FanFic.nl

Leave Out All The Rest

Hoofdstuk 01

De regendruppels tikten ritmisch tegen het raam. Langzaam hief ik mijn hoofd, staarde ik naar de grote, donkere wolken die dreigend samen waren gepakt. Een zucht rolde over mijn lippen terwijl ik het boek dat ik aan het lezen was dichtsloeg en me langzaam uit de comfortabele stoel duwde.
De afgelopen dagen was het nauwelijks droog geweest en de aanhoudende duisternis had geen goede invloed op mijn humeur. Ik voelde me opgesloten in mijn eigen huis, in mijn eigen leven. Geen enkel moment om even naar buiten te gaan, om even uit te waaien had zich voorgedaan.
Op mijn gemak slofte ik naar de keuken, tastte ik in een van de kastjes naar een mok. Een hele tijd had ik stil in de stoel gezeten en gelezen, had ik me alleen bewogen om de bladzijde van mijn boek om te slaan. Nu pas merkte ik hoe steenkoud ik ervan was geworden, hoe zeer het in huis was afgekoeld door dit verschrikkelijke weer.
“Onvoorstelbaar.”�, mopperde ik op mezelf. Al sinds de hevige regenval was begonnen, vroeg ik me sterk af en hoeverre ik mijn gezonde verstand had gehad toen ik had besloten te verhuizen naar het stadje waar ik nu een kleine drie maanden woonde. Het stadje dat ik altijd vanuit het diepst van mijn hart had gehaat, het stadje dat ik altijd vanuit het diepst van mijn hart zo snel mogelijk wilde verlaten. Het was onvoorstelbaar hier weer terug te zijn. Het had een goed plan geleken.
Nu pas leek ik me weer te herinneren, weer te beseffen, waarom ik hier jaren geleden ongeduldig had gewacht tot ik een leeftijd had bereikt waarop ik oud genoeg zou zijn om het huis uit te gaan en op mezelf te gaan wonen. Waarop ik oud genoeg zou zijn om de weide wereld in te trekken en elders mijn leven te beginnen.
Een klein grijnsje gleed over mijn gezicht toen ik me bedacht hoe de reacties waren geweest van mijn familie. Mijn twee zussen en mijn broer hadden met een ontzet gezicht gekeken toen ik hen vertelde welke beslissing ik had genomen. Ze hadden alle drie gedacht dat ik hen in de maling nam, dat ik een of andere slechte grap met hen uit wilde halen. Ze wilden me niet geloven, hadden altijd het gevoel gedeeld dat wij hadden als we aan dit kleine, vergeten stadje dachten. Hadden het hatelijke gevoel jegens dit verschrikkelijke stadje altijd met mij gedeeld. Toch was ik teruggekeerd. Ik was vergeten waarom.
Ik schudde de gedachten van me af en schonk mijn mok vol met koffie. Afwezig leunde ik tegen het aanrecht, terwijl ik door het lange raam van de keukendeur de kleine achtertuin inkeek. Ik had er maar één middag in kunnen spenderen, één middag van kunnen genieten. Het was de enige middag dat de zon scheen en dat de temperatuur aangenaam genoeg was om met een goed boek buiten in de zon te gaan zitten. Ik schudde mijn hoofd zacht en nipte van mijn koffie terwijl ik me uit alle macht probeerde te herinneren wat mij terug naar hier had geleid. Ik kon het me niet bedenken.
Desondanks had ik een mooie woning gevonden, op een kleine tien minuten lopen van het bos. De natuur hier, in Forks, had altijd al een bijzondere werking op mij gehad. Het bos had nauwelijks meer geheimen voor mij te verbergen. Ik kende ieder pad dat er doorheen leidde, kende iedere plek die bijzonder mooi was en waar je kon genieten van de stilte, de rust. Waar je kon genieten van de natuur. Er waren plekken waar je je gedachten vrijuit kon laten gaan, waar je je gedachten in alle rust kon ordenen zonder dat de hectiek van het dagelijkse leven je zou storen.
Als klein kind al kwam ik er veel, leek ik in mijn vrije tijd in het bos te wonen. Op de een of andere manier had ik toen altijd het gevoel gehad er een bepaalde sfeer te voelen, een sfeer waar ik me altijd tot aangetrokken had gevoeld. Ik was er altijd van overtuigd geweest dat het een bepaalde magie was die hier in de omgeving heerste, dat het de magie was die mij telkens weer terug naar het bos leidde en me daar in de ban hield. Nu ik ouder was, wijzer, was ik de fantasie een beetje ontgroeid en wist ik dat het de magie onmogelijk kon zijn. Magie bestond niet. Zelfs een eersteklas dagdromer als ik wist dat het niet bestond. Toch had ik altijd diep in mijn hart verborgen wat ik na al die jaren nog steeds graag wilde geloven, had ik diep in mijn hart verborgen waar ik vroeger altijd zo vurig om had gewenst. De magie die alleen ik leek te voelen, wilde ik zo graag ook met de anderen om mij heen delen. Maar alleen ik had de fantasie, de verbeeldingskracht, om er in te geloven.

“Hallo, lieverd.”�, de stem klonk zacht, haast fluisterend. Ik glimlachte bij het horen van de woorden, van de vertrouwde stem. Het was sinds weken de eerste stem die ik weer hoorde. Nu ik door het slechte weer alleen uit pure noodzaak mijn huis verliet, had ik al dagen geen gesprekspartner weer gehad. Ik merkte nu pas hoezeer ik het mistte een conversatie te voeren over de dagelijkse gang van zaken.
“Hi.”�, mijn stem klonk helder, opgewekt jegens het feit dat ik het komende anderhalf uur iemand aan de telefoon had die me alle laatste roddels vertellen zou over de mensen die ik in mijn oude woonplaats had achtergelaten.
“Hou je het daar nog een beetje uit, Reg?”�, de woorden klonken bezorgd. Ze meende het oprecht. Ik trok mijn wenkbrauw op terwijl ik met mijn vrije hand aan de onderkant van mijn vest plukte. Kort rolde ik met mijn ogen. Het was altijd het eerste wat ik hoorde als ze belde.
“Het regent al dagen, weken.”�, antwoordde ik. “Ik ben blij dat je belt. Ik begin me langzaam een beetje eenzaam te voelen nu ik zo weinig naar buiten ga.”� Even was het stil aan de andere kant van de lijn. Net toen ik me afvroeg of ze misschien had opgehangen, hoorde ik een zucht over haar lippen rollen.
“Je weet dat je altijd terug kan komen. Het was toch niet nodig kilometers bij ons vandaan opnieuw te beginnen?”�, klonken de woorden, enigszins beschuldigend omdat ik alles had achtergelaten wat ik in al die jaren had opgebouwd. Mijn vrienden, mijn familie. Mijn werk, mijn carrière.
“Je had toch best een leuke plek hier in de buurt kunnen zoeken? Misschien niet in dezelfde stad, maar er zijn genoeg dorpen en kleinere steden hier in de buurt waar je had kunnen gaan wonen. Niet zo ver weg als nu. Ik mis je, Reg.”� Ik zweeg, beet koortsachtig op mijn onderlip. Misschien was ik nu toch iets minder blij met het telefoontje dat ik van mijn moeder kreeg. Ik voelde welke kant zij het gesprek op wilde sturen, voelde hoe ze probeerde mij een schuldgevoel aan te praten omdat ik haar en mijn andere familie had achtergelaten. Omdat ik voor eens in mijn leven een keer voor mezelf koos en niet voor hetgeen anderen zo graag wilden wat ik koos. Voor eens wilde ik de dingen in mijn leven eens drastisch veranderen, en dat had ik gedaan.
“Je weet dat ik niet terugkom, mam.”�, zuchtte ik. Deze discussie hadden we al talloze keren gevoerd. Talloze keren was het uitgedraaid op een felle discussie, waarna we elkaar met gemak weken niet konden spreken omdat we allebei te trots waren de telefoon te pakken en ons excuus aan te bieden. We waren te koppig om toe te geven dat we niet zo hadden moeten reageren, dat we het anders hadden moeten bespreken. Ik rolde met mijn ogen toen ik me bedacht dat je toch wel mocht verwachten dat we van die talloze keren hadden geleerd. Het tegendeel leek zich veel te snel te willen bewijzen.
“Wat heb je daar nog te zoeken, Reg? Je jeugdherinneringen? Die zitten toch in je hoofd.”�, vervolgde mijn moeder op dezelfde toon na een lange stilte. Alsof ze probeerde te horen welke impact haar woorden op mij zou hebben. “Je familie? Je vrienden? Reg, die zijn jou toch allemaal achterna verhuisd toen je dat akelige, vergeten stadje had verlaten? Je was de eerste die een stap in de juiste richting had gezet, die het voorbeeld gaf aan alle anderen die vanuit het diepst van hun hart het stadje wilden verlaten. Waarom zou je dan nu terugkeren naar iets waar je zo’n haat voor hebt gekoesterd?”� Ze liet een stilte vallen, wilde dat de woorden die ze me zei tot me door zouden dringen. Ik zweeg, beet harder op mijn onderlip om te proberen te voorkomen dat we dezelfde fout zouden maken als enkele weken geleden.
“Ik wilde mijn leven veranderen, mam.”�, zuchtte ik. “Ik wilde ergens anders een nieuwe start maken, ver uit de buurt van het onheil dat me tegemoet is gekomen bij jullie. Ik wilde drastische veranderingen, wilde ergens anders opnieuw beginnen. Met een schone lei.”�
“Forks?”�, meer hoefde ze niet te zeggen om haar ongenoegen te laten blijken. Als ik geëmigreerd zou zijn naar een warm land, had ze het niet zo erg gevonden als nu ik weer terug was gekeerd naar het stadje waar ik was opgegroeid. Het stadje waar ik heel mijn kindertijd en jeugd had doorgebracht.
“Forks heeft ook goede kanten.”�, probeerde ik. Voordat ik was uitgesproken wist ik dat mijn moeder vrij spel had en de lange lijst van negatieve punten op zou gaan sommen in de hoop dat ik me zou bedenken en zo snel mogelijk weer terug zou keren naar het leven dat ik had. Naar het leven dat ik niet meer wilde hebben.
“Regina.”�
“Mam, moeten we deze discussie echt voeren? Kunnen we het niet gewoon hebben over hoe goed de kinderen van Rachell hun best doen op school, over hoe goed de kinderen van Robin wel niet zijn in hun sport, in hoeveel wedstrijden zij de afgelopen weken hebben gewonnen?”�, probeerde ik het gesprek in normale banen te leiden. Zonder enig succes. Mijn moeder slaakte een behoorlijk geïrriteerde zucht. Ik kende haar goed genoeg om te weten dat ze er overdreven met haar ogen bij zou rollen. Ze zou denken dat ik reddeloos verloren was, dat het een hopeloze zaak was mij over te halen op te geven wat ik hier aan het opbouwen was.
“Nee.”�
“Dat spijt me te horen.”�, ik wist dat het weken, misschien zelfs maanden zou duren voordat ik haar weer zou spreken. Voordat mijn twee zussen en mijn broer mij zouden bellen om te vragen hoe het met me ging, om te vertellen hoe het met hen en met mijn moeder zou gaan.

Reacties: