FanFic.nl

Bite [Vamps]

Departure [43]

Ik leg een rugzak op mijn bed, open de rits en draai me dan om. Mitch is in mijn kast gedoken - letterlijk - zijn kont steekt er als enige nog uit. Als ik in mijn kast ga kijken, sla ik hem even op zijn bil en hurk dan neer om bij mijn broeken te kijken. Een stel jeansbroeken, een paar shorten en rokjes voor binnen, Mitch trekt me aan mijn heupen omhoog.
'Wat was dat, mevrouwtje? Zoiets doen we niet.' Ik kijk hem met schotelronde ogen aan, die 'Ah, toe?' smeken. Een grijns krult zijn lippen omhoog, die ik daarna kus. Mitch en ik, dat is voor eeuwig. Ik ben er nog ooit zó zeker van geweest.
Hij duwt een stapel T-shirts in mijn al overvolle armen, waardoor ik wankel door de kamer en uiteindelijk op mijn bed val, al de kleren storten zich in een vloed aan stoffen over me heen. 'Help?'
Door paars en rood verschijnt plots huidskleurroze, Mitch's hand trekt me aan mijn schouder uit de berg.
'Here I am, your personal rescuer.' zegt hij, nog steeds grijnzend.
Ik mep hem tegen zijn borstkas, trek zijn pet van zijn hoofd en zet die achterstevoren op mijn haardos. 'Jij bracht me eerst wel ten val. Maar het is je vergeven, ik heb de vergoeding al geregeld.' En daarop sloeg ik mijn armen om zijn nek.
'Vinden jouw ooms het echt niet erg dat ik mee kom?' vraagt hij. Ik verzeker hem dat ze er niets op tegen heb, en ga dan de klerenberg opvouwen en in mijn rugzak proppen.
'Zullen we nog wat eten voor we vertrekken?' stelt hij voor, terwijl hij me helpt met opvouwen. Misschien heb ik iets te veel kleren uitgekozen, maar ach, beter te veel dan te weinig, al heeft naakt zijn toch ook zo zijn charmes. Vooral samen met Mitch naakt zijn. Dat zijn heel erg veel charmes.
Ik grinnik zachtjes, hij vraagt me fluisterend waar ik aan denk. Ik trek mijn rugzak tegen me aan en neem hem mee naar de woonkamer. Hij volgt me slaafs, maar voor deze ene keer zal ik me niet ergeren aan meelopers, want daar dwing ik hem immers toe.
In de hal ligt zijn tas al: een donkergrijze trekkersrugzak, die hij in een vorig leven gebruikte om te gaan camperen.
'Broodje of zo?' vraag ik, terwijl ik mijn jas en schoenen aantrek. Hij stemt toe, terwijl hij struikelend zijn veters probeert te binden. Ik duw tegen zijn schouder, zodat hij valt. Lachend kniel ik bij hem neer. 'Pijn gedaan?'
'Beetje,' kreunt hij, 'beetje heel veel.' Ik wrijf over zijn haar, kus zijn voorhoofd en sta dan recht. 'Kom op, we gaan.'

We zitten aan de toog van een kleine snackbar, ze zijn bezig met onze bestelling, die niet zo heel groot is: twee croque monsieurs, en twee kommen chocolademelk. En totaal niet passende combinatie, maar dat maakt nu even niet uit.
Mitch is een verhaal aan het vertellen over toen hij zes was en een keer verdwaalde in een shopping centre, een uur ronddwaalde in een van de sportwinkels en toen zijn zus zag in de weerspiegeling van een spiegel, in de winkel er tegenover. Blij was hij toen geweest, en dat was maar een uur geleden.
'Je mist haar hé?' vraag ik en wrijf over zijn arm. Hij knikt somber en staart voor zich uit.
'Als ik haar zou terugvinden, dan... Ik zou mijn geluk niet opkunnen, denk ik. Het is zó lang geleden.' Ikzelf kan nauwelijks begrijpen wat er door hem heen gaat, ik ben nooit écht een familiemens geweest. Hoe vaak ging ik niet bij iemand slapen om een familiefeest te ontlopen? Vaal genoeg, geloof me maar. Maar hij, nou, hij is anders. Dat mag ik wel in hem. Eigenlijk is hij gewoon perfect, op een enkel puntje na misschien.
'Maar genoeg over mij,' zucht hij en kijkt me aan, om me daarna glimlachend op mijn neus te kussen, 'vertel jij maar iets.' Hij neemt het bord aan, dat hem gegeven word, en ik doe hetzelfde. Met zijn mes snijdt hij de croque door midden, doopt een punt in de ketchup en bijt hem er vanaf. Het is best fascinerend hem te zien eten.
'Nou,' zeg ik en neem een slok van mijn warme chocolademelk, waardoor een warm gevoel zich in mijn buik verspreidt en mijn hoofd doet tollen van puur geluk, 'wat wil je dat ik zeg?'
'Maakt niet uit.' mompelt hij met volle mond. Ik moet lachen, waardoor de mensen om ons heen vreemd kijken. 'Wat nou? We hebben geen alcohol gedronken hoor.'
Even eten we gewoon verder in stilte, dan wordt er een radio opgezet. Een liedje dat ik niet ken, maar ik wieg wel zachtjes mee op het ritme en glimlach om de tekst. Een jonge band, dat hoor ik aan de naïviteit van de woorden.
'Wanneer ben jij jarig?' vraagt Mitch, volledig willekeurig volgens mij. Ik slik door en kijk naar hem, niet in zijn ogen maar naar zijn wangen, waarin kuiltjes van het lachen zitten.
'Ik was drie weken geleden jarig.'
'Oh, dan trakteer ik je nu, voor je afgelopen verjaardag.' En met die woorden plant hij drie dikke zoenen op mijn wangen en trekt me daarna op zijn schoot. Zijn tong likt langs mijn lippen en zijn handen wrijven zacht door mijn haar.
'Neem een kamer.' zucht de ober geïrriteerd en slaat op de bar. We lachen luid, eten verder en kijken vanuit onze ooghoeken naar elkaar. Dat zal leuk worden in die villa. Als ik, zoals vorige keer, weer een hele vleugel voor mezelf krijg, dan gaat het vonken geven.
Mitch wenkt de ober, bestelt twee glazen van zijn beste rode wijn en leunt dan op het hout van de bar, terwijl hij me aankijkt.
'Dat moet je echt niet doen.' zeg ik, terwijl een wijnglas voor mijn neus gezet word.
'Omdat ik met je mee mag. En het is maar wijn hoor, daar word ik heus niet arm van.' Demonstratief neemt hij een slokje wijn, en port me dan. Ik zucht. Nadeel aan hem: Hij is te koppig en standvastig.
Maar wat een schatje is het toch.

Reacties: