaan al helemaal plannen wat we gaan doen en naar welke winkels we moeten.
*tijdsprong van 4 dagen, de dag van verlof is aangebroken*
Om 12 uur precies klop ik op de deur van Bills kamer. Naast me staat Xenya al ongeduldig te wachten. We krijgen geen antwoord. "Heroin?" Vraag ik. Nog geen antwoord. "Bill?" roept Xenya iets harder door de deur. Maar er blijft een stilte. Xenya en ik kijken elkaar vaag aan. "Die slaapkop..." Mompel ik. "Bill, we komen naar binnen hoor!" Roep ik door de deur, en ik haal de deurklink naar beneden. Meteen klik gaat de deur open.

Xenya POV:
Laila loopt naar binnen en ik loop achter haar aan. Opeens bots ik tegen haar op. "Wat is er?" vraag ik. Er komt alleen gestotter uit. "Kom op, zo erg is het vast niet, het is normaal als ie zichzelf rukt hoor!" merk ik lachend op. Laila draait zich naar me toe, de tranen staan in haar ogen. "Lai, wat is er, ik begin me nu echt fucking zorgen te maken." zeg ik. Ik probeer over haar schouder heen te kijken maar ze duwt me weg. "Niet kijken!" roept ze. Ik duw haar boos weg en loop naar binnen, en ik zie iets wat ik nooit meer van mijn netvlies gebrand krijg, iets wat ik liever niet wilde zien, en het is onze schuld. "Oh my Gott." komt er alleen bij mij uit. De tranen schieten bij mij ook in mijn ogen, mijn ogen kan ik niet afwenden. Daar ligt hij dan. Hij is heel bleek en ziet er kwetsbaar uit. Ik val huilend op de grond en Laila gaat naast me zitten, proberen me te troosten. Als er na een uur gekeken word waar we blijven schrikt de zuster zich dood. Ze rent naar beneden en ik hoor haar bellen, een ambulance waarschijnlijk. Laila loopt met haar mee. Ik haal de naald uit Bills arm en kus zijn lippen. Nog altijd ligt hij daar onbewegelijk. Als de ambulance aankomt worden we weg gesleept en in een andere ambulance gezet. "Vertel rustig wat er is gebeurd, rustig meisje." hoor ik de ambulance broeder zeggen. Ik krijg niks uit mijn mond en zie het afschuwelijke beeld van Bill op zijn bed weer voor me. "Ze is in shock!" hoor ik ene andere broeder zeggen. Als ik mijn ogen sluit zie ik weer dat beeld voor me. Bill, levenloos op zijn bed. Ik word uit mijn shock gehaalt en vertel het verhaal zo verstaanbaar mogelijk. "De naald zat nog in zijn arm."

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.