FanFic.nl

Part of me {gepauzeerd}

Voorspellingen, Zwerkbalspelers en Rood haar

[Femke P.O.V]

De zon stond hoog aan de hemel en een zacht briesje verkoelde de lucht. Mijn ogen dichtknijpend tegen de zon, keek ik naar de twee teams hoog in de lucht. Zwerkbal was een geweldige sport om naar te kijken, maar mij zou je niet snel op een bezem betrappen. Ik verplaatste mijn blik naar de schets van het verlaten zwerkbalveld, die op mijn schoot lag. Ik was er aan bezig geweest, toen Angelique en Robbie besloten om een oefenwedstrijdje te spelen. Mijn blik gleed weer terug naar de spelers boven me. Dankzij mijn oog voor details, ontgingen de blikken die Harry Cho Chang toewierp, me niet. Ik vond hen eigenlijk niet zo heel erg goed bij elkaar passen. Maar wie ben ik om te beoordelen welke mensen bij elkaar passen? Ik droom zelf al sinds mijn twaalfde over een bepaalde jongen. Een zachte stem rukte me uit mijn gedachten.
“Hoi Femke.”� Ik glimlachte en gebaarde naar Kasper dat hij bij me moest komen zitten.
“Wat brengt jou hier?”� Vroeg ik glimlachend. Hij maakte zijn tas open en haalde er een grote, bruine envelop uit, die ik direct aannam en open maakte.
“Wat vind je?”� Vroeg hij, terwijl ik de foto’s bekeek.
“Kasper, deze zijn geweldig! Kun je me de kopieën geven?”� Hij lachte.
“Die heb je al vast.”� Ik lachte met hem mee. Kasper was één van mijn beste vrienden, ondanks het leeftijdsverschil. Hij zat in het vierde, ik in het zesde. Toen bedacht ik me ineens iets.
“Ik heb ook nog iets voor jou.”� Ik opende mijn eigen tas en haalde er mijn map met tekeningen uit. Hij nam de drie tekeningen, die ik hem toe reikte, aan.
“Dank je.”� Ik glimlachte naar hem en keek op mijn horloge. Het was half vijf. Dat betekende dat we nog anderhalf uur hadden voor we naar de grote zaal moesten voor het avondeten. Naast me keek Kasper naar de twee afdelingsteams. Plots greep hij naar zijn camera en richtte die op Harry en Cho, die tegenover elkaar zweefden.
“Nieuw project?”� Hij knikte. Kasper was altijd bezig met een bepaald een project. De vorige keer ging hij voor zwerkbal, wat het stapeltje foto’s in mijn handen tot gevolg had. Ik begon mijn spullen in te pakken en keek hoe Kasper een foto maakte van Angelique en Fred, die ‘onopvallend’ naar elkaar keken. Daarna liepen we samen naar de grote zaal, om samen met Ginny te genieten van het avondeten.

“Vertel me wat je ziet, lieve kind.”� Ik keek achterom, om te zien tegen wie Zwamdrift het had. Toen ik zag wie het was, kon ik mijn gegrinnik niet onderdrukken. Aan het begin van het jaar had Anderling besloten dat ik en Leona niet bij elkaar in de buurt mochten zitten tijdens de lessen. Blijkbaar had ze een ‘slechte invloed’ op me. Leona ging vaak om met de broertjes Wemel. Ik was benieuwd wat ze nu weer ging verzinnen. Ze deed net alsof ze heel ingespannen in de glazen bol keek en begon toen zacht te praten.
“Ik zie… een zwerkbalspeler. En.. de kleuren blauw en geel.”�
“Heel goed. Wat zie je nog meer?”� De hele klas was intussen zacht aan het lachen, wetend wat de ‘voorspelling’ uiteindelijk in zou houden.
“Ik zie… een nummer… nummer vier! En ik zie twee letters.. Een O en een P. En… en een ring! Ik geloof dat het een verlovingsring is.”� Ze zuchtte diep, alsof de voorspelling haar had uitgeput.
“Interessant. Kan iemand hier iets uit opmaken?”� Er klonk opnieuw gelach door de klas en ik stak mijn hand op. Zwamdrift knikte en ik liep naar Leona toe, een grote grijns op mijn gezicht.
“Nou,”� Begon ik, terwijl ik aan het tafeltje ging zitten. “Het is duidelijk dat de voorspelling over een zwerkbalspeler gaat. De kleuren wijzen er op dat hij speelt voor Pullover United. Nummer vier en de letter O. P? Makkelijk. Olivier Plank. Ik denk dat de voorspelling is dat Olivier Plank, wachter van Pullover United, zijn vriendin ten huwelijk gaat vragen.”� Ik draaide me om en maakte, samen met Leona, een buiging naar de rest van de leerlingen, die enthousiast klapten.
“Heel goed. Zou jij me nu eens willen vertellen wat je ziet?”� Shit. Wat nu?
“Professor Zwamdrift? Zou ik misschien nog een voorspelling mogen proberen te maken?”� Zwamdrift knikte en liep verder naar het tafeltje waar Katja Bell en Alicia Spinnet zaten. Leona boog zich weer over de bol en zei toen grinnikend:
“Ik zie een jongen… Een jaar of achttien. Rood haar, blauwe ogen. Hmm.. GW. Wie zou dat toch kunnen zijn?”� Ik gaf haar een por en lachte zacht met haar mee. Leona was de enige die wist dat ik George leuk vond.
“O hou je kop toch!”�
“Je weet dat dit zijn laatste jaar is, toch?”� Ik zuchtte diep.
“Ja, ik weet het.”� We keken elkaar even aan.
“Ga je er iets aan doen?”�
“Ik weet het niet.”� Ik liet mijn hoofd op mijn armen zakken en staarde naar een donkere kring op de tafel. Naast me kon ik de maag van Leona horen knorren en ik moest onwillekeurig lachen.
“Wat is er zo grappig?”� Ik schrok me rot, toen de stem van professor Zwamdrift ineens naast me klonk en probeerde iets te verzinnen.
“Femke hier vind mijn voorspelling niet geloofwaardig.”�
“Leg mij de voorspelling eens uit, mejuffrouw Stokbroeks.”� Ik was me er pijnlijk van bewust dat de hele klas meeluisterde toen de volgende voorspelling van haar tong rolde:
“Ik voorspelde dat zij met een van de Wemels zou trouwen en dat ze twee kinderen zouden krijgen.”� Opnieuw barstte de hele klas in lachen uit, met de uitzondering van Alicia, die zacht zei:
“Mocht ze willen.”� Ik wist dat Leona haar gehoord had, omdat ze moordlustig Alicia’s kant op keek.

Reacties:

1 2

Faramir zei op 20 aug 2010 - 22:46:
Erg goed verhaal,
Ik heb er helemaal niks op aan te merken