FanFic.nl

Avril Lavigne and me (lovestory)

[7] Losing grip

Verbaasd kijk ik haar aan. "Hoe...wat...waarom?"
"Ja duh, ik ben je beste vriendin, zoiets zie ik gewoon."
Oké, nou weet ze het. En wat dan nog? Ze kan echt het verschil niet maken. Avril heeft al een vriendje, en ik zal voor altijd eenzaam blijven. Er is nog nooit iemand geweest die me zo goed leek te begrijoen als zij. Behalve Vanessa misschien.
"Luister, je bent hartstikke leuke meid, en als Avril dat niet ziet is dat haar probleem, sowieso denk ik dat je dit een beetje overdrijft. Misschien was dat zo'n '2 dagen vriendje', waarschijnlijk is het allang uit. Ik zou zeggen ga ervoor en bel d'r!"
Ik kijk naar de grond. Vanessa heeft ergens wel gelijk. Ik overdrijf het allemaal ontzettend. Mijn hand gaat langzaam naar de telefoon die op de tafel ligt. Op het moment dat ik hem op wil pakken gaat hij af en ik schrik me rot.
"Wie is het? Wie is het?" vraagt Vanessa nieuwsgierig. Mijn ogen worden groot. Wist ze dat ik haar net wou gaan bellen?
"Hé Avril, hoe is het?"
"Goed met jou?"
"Ja ook heel goed," lieg ik. Vanessa gaat half over mij heen liggen om mee te kunnen luisteren maar ik loop weg en sluit mezelf in de badkamer op.
"Hé heb je misschien zin op een keer langs te komen?" vraagt ze. Ik voel dat ik begin te zweten. Zo eng is het toch ook weer niet?
"Ehm, ja leuk!"
"Oké, ik heb het wel een beetje druk met m'n nieuwe singel...heb je de clip gezien?"
Ik knik, besef dat ze dat niet kan zien en zeg dan 'ja'.
"Maar tussendoor vind ik nog wel een plekje. Wanneer zou jij kunnen?"
"O ehm, altijd eigenlijk."
"Zou je niet een paar liedjes op gaan nemen met die gasten?"
"Nee niet meer. Lang verhaal, dat vertel ik nog wel."
"Oké... even kijken. Kun je vrijdag? Ik moet alleen 's ochtend naar de tandarts, maar om 10 uur ben ik daar weer klaar."
"Dat is goed." Ze geeft me haar nieuwe adres en we praten nog wat. Als ik ophang besluit ik een douche te nemen, aangezien ik om de een of andere reden totaal bezweet ben.

Ik kijk nog een keer op het briefje, dat inmiddels totaal gekreukeld is, controleer het adres en bel dan aan.
"Hey met Evan," hoor ik door de intercom. Ik wil weer weglopen. Misschien was dit toch niet zo'n goed idee. "Ben jij Ramona?"
"Eh, ja-"
"Kom verder." De deur zoemt. Ik twijfel.
"Ga je hem nog open doen of hoe zit dat?" vraagt een vrouw die ineens naast me staat. Ik glimlach en besluit toch maar te gaan. Langzaam loop richting de lift. Asjeblieft laat hem stuk zijn, denk ik. Maar nee, de lift doet weer niet wat ik wil. Ik stap de lift in met de vrouw nog steeds naast me. Zul je zien dat de lift het nu opeens begeeft. Waarschijnlijk gaat hij eerst helemaal naar de bovenste verdieping en daar besluit hij er ineens mee op te houden. Hij zal keihard naar beneden vallen en ik zal de val niet overleven. Mijn botten zullen voor altijd in de lift blijven liggen en niemand zal zich afvragen wat er met me is gebeurd.
Ping. De liftdeuren gaan weer open. Ach, ik en mijn claustrofobie ook altijd.

Reacties: