Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Humanoid » On the Edge
Humanoid
On the Edge
Tom dacht dat Ven hem iets verzwegen had, en Ven kon hem dat niet kwalijk nemen. Hoe vaak kwam een gescheiden vader te weten dat zijn zoon die bij de moeder woont een nieuw been had? Ven luisterde aandachtig naar dokter Davidsohnn, die haar uitlegde dat heel Willies linkerbeen cyborg was. Hoewel Ven niet wist hoe dat kwam, hoopte ze toch maar dat het enkel het been was. Af en toe wierp ze een blik naar Tom, die nog steeds woedend keek
‘Nou, ik kan trouwens niet bewijzen dat iemand hem dit been heeft gegeven. Er is geen enkel litteken van een operatie. Ik heb geen idee hoe dit been is gekomen…’ mompelde Davidsohnn half tegen zichzelf, en half tegen Ven en Tom. Tom haalde zijn wenkbrauwen op. Hij leek niet echt overtuigd. Achter hem zag Ven Tommie slapen in de stoel waar ik hem heb achtergelaten.
‘Nou, Willie, ik ga je meenemen naar de operatiekamer. Je kunt wakker blijven als je wilt, of als je liever niet kijkt, kan ik je in slaap zetten,’ vertelde Davidsohnn tegen Willie. Ven kon haar ogen niet van Willie houden. Ze zag hoe moe hij er wel niet uitzag. Ze zuchtte.
‘Laat hem maar slapen, hij verdient enkele uurtjes rust,’ zei ze. Davidsohnn knikte. Hij wierp nog een blik naar Tom, en duwde dan het bed terug naar de gang.
‘Jullie moeten nog enkele formulieren invullen aan de balie,’ riep Davidsohnn hen nog na. Tom knikte, hoewel hij wist dat de dokter het niet eens had gezien. Zonder nog iets te zeggen stapte hij de kamer uit, waardoor Tommie en Ven nog achterbleven.
Willie moest een nachtje in het ziekenhuis blijven, en de dokter stond erop dat Ven en Tom allebei naar huis gingen. Ven drukte op de knop op haar sleutel, waardoor de brommer vanzelf wel naar huis reed - hopelijk, want misschien kon hij naar Bill gaan - en stapte in de auto. Billie lag te slapen in haar armen. Tom droeg Tommie op de achterbank, en ging toen aan de bestuurderskant zitten. In plaats van de auto te starten staarde hij voor zich uit, duidelijk geërgerd.
‘Tom? Alles in orde?’ vroeg Ven bezorgd. Ze wist wel dat hij in shock was. Zijzelf was ook niet goed van haar ontdekking.
‘Neen!’ sneed hij Ven toe, waarna hij haar met een vernietigende blik aankeek. ‘Hoe heb je dit kunnen verzwijgen voor mij Ven? Hij is ook míjn zoon!’
Ven zuchtte, en keek weg.
‘Ik heb niets verzwegen Tom, dit is even nieuw voor mij als voor jou…’
‘Dus wat, onze zoon is als cyborg geboren? Doe even normaal Ven, zulke dingen bestaan niet!’ ging Tom verder, en het kon hem niet eens schelen of zijn neefje wakker werd.
‘Nou, het kan ook zijn dat jij het voor mij hebt verzwegen, Kaulitz! Het is niet dat ik verwachtte dat John met een cyborgbeenverhaal afkwam. Wees jíj eens realistisch! Je weet dat als er iets met Willie gebeurd dat ik het meteen aan jou zou vertellen!’ Billie in Vens armen werd wakker, en begon te huilen. Ven zuchtte, en probeerde haar terug in slaap te wiegen, maar dat ging moeilijk.
‘Doe Billie terug in het kinderzitje. Het is verboden om…’
‘Jaja, ik snap het al…’ mompelde Ven. Ze deed haar gordel terug uit, opende het portier, en stapte naar achteren. Tommie ook was wakker geworden, en hij keek geschrokken om wat er gebeurd was. Wanneer Billie vastzat vanachter, was Ven blij te zien dat Tommie haar probeerde te troosten.
