FanFic.nl

Like Animals [3-shot]

2.

Dagenlang had Tom ons met rust gelaten. Hij walgde van ons, had hij gezegd. Ik begreep dat niet. Ik mocht toch gewoon van mijn blonde vriendje houden, als ik dat wilde? Misschien was hij inderdaad jaloers. Of had hij gewoon verwacht dat ik uiteindelijk toch nog met een meisje thuis zou komen. Misschien. Misschien had ik dat zelf ook gedacht, gehoopt. Verliefd zijn op een meisje was zoveel makkelijker. Maar voor mij zou het nooit zo zijn. De ware, degene met wie je écht de rest van je leven samen hoort te zijn, vind je maar één keer. En dit is hem. Tom. Mijn broer zal er mee moeten leren leven, want ik ga deze liefde niet opgeven. Niet voor hem.
Gelukkig hadden we een overeenkomst kunnen maken. Hij kwam mijn kamer niet in, zodat hij onze liefde niet op hoefde te merken. In ruil daarvoor mocht Tom bij ons wonen. Het was misschien niet helemaal eerlijk, maar het was goed genoeg. Ik kon doen wat ik wilde, voor mijn vriendje gold hetzelfde. Zo ging het dagen, wekenlang goed. Tot mijn lieftallige tweelingbroer tijdens één van de nachtelijke avontuurtjes van mij en mijn vriendje langskwam. Binnenkwam. Tot hij ons zag.
Ik had me nog nooit zo kwetsbaar gevoeld. Daar zat ik dan, op mijn bed, zonder enige kleding om me te beschermen. Mijn benen waren gespreid en mijn vriendje bevond zich ertussenin. Ik schaamde me tegenover mijn broer, omdat hij me op dit moment niet hoorde te zien. Toch kon ik me niet herinneren hoe ik mijn benen weer bij elkaar moest doen, dus bleef ik zitten. Tom deed hetzelfde, en mijn broer staarde me aan met ogen die bijna uit hun kassen puilden. Walging. Hij vond ons walgelijk. Aan de ene kant deed het met pijn om te zien dat mijn broer zo over me dacht, aan de andere kant maakte het me niet uit. Het was mijn leven, mijn liefde, mijn genot. Hij had er niets mee te maken. Mijn vriendje was de eerste die weer tot zijn positieven kwam. Hij keek me enkele tellen lang met zijn donkere oogjes aan, waarna hij zich onder het bed verstopte. Kinderachtig, maar o zo effectief. Ik was de volgende die de controle over mezelf terugkreeg. Langzaam sloeg ik mijn benen over elkaar heen en plaatste mijn handen voor mijn geslachtsdeel.
‘Tom, waar haal jij het lef vandaan om zonder kloppen binnen te lopen?’
‘Waar haal jij het lef vandaan om ’s nachts op maximaal volume mijn naam uit te kermen?’ Blijkbaar had Tom zichzelf ook weer teruggevonden.
‘Niet jouw naam. Zijn naam.’ Tom was het zo zat, dat hij verder de kamer in kwam. Hij keek onder het bed waar andere Tom zich had verscholen. Hij pakte mijn vriendje bij zijn voetjes en trok hem onder het bed vandaan.
‘Tom wat doe je, ben je gek geworden of zo? Je doet hem pijn!’ schreeuwde ik. Tom negeerde me en ging ervandoor met mijn geliefde. Ik stond op, me er totaal niet meer van bewust dat ik geen kleren droeg, en rende de trap af. Daar zag ik hoe mijn broertje mijn vriend in een kooi duwde.
‘Ben je gek? Laat hem gaan, Tom!’ Ik rende op Tom af en trok aan zijn arm.
‘Bill, loslaten! Je bent gek en je hebt hulp nodig!’ Hij trok zijn arm los en sloot de kooi van mijn vriendje af met een groot hangslot . Hij had zich erbij neergelegd dat ik mijn vriendje niet ging verlaten, dus had hij twee stoelen de gang in gesleept. We moesten toch zitten, vond hij.

Dat brengt mijn gedachten weer terug naar het heden. Zelfs na alles nog een keer overdacht te hebben, kan ik met mijn hoofd niet bij dat Tom mijn vriendje heeft opgesloten.
‘Waarom,’ bedacht ik me ineens, ‘had je überhaupt een kooi in huis? Was je al die tijd al van plan om hem op te sluiten?’
‘Gewoon voor het geval hij ontsnapte. Gelukkig maar, want je bent echt veel te ver gegaan.’
‘Ontsnappen?! Waarom praat je zo over mijn vriendje? Weet je wel niet hoe oneerbiedig je bent?’
‘Naar sommige figuren hoef ik ook geen eer te betonen, Bill,’ zei Tom bitter.
‘Luister, Tom, jij hoeft echt niet van hem te houden, van mij part negeer je hem, dat maakt hem ook niet uit. Maar opsluiten gaat écht te ver. Dat weet jij ook wel.’
‘Nee, Bill, wat jij hebt gedaan, dí¡t gaat te ver.’
‘Het spijt me, Tom, oké? Het spijt me dat ik niet gewoon op meisjes val. Het spijt me dat ik niet in staat ben om elke avond een ander meisje mee te nemen, of met haar mee te gaan. Het spijt me dat ik zo niet ben, maar ik kan er niets aan doen.’
‘Daar gaat het niet om. Nu moet je niet gaan doen alsof ik elke avond een ander meisje heb, want dat is niet zo. Het gaat er gewoon om dat je sommige verlangens absoluut niet hoort te hebben, en als je ze al hebt, moet je ze onderdrukken, Bill. Dit is ziek.’
‘Ik wil gewoon gelukkig zijn.’De tranen rollen nog steeds over mijn wangen, die ondertussen hoogstwaarschijnlijk rood gekleurd zijn van de zoute vloeistof.
‘Dat snap ik.’ Toms stem is iets zachter geworden, minder beschuldigend, alsof hij mijn positie begint te begrijpen. ‘Maar dit gaat echt te ver, Bill.’
‘Dit gaat inderdaad te ver! Je hebt hem opgesloten, Tom!’ Tom slaakte een zucht.
‘Trouwens, Bill, trek alsjeblieft iets aan, wil je.’
‘Zoals wat? Ik heb niets bij de hand.’ Tom kijkt bedenkelijk om zich heen, maar het dringt al snel tot hem door dat er niets in de buurt is. Hij slaakt een zucht en trekt zijn eigen shirt over zijn hoofd.
‘Neem dit maar.’ Ik kijk verbaasd naar wat zich eronder bevindt - ik heb nooit geweten dat mijn broertje zoveel spieren heeft. Dankbaar trek ik het shirt aan, wat nog warm aanvoelt van Toms lichaam.
‘Ja, dat heeft hij niet, hè?’grinnikt mijn broertje. Ik moet toegeven dat mijn vriendje inderdaad in het bezit is van weinig tot geen spieren. Maar dat maakt niet uit. Want liefde gaat om het innerlijk, toch? Uiterlijk heeft er niets mee te maken.
Al zit mijn broertje er stiekem ook heel aantrekkelijk uit.

Reacties: