FanFic.nl

BANG~relation

~Long time no see~

Het is zo duister. Ik voel me zo alleen. Ik weet niet waar ik ben of wie ik ben. Ik weet alleen dat ik de ondragelijke pijn in mijn hart niet kan stoppen. Er staat zo veel druk op mijn borst dat het vreselijk veel moeite kost adem te halen. Ik sla mijn armen om mezelf heen. Ik trek mijn knieën op en maak mij zo klein mogelijk. Misschien, als ik zo klein ben, ziet de pijn mij niet, laat het mij met rust. Maar dat doet de pijn niet. Hij dringt iedere vezel van mijn lichaam door en vergiftig mijn hart.
Plots verschijnt er licht in de verten. Ben ik soms dood? Dan is het misschien tijd naar het licht te gaan. Maar ik hoef geen moeite de doen, het licht komt naar mij toe. Voorzichtig steek ik mijn hand naar het licht uit. Met een vingertopje raak ik het aan. Plots kom al het licht over mij heen. Alle kou en pijn is meteen weg, en maakt plaats voor warme en vreugde. Nog nooit heb ik mij zo vrolijk gevoeld, nog nooit zo volmaakt. Ik voel me zo goed dat ik er bijna om moet huilen. Maar het gevoel duur niet lang. Langzaam trekt en licht uit mij weg, en zweeft het als duizenden lichtpuntjes door de oneindigheid waar ik mij in bevind. Als al het licht uit mij is blijft er alleen leegte over. Geen pijn, geen vrolijkheid. Niets. De luchtpuntjes komen bij elkaar en vormen een gestalte. Als alle lichtjes bij een zijn opende de geestachtige gedaante haar ogen. Ze is prachtig en adembenemend, maar ze heeft ook iets naars over zich, alsof ze geen warmte uit straalt. Ze glimlacht naar me. Ik ontspan mijn lichaam en kan mijn ogen niet van de hare af houden.
“Wie bent u?”� zeg ik.
De vrouw gaat met haar hand door haar haar en lacht weer naar mij. Dan verdwijnt haar glimlacht en zinkt ze in gedachten.
“Het is zo spijtig dat jij je niets meer herinnerd”� zegt ze met een zangstem.
De vrouw schud haar hoofd om helder te blijven en pakt mijn handen in de hare. Ze geven geen warmte af, maar voelen ook niet onprettig.
“Maar dat is ook niet jou fout. Je was ook nog maar zo jong”� zegt ze.
Plots komt er een zuchtje wind. Glinsterende waterdruppels vliegen om mijn oren, het lange bruine haar van de vrouw streelt in mijn gezicht, het kietelt een beetje.
“Kun je mijn naam raden?”� vraagt de vrouw.
Natuurlijk niet, wil ik zeggen. Maar op het moment dat ze het aan mij vroeg wist ik het eigenlijk al. Met grote ogen kijk ik haar aan.
“U bent-”�
Plots verlies ik mijn stem. De vrouw laat een van mijn handen los en streelt met haar hand over mijn wang. Door een tijdje zo naar haar te staren heb mijn stem weer gevonden.
“Kumo Kaze”� fluister ik.
Ze slaat haar armen om mij heen en druk mij tegen zich aan. Met een hand gaat ze door mijn haar.
“Goed geraden, mijn dochter”� zegt ze.
Ik sla mijn armen om haar heen en druk mijn gezicht tegen haar borst.
“Mama…”�
Er beginnen tranen over mijn wangen te stromen. Mijn moeder houd mij wat van zich af.
“Niet huilen lieverd, dit is een gelukkig moment”� zegt ze.
“Maar ik ben ook gelukkig. Zo gelukkig dat ik er van moet huilen”� zeg ik.
Mijn moeder glimlacht weer. Met haar handen veegt ze de tranen van mijn gezicht.
“Dat is fijn te horen”� zegt ze.
Ik knik en veeg mijn gezicht aan de rug van mijn hand af.
“Ik hoop dat je het niet erg vind dat ik en je vader je de zelfde naam als mij hebben gegeven?”� vraagt ze.
Verbaasd schud ik mijn hoofd.
“Nee, natuurlijk niet. Het is een mooie naam”� zeg ik.
Ze gaat met haar hand naar mijn hoofd en schud mijn haar wat door de war.
“Daar ben ik het helemaal mee eens”� zegt ze.
Ik glimlach en geef haar een stootje in haar zij.
“Natuurlijk vind je dat”� zeg ik.
Ze geeft een stootje terug en steekt haar tong naar mij uit. We lijkt echt op elkaar.
“Waar is mijn vader?”� vraag ik.
Ik strek mijn nek zelfs even uit om te kijken of hij soms achter haar staat. De vrolijkhei verdwijnt een beetje van haar gezicht.
“Hij kon niet komen”� zegt ze alsof dit een feetje is dat ik heb georganiseerd.
“O”� is het enige dat ik zeg.
Mijn moeder schud haar hoofd om bij de zaak te blijven.
“Eigenlijk had ik een rede om door je geest door te dringen”� zegt ze.
Ik knik begrijpend. Als ze hier was om alleen even gedag te zeggen was het wat raar geweest.
“Oké”� zeg ik.
Mijn moeder kijkt mij serieus aan.
“Het gaat over Akemi Kaze”� zegt ze.
De vrouw van mijn sensei. Ik knik begrijpt en laat haar aan het word.
“Je vader had een rede om haar te vermoorden. Ze had namelijk niet de test gehaald”� legt ze uit.
Verbaast blijf ik haar aanstaren.
“Ze had hem niet gehaald?”� vraag ik.
Mijn moeder klinkt bevestigend.
“Als je de test niet hebt gehaald word je een Horo. Een Horo is niet meer dan een dwalende geest in een lichaam”� legt ze uit.
Dit volg ik even niet. Mijn moeder ziet dat ik het niet begrijp en probeert het mij nog eens uit te leggen.
“Je weet van de test niet?”� vraagt ze.
Ik knik ja.
“Maar waar gaat die test over? Ik bedoel, wat gebeurd er dan?”�
“De test is voor iedereen anders. De test zal je het gene laten zien wat je het meeste vreest. Als je toegeeft aan die angst word je een Horo. In andere woorden, de krachten van de meteoor nemen je over. Maar als je niet toegeeft aan de angst, dan heb jij de macht over the krachten van de meteoor”� legt ze uit.
Ik lijk het te begrijpen, maar nog steeds snap ik een ding niet.
“Waarom werd Akemi Kaze dan vermoord? Is het zo slecht om een Horo te zijn?”� vraag ik.
Mijn moeder knikt triest.
“Ja, een Horo kent geen grenzen, als je het niet onder controle weet te houden, vermoord het alles en iedereen”� zegt mijn moeder.
“Dat is vreselijk”� zeg ik.
“Kon de Kaze clan dan beter nooit naar meteoren kijken? Zodat het ook nooit mis zou gaan?”� vraag ik.
Mijn moeder schud haar hoofd.
“Als Kaze kies je er niet voor de test te krijgen, je krijgt hem gewoon. Iedere Kaze moet hem ondergaan”� zegt ze.
Ze slaat haar armen weer om mij heen en drukt zich tegen mij aan.
“Dus ook jij, mijn dochter.”�

Reacties: