FanFic.nl

Dubbel

5

Jill:
waarom vliegen weekenden altijd zo snel voorbij?! Schooldagen lijken wel eeuwen te duren maar een weekend lijkt dan maar een minuscuul minuutje. Tim en ik staan weer eens zoals elke ochtend voor de bushalte te wachten op de bus. 5…4…3…2…1… de bus arriveert. Tim stapt in en ik volg. “wacht!”� hoor ik achter me. Ik draai me om en zie Tom en Bill aan komen rennen. Als ik nu nog een stapje doe sluiten de deren gewoon. Ik kan het doen… zij hebben dat ook al eens bij ons geflikt. Ja, maar dat was per ongeluk. Even twijfel ik en besluit dan om gewoon te blijven staan. “die deur moet dicht. Ik wil verder.”� Gromt de buschauffeur. “momentje.”� Mompel ik. De jongens botsen tegen me op en met z’n vieren struikelen we de bus binnen. De buschauffeur sluit gelijk de deuren en begint te rijden. Tim krabbelt overeind en trekt Tom omhoog. Bill staat ook op en helpt mij overeind. “dank je. We hadden ons verslapen.”� Hijgt hij zachtjes. Ik grinnik. Verslapen, dat kennen Tim en ik maar goed genoeg. Toch weten wij wel elke keer de bus te halen. Ik hijs mijn tas weer wat beter over mijn schouder en stap dan de verhoging op de bus in waar het een flinke drukte is. “en nog kan ik niet wennen aan dit gebeuren.”� Mompelt Bill terwijl hij zich probeert overeind te houden nadat hij over iemands uitgestoken voet struikelde. Tim loopt voorop en beukt wat kinderen aan de kant. Achteraan jaagt ze een stel bruggers weg en chagrijnig ploft ze neer. “is ze normaal altijd zo?”� fluistert Tom tegen mij en ik haal mijn schouders op. “ze heeft er een hekel aan om te moeten staan in de bus. Al sta je dan ben je bijna altijd een mikpunt voor de busgevechten.”� Tom en Bill kijken elkaar aan. “nog steeds?”� vraagt Bill. “in twee jaar tijd dat we hier niet geweest zijn is het busritueel nog steeds hetzelfde?”� vragend kijk ik hem aan. “twee jaar geleden zij we van deze school af gegaan vanwege de band.”� Ik knik maar want de helft van het verhaal is amper verstaanbaar door het gebrul. Ik ga naast Tim zitten en Tom en Bill komen wat onzeker naast ons zitten. Zoals verwacht is onze 12 minuten busrit een ramp. Ik kom er nog redelijk goed af met alleen een elleboog in mijn maag.

“pokke bus.”� Gromt Tim als we ons lokaal binnen wandelen. Wiskunde. Tim loopt langs me heen en ploft neer bij haar tafeltje. Ik volg haar voorbeeld en plof twee tafels voor haar neer. Tom en Bill komen ook het lokaal binnen en nemen plaats naast ons.
“… en zo krijg je dus uiteindelijk dit getal wat je weer kunt gebruiken voor…”� verveelt kijk ik om me heen. Dit is voor mij al lang duidelijk. Naast me zie ik Bill moeilijk naar het bord kijken. Hij kauwt op het eindje van zijn pen en zijn wenkbrauwen staan gefrustreerd gefronst. Een lichte zucht ontsnapt aan zijn lippen. “lukt het?”� vraag is ironisch en Bill lat zich tegen de leuning van zijn stoel aanvallen. “ik ga hier nooit wat van snappen. Hoe komt hij bij dat getal!”� ik tik met mijn pen op een getal in zijn boek. “dit is dat getal wat op het bord staat. Je hebt net gezien hoe dit beredeneerd werd.”� Bill staart naar de som en knikt dan langzaam. “dat zie ik nog wel.”� Mijn vinger laat ik over de som gaan. “al doe je dit…”� ik wijs hem aan wat we aan het doen zijn en uiteindelijk kijkt Bill me verbaasd aan. “that’s all?”� “yeah, that’s all.”� Hij glimlacht. “ik krijg het een beetje door.”� “dat is anders niet te merken nog.”� We schrikken op van de leraar die voor ons staat met een papier. “de cijfers voor het SO van vorige week.”� De toetsen worden uitgedeeld en ik controleer mijn toets na. Een 9.3 voor het SO’tje. Opgelucht haal ik adem. Ik was bang voor een onvoldoende aangezien ik niet geleerd had. Als dit wel een onvoldoende geweest was had ik voor volgende week hard moeten leren. Vandaag zouden we eigenlijk een PW hebben maar deze is een week verschoven gelukkig. “hoe ga ik dit ooit goed krijgen…”� zucht Bill naast me. Een 2.7. overal rode penstrepen. “je hebt mazzel dat dit een SO was. Je kan het nog ophalen met het proefwerk.”� Zegt onze leraar. Bill laat zijn hoofd op tafel vallen. “ik ga dood.”� Mompelt hij. “niet zo suïcidaal meneer Kaulitz. Misschien is het een optie om een beetje bijles te nemen.”� De docent bladert tussen een stapel papier en laat zijn vinger over regeltjes gaan. “aha, wel, misschien is het een idee om mevrouw Kaylitz om hulp te vragen. Aan het adres te zien wonen jullie niet zo ver van elkaar af en daarbij zijn de Kaylitzen uitstekende leerlingen.”� Bill zijn hoofd komt van de tafel af en kijkt mij vragend aan. “eh…”� ik twijfel. Wil ik dit wel? Ja, ze zijn oké, die jongens. Maar om ze nu in ons huis te hebben? “dat is dan geregeld.”� Maakt de leraar als keuze voor mij. Ach wat. We zien wel. Denk ik bij mezelf.

“pauze! Eindelijk!”� brult Tim dramatisch zodra de bel na ons derde uur gaat. We pakken onze tassen in en lopen naar de hal toe. “wacht even. Blikje fris halen?”� vraagt ze terwijl ze in haar zakken graait naar kleingeld. Wat een mazzel dat we altijd overvloed aan kleingeld hebben. Martin vult dagelijks het potje kleingeld in de servieskast met kleingeld wat voor hem nutteloos is. ‘met twintig centjes kan ik moeilijk iets kopen.’ Geeft hij als argument om van dat soort kleingeld af te komen. Tja, het werkt in ons voordeel want wij hebben daardoor altijd kleingeld op zak. Tim althans. Bij haar past het altijd in haar broekzakken.
“hebbes. Jij ook een blikje?”� vraagt ze en ik knik. We lopen de deuren naar de kantine door en een golf aan geluid bereikt onze oren. Lachende, pratende, schreeuwende en etende pubers in een grote zaal. Ik slenter achter Tim aan naar de drankjesautomaat en ze kijkt me vragend aan. “sprite.”� Antwoord ik en ze gooit geld in de automaat voor de blikjes fris. Ik krijg er een toegeworpen door haar en we slenteren weer richting de kantinedeuren om in de hal te gaan zitten. “Jill!”� ik word geroepen dus blijf ik even staan. Bill komt naar me toegelopen met Tom achter zich aan. “ik wilde wat vragen over die bijles.”� Begint hij aarzelend. Tom geeft hem een duwtje en Bill kijkt zijn broer nijdig aan. “ik vroeg me af of je deze week tijd had om me met wiskunde te helpen.”� Ik kijk Tim aan die me vragend aan kijkt en haar hand achter haar oor doet. Ze verstaat er dus niets van. “lopen jullie even mee naar de hal? Dan kan ik je beter verstaan.”� Zeg ik en de jongens volgen ons naar ons standaard bankje. “of je dus tijd had deze week voor bijles wiskunde.”� Herhaalt Bill. Weer kijk ik Tim aan die haar schouders op haalt. “ik heb in principe de hele week tijd. Het is maar net hoeveel hulp je nodig hebt.”� Tom begint te grijnzen. “veel hulp.”� Zegt hij. “waarom leg jij het hem niet uit?”� vraagt Tim. “omdat Bill dan toch niet luistert en omdat ik geen professional in wiskunde ben.”� Ik grinnik. “wel, wat dacht je van morgenmiddag? Dan kunnen we even kijken waar de moeilijkheden liggen en hoeveel hulp je werkelijk nodig hebt.”� Bill knikt dankbaar en samen met Tom loopt hij hierna weer naar de kantine. Tim stoot me aan. “je bloost.”� Zegt ze plagend met een wenkbrauwiebel. Ik geef haar een duw en laat me tegen de muur aanvallen om tegenaan te leunen. “hij vroeg gewoon wat voor bijles hoor! Meer niet!”� “ja vast. ‘bijles’… daar zit wat meer achter!”� ik kijk haar boos aan. “waarom zou hij hier iets achter moeten zoeken? We hadden voor dit weekend nog wel een hekel aan ze!”� Tim haalt nonchalant haar schouders op. “we waren bevooroordeeld. Iets waar we zelf zo’n hekel aan hebben, deden we zelf. En daarbij heb ik heus wel naar je gekeken zusje lief! Je lichaam verraad je!”� ik zucht diep. Zelf heb ik anders totaal niets door. Ik bedoel maar. Zolang ken ik hem toch niet? Ben ik dan echt zo’n stuntel dat ik mezelf niet eens goed genoeg ken?

Reacties:

Xpam05 zei op 23 aug 2010 - 20:49:
Hihii.
Gauw verder!
xx

duracelkonyn zei op 20 aug 2010 - 15:02:
Bill laat zijn hoofd op tafel vallen. “ik ga dood.”� Mompelt hij. “niet zo suïcidaal meneer Kaulitz.
--

omg hilarisch xd

but i want more

dreamerangel zei op 20 aug 2010 - 14:30:
MEERMEERMEEER!!!!
liefteren!

amarantha zei op 20 aug 2010 - 12:56:
jaaaa meeeeeeer