FanFic.nl

Avril Lavigne and me (lovestory)

[4] Mobile

LALAALA, HE WAS A BOY, SHE WAS A GIRL, CAN I MAKE IT ANYMORE OBVIOUS
Ik ben naar Avril's liedjes gaan luisteren en sindsdien doe ik eigenlijk niks anders meer. Ik heb de liedjes op mijn mp3-speler gezet en loop al de hele dag ongeveer huppelend door de school. Sommige mensen waarmee ik af en toe omga vroegen me wat er was. Sindsdien ben ik me dat zelf ook af gaan vragen. Het is maandag. Op maandagen hoor je depressief door de gangen te slenteren omdat het nog vier dagen duurt voor het weer weekend is. Vanmiddag wel weer band practise, dat is natuurlijk altijd het lichtpuntje van de martelende maandag. Maar vandaag wordt het door mij niet als een lichtpuntje in het donker gezien, maar als de slagroom op de chocoladetaart.
Tijdens een saaie scheikundeles sms't Avril me ineens.

Moeten nog een x muziek gaan maken. xoxo

De jongen die naast me zit spiekt stiekem.
"Wat de- heb jij contact met Avril Lavigne?"
"Nee, John, luister ik..." Ach, waarom zou ik het ontkennen. "Eigenlijk wel ja. Is daar iets mis mee?"
"Dat is best wel- laat maar." Hij heeft inmiddels al de aandacht van de hele klas getrokken en iedereen stelt allerlei vragen aan mij. Ik was er wel trots op hoor, maar het gaat me iets te ver dat de volgende dag de hele school het al weet en iedereen me aanstaart. Niemand zag mij ooit, of misschien deden ze maar alsof zodat ze niet met me hoefden te praten. Nu lijk ik ineens het populairste meisje van de hele school. En dat is wel het laatste wat ik wilde worden.
Moet alles nou echt zo drastisch veranderen alleen maar omdat ik een nieuwe vriendin erbij heb? Eentje die me begrijpt? Zouden ze me misschien aanstaren omdat ik op school een 'social zero' ben en nu opeens met Avril Lavigne bevriend ben? Waarom? Zij is ook maar een persoon die van muziek en skaten houd!
Ik denk er weer aan hoe heerlijk het is dat ze mij begrijpt. Dat we onze passies delen. Maar is dat het wel? Begrijpt ze me echt wel zo goed? Of zijn we om een andere reden bevriend? En waarom dan? Kijken ze allemaal naar me omdat ze die reden allang weten? Of ben ik gewoon veranderd?
Al deze vragen komen in me op en ik word steeds paniekiger. Ik loop door de gang en echt iedereen staart me aan. Eng gewoon. Ik versnel mijn pas. Ik moet hier zo snel mogelijk weg. Terwijl ik over mijn rug kijk naar de mensen die me nakijken bots ik tegen een groepje brugpiepers aan. Ze staren omhoog. Niet op de normale 'wat-ben-jij-groot-wat-zijn-wij-klein'-manier. Zo snel als ik kan race ik naar huis. Ik wil zo snel mogelijk van school af zodat ik me totaal op de muziek kan concentreren.
"Hallo, hoe was het school?"
"Mam, iedereen keek naar me!"
"Mooi zo, wil je even op Lola passen?"
"Mam?"
"Danjewel, ik ben om 6 uur weer thuis. Doeg!"
Ik wist het, ze haat me. Dat was vroeger wel anders. Toen ik nog maar twee lentes jong was, was ik haar 'allerliefst poppeke'. Maar ja, toen kwam Lola. Misschien komt het niet eens echt door haar. Ik ben gewoon ouder geworden. Ik ben me anders gaan kleden, en dat accepteerde ze niet altijd even goed. Ja, ik ben veranderd. Misschien... misschien moet ik gewoon zo snel mogelijk uit huis. Als ik mijn diploma heb over een half jaar ga ik met Vanessa en Hale en Mimi naar New York, net als Avril. Dan kunnen we daar muziek gaan maken, we kunnen elke dag naar de studio komen, omdat we twee straten verder wonen. Dan kan ik dit hele paranoïde dorpje achter me laten.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.