FanFic.nl

Avril Lavigne and me (lovestory)

[3] Things I'll never say

We zijn aan de praat geraakt over van alles en nog wat, wat blijkt, ze komt uit Belleville en ze houdt ook van skateboarden. Ze is echt een supergezellig persoon en ze kan maar door blijven praten over haar passies, echt geweldig is dat. Ondertussen luister ik maar geboeid. Er is zoveel dat ik wel zou willen zeggen maar op het moment dat ik het wil zeggen komt er iets heel anders uit mijn mond. Zo bizar is dat.
Het valt me op dat haar mondhoeken lichtjes omkrullen als ze praat. En als ze lacht kun je bijna 32 tanden tellen, zo breed lacht ze. Wat me ook opvalt zijn de spikkeltjes in haar helderblauwe ogen. Ze lijken een patroon te volgen, wat eigenlijk best creepy is. Of zouden alle mensen dat hebben? Het is me nog nooit echt opgevallen. Maar eigenlijk probeer ik altijd oogcontact te vermijden, dus daar zou het ook aan kunnen liggen.
Aan het einde van de avond wisselen we telefoonnummers uit, onder het motto 'dat we een keer samen moeten gaan skateboarden of zoiets.' Als we vervolgens met Vanessa weglopen poseren we nog even voor de vele fotografen.
"Waar zal ik je afzetten?" Jeremy staat ineens weer voor m'n neus.
"Jeremy, laat nou maar. Ik ga wel zelf." Ik loop door.
"Maar, Ramona..."
"HOU OP MET MIJ STALKEN MAN!!" roep ik en Jeremy schikt. Ik zelf ook eigenlijk.
"Ze rijden al met mij mee," zegt Avril ineens. Ik glimlach naar haar als bedankje.
"Oh," teleurgesteld druipt hij af.
"Thanks," zeg ik als we in de limo zitten.
"Geen dank joh. Anders had ik helemaal alleen in dit enorme ding moeten zitten. Waar moet jij eruit Vanessa?" Ik heb de twee inmiddels aan elkaar voorgesteld.
"We gaan samen met de trein terug, toch?" antwoord Vanessa en ik knik.

Twee dagen later als ik op school zit (helaas) word ik op mijn nieuwe mobiel gebeld door Avril. Gelukkig had ik net pauze (Thank God) anders was mijn (nieuwe) mobiel voor een eeuwigheid afgepakt.
"Halloooo!" begroet ik haar vrolijk.
"Hey, met Avril. Alles goed?"
"Ja hoor. Met jou?"
"Ja goed. Wat was je aan het doen?"
"O, ik zit op school. Damnheid."
"Ow, ik wist niet dat je nog op school zat."
"Ja examenjaar. Maar dat doet er niet toe."
"He, ik had een vraagje. Heb je misschien zin om zaterdag te komen? Skateboarden ofzo."
"Euh, zaterdag? Is goed."
"Gezellig." We spreken een tijd af en ze geeft me haar adres. We blijven nog even praten, maar dan gaat de bel.
"Wat was dat?"
"De schoolbel. Ik moet gaan. 'k Zie je zaterdag!"
"Toodels!"

Die zaterdag gaat natuurlijk alles verkeerd. Ik mis de bus, daarna de trein, word met water ondergespat door een langszoevende BMW en...nee gelukkig valt mijn mobiel niet in het water. Ik heb besloten om haar ook maar een naam te geven. 'Charlotje', mijn telefoontje. Als ik uiteindelijk voor het huis sta vraag ik me af of ik wel echt goed zit. Het huis is niet al te groot. Wel degelijk groter dan het mijne, maar voor iemand die een MTV award heeft gewonnen nog redelijk klein. Ik stap het tuinhekje binnen en loop het twee meter lange kronkelpaadje af naar de voordeur. Naast de deur hangt een naambordje:

Jean-Claude, Judy,
Matthew, Avril & Michelle
Lavigne

Ja dit moet het zijn. Haar ouderlijke huis blijkbaar. Ik bel aan en wacht af. Wat nou als ze niet open doet? Wat nou als het allemaal een grap was en ik nu in punk'd zit? Ik begin meteen alle mogelijke opties gestrest door te nemen en wil al weg lopen als ineens de deur open gaat en ik bijna een hartverlamming krijg.
"Hey, schrok je?"
"Neuh," lieg ik.
"Come in, ik ben vandaag naar mijn ouders gekomen zoals je ziet. Ik woon zelf in NY, maar dat is zo ver. Kom verder."
Ik volg haar naar binnen en kijk om me heen. In de gang staat een oud bruin kastje met een lila vaas erop en een paar fotolijstjes. Ik zie een foto van twee meisjes en een jongen en neem aan dat dat Matthew en Michelle zijn. Er loopt een eikenhouten trap naar boven. Langs de trap hangen schilderijtjes. Ik volg Avril door naar de woonkamer.
"Ik heb The Pink Handcuffs net opgezocht op internet. Jullie zijn echt goed!"
Ik word rood en weet even niet wat ik moet zeggen. Nerveus pluk ik aan mijn haar en glimlach ik. Avril merkt het op.
"Er is verder niemand thuis hoor." Ik knik. Op de een of andere manier gaan mijn zenuwen niet weg. Kom lieve zenuuwtjes, vlieg nou we-eg. Maar het helpt niet. Wat zal Avril wel niet denken? Ik praat amper!

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.