‘Rij gewoon naar huis, Tom,’ zuchtte Ven wanneer ze een tijdje terug neerzat. Tom zijn handen grepen het stuur nog steviger vast, en hij snoof geïrriteerd. Wanneer hij niets deed, reikte Ven met haar hand naar de sleutel om hem om te draaien. Tom sloeg zachtjes haar hand weg.
‘Ik kan de auto zelf wel opstarten hoor,’ fluisterde hij. Ven trok haar hand terug, en staarde voor zich uit gedurende de hele autorit. Wanneer ze thuis waren aangekomen, en ze Tommie en Billie in bed hadden gedaan, wilde Tom alweer vertrekken.
‘Tom, we moeten hier echt over praten,’ smeekte Ven. Tom wilde duidelijk niet blijven, maar uiteindelijk gaf hij toch toe. Hij draaide zich om, en bleef recht tegenover Ven staan met kleine ogen. Ven begreep dat hij niet wilde zitten.
‘Ik wil dit niet, Ven,’ fluisterde Tom. ‘Ik wil niet dat onze zoon ook al dat gewicht op zijn schouders moet dragen…’
‘Tom, ik wil dit ook niet, maar we moeten nu eerst uitzoeken hoe dit komt,’ zei Ven snel, ook op fluistertoon. Ze ging neerzitten in de zetel. ‘Is het omdat wij allebei ook zo zijn?’
‘Neen, dat kan niet. Het cyborggen zit niet in ons, we hebben gewoon een vervangend deel…’ Ook Tom ging eindelijk zitten. Hij hield zijn hoofd naar beneden, en zijn zwarte vlechtjes gleden van zijn schouders.
‘Wí¡t is het dan? Heeft Gustav misschien…’
‘Neen, Gus laat ook nog een lidteken achter, kijk naar Bill, en kijk naar mij…’ Tom wees naar zijn gezicht. ‘Elke operatie laat een lidteken achter, en Willie heeft niets, geen schram!’
‘Nou, dan heb ik er geen idee van…’ Ven keek weg, en zuchtte. Kon iemand maar met een oplossing komen.
‘Gustav heeft niets gedaan, maar hij kan ons wel helpen,’ zei Tom opeens, met een mysterieuze klank in zijn stem. Hij keek Ven aan met grote ogen, en er verscheen een halve glimlach op zijn gezicht.
‘Hoezo? Gaat hij het been vervangen in een mensenbeen? Doe normaal, Tom…’ mopperde Ven, maar Tom deed niet eens de moeite om beledigd te zijn. Hij stond op.
‘Wanneer we morgen Willie gaan halen, brengen we hem naar Gustav. Hij weet í¡lles over cyborgs! Hiermee kan hij ook wel helpen!’
Ven keek terug op naar hem. Hij raakte hier té enthousiast over, maar Ven kon hem niet kalmeren.
‘Morgen gaan we samen naar Gustav,’ zei Tom uiteindelijk, alsof de beslissing gemaakt was. Ven wilde niet tegenspreken. Wat voor kwaad kon het om een vriend op te zoeken. Ze zuchtte.
‘Wat jou het beste lijkt zal ik volgen,’ zei Ven uiteindelijk. Tom nam niet eens afscheid toen hij wegging. Ven probeerde eerst nog alles eens goed op een rijtje te zetten. Tom kón gelijk hebben dat Gustav hun kon helpen. Maar ze maakte zich toch zorgen om één ding. Wat als zíj toch gelijk had, en twee cyborgs samen een cyborgkind kregen? Hoe zat het dan met Billie? Was Tommie de enige die niets metaals in zich had in dit huis?
De volgende dag gingen ze zoals beloofd nadat ze Willie uit het ziekenhuis hadden gehaald naar Gustav. Tommie en Willie waren allebei stil, en Billie sliep. Ook Ven zei niets. Tom vond het daarom maar nodig om muziek op te zetten.
De rit duurde lang, vreemd genoeg. Het leek alsof Tom speciaal een omweg nam om iedereen te irriteren. Ven keek een keer naar Willie. Hij zag lijkbleek alsof hij ieder moment kon overgeven, en Tommie zag er ook ongemakkelijk uit. Ven herinnerde zich hun gesprek van gisteren nog. Hij wilde doodgraag naar zijn vader, en was het beu dat die steeds weg was. Nou Ven kon dat wel begrijpen. Haar vader was ook nooit thuis geweest. Haar moeder was altijd maar in het huis aan het werken, en Camilla was gewoon het onweer in huis. Het ging maar niet goed in die families tegenwoordig.
‘Mama, zijn we er bijna?’ vroeg Willie met een ziek stemmetje. Ven sloeg haar ogen neer.
‘Ja jongen, ik denk het wel. Voel je je niet goed? De dokter heeft gezegd dat je niet goed reageert op narcose…’
‘Het gaat wel, ik ben gewoon moe…’ fluistert Willie. Hij keek even naar Ven, en probeerde te glimlachen. ‘En Tom wilt graag naar huis, naar Bill.’
‘Ik weet het, jongens. Maar Tommie, je zult moeten wachten tot je papa klaar is met werken. Ik kan je niet alleen thuis laten…’
‘Maar papa is nooit klaar met werken. Ik geloof niet eens dat hij nog aan me denkt of zo… Het is altijd wanneer we eens eindelijk plezier samen hebben dat hij weggeroepen wordt. Ik wil dat hij ontslagen wordt of zo, en dan een menselijkere baan neemt!’
Ven beet op haar lip, en draaide zich terug naar Tom. Hij keek haar met een waarschuwende blik aan, maar ze rolde haar ogen.
‘Ik ging het hem niet vertellen,’ beet ze hem toe. Tom haalde enkel een wenkbrauw op, en lette weer op de weg.
‘Nouja, je zag eruit alsof je stond te breken,’ ging hij verder. Ven gromde, en sloeg haar armen over elkaar terwijl ze voor zich uit staarde. In haar hoofd vloekte ze tegen hem, schelde ze hem uit voor sukkel, en domoor. Dit waren nog aardige woorden, omdat ze wist dat Tom geen klootzak was - ondanks zijn gedrag ernaar soms.
Ze kwamen eindelijk aan bij Gustav. Ven pakte Billie op, en maakte haar stilletjes wakker. Tom had Willie ook vastgepakt, omdat hij niet kon stappen met zijn been. Tommie wandelde doodstil achter hun. Omdat Ven één hand vrij had, belde zij aan. Niets.
‘Heb je wel iets met Gustav afgesproken?’ vroeg Ven aan Tom, terwijl ze hem geërgerd aankeek. Tom draaide onschuldig zijn hoofd. Ven begreep al meteen wat dat betekende.
‘Wat? Ben je dom of zo? Hij is waarschijnlijk niet eens thuis!’ begon Ven met een luide stem tegen hem te roepen. Billie zweeg, en staarde gewoon naar de deur. Willie begon bang te kijken.
‘Geen ruzie maken!’ riep hij, in een poging om Ven rustig te krijgen. Zijn stem klonk nog steeds zacht en ziek. Tom zuchtte.
‘Als je logisch nadenkt, weet je dat Gustav non-stop bezig is met dat experiment van hem. Hij verlaat dit huis nooit,’ verklaart hij met een rustige stem, maar Ven rolde haar ogen weer.
‘Stel nu dat hij inkopen is gaan doen?’ vroeg ze.
‘Ven, stop met lastig te doen. Het is zondag, niemand gaat inkopen doen op zondag!’
Daar kon Ven niet tegen in, en op dat moment draaide er iemand aan het slot van de deur. Ven schrok, en deinsde achteruit. Tom bleef rustig.
Gustav keek ons allemaal met een verbaasde blik aan. Eerst keek hij naar Billie. Hij had haar nog nooit gezien, dus ze was wel iets nieuws voor hem. Toen keek hij naar Ven. Dan keek hij naar Tom - op dat moment fronste hij zijn wenkbrauwen - naar Willie - ook de eerste keer - en dan naar Tommie.
‘Wel wel, waar heb ik dit aan te danken?’ vroeg hij. Hij klonk kortademig, waarschijnlijk omdat hij had gelopen. Zijn gezicht zat vol olie, en zijn witte T-shirt zag er binnenkort grijs uit.
‘Mogen we binnenkomen, Gus?’ vroeg Tom. Gustav keek hem aan, en knikte toen.
Terwijl iedereen naar binnen stapte, begon Gustav al voorop te lopen. Aan zijn gedrag begreep Ven dat hij zijn experiment liever geheim hield.
‘Sorry voor mijn verschijning, als ik had geweten dat jullie kwamen had ik het niet zo rommelig gemaakt…’ mompelde hij. Hij kwam terug met een handdoek om zijn gezicht mee af te kuisen.
‘Dat is niet erg, Gus,’ zei Ven. Ze volgde Gustav toen hij naar boven ging. Uit haar vorige bezoek had ze geleerd dat dit huis drie verdiepingen kende. Gelijkvloers bestond uit de hoofdgang, en daarachter zijn werkplaats. Eerste verdieping had de keuken, woonkamer, en alle andere dingen die normaal beneden moesten zitten. De tweede verdieping waren gewoon alle slaapkamers en de grote badkamer. Ven kende deze plaats redelijk goed, hoewel ze er maar twee dagen gebleven was.
Toen ze allemaal boven waren, gebaarde Gustav hun te gaan zitten. Hij wierp een nieuwsgierige blik naar Willie, toen hij zag dat Tom hem niet droeg omdat het kind sliep. Toch vroeg hij er niets over. Hij liep naar de keuken, en bracht enkele glazen mee naar de woonkamer.
‘Kan ik jullie helpen?’ vroeg Gustav, terwijl hij de glazen vulde met frisdrank voor de kinderen. Ven schudde haar hoofd toen hij ook voor haar wilde inschenken.
‘Papa, mag ik alsjeblieft even slapen?’ vroeg Willie opeens. Tom keek naar zijn zoon met een bezorgde blik, en draaide zich toen naar Gustav.
‘Mag hij een van je bedden gebruiken?’ vroeg Tom. Gustav knikte, en Tom stapte met Willie in zijn armen naar boven. Gustav richtte zich tot Tommie.
‘Boven in mijn slaapkamer staat er een televisie, als je wilt mag je ernaar kijken,’ zei hij. Tommies gezicht kreeg een glimlach - de eerste van de dag - en hij verdween meteen in de trap. Ven zette Billie neer in de zetel, en gaf haar haar lievelingsknuffel. Zo bleef ze ten minste rustig.
‘Wel, Gustav. We hebben je hulp nodig. Het gaat over Willie…’ zei Ven zacht, maar net hoorbaar. Gustav leunde vooruit in zijn zetel, en pakte het glas dat voor Willie bedoeld was op.
‘Hoe bedoel je?’ vroeg Gustav, en op dat moment kwam Tom weer naar beneden. Ven wist niet of hij gehoord had dat ze al begonnen waren, want hij kwam meteen ter zake.
‘Gus, wat weet je allemaal over cyborgs?’ vroeg hij. Gustav schrok, en hij leek opeens ongerust te zijn over iets. Ven merkte het meteen, maar ze wilde er niet over beginnen. Tom zag het ook.
‘Rustig maar, we willen het niet over je experiment hebben,’ voegde Tom er nog aan toe, in een poging om de man te kalmeren. Gustav ontspande meteen.
‘Wacht, ben je een nieuwe cyborg aan het maken?’ vroeg Ven opeens, geschrokken van wat ze had gehoord. Gustav keek haar niet aan, maar Tom knikte.
‘Ja, waarom denk je dat hij zo hard werkt?’ Tom vroeg het alsof het doodnormaal was om een dode terug tot leven te wekken. Voor zover Ven wist was dat het enige dat Ven bezig hield. Haar adem stokte, en ze wist niet waarom, maar ze moest lachen.
‘Wel, wie is het? Goody?’ vroeg Ven, maar Gustav schudde zijn hoofd.
‘Ik ben er al bijna twee jaar aan bezig, Ven, Goody is bijna twee weken geleden gestorven…’ zei hij met een droevige toon.
‘Maar, wie is het dan?’ drong ze aan, maar Gustav hield zijn mond. Tom zuchtte.
‘Ven, we zijn hier niet om te weten wie de nieuwe Frankenstein wordt, maar om te weten waarom onze zoon een cyborg is,’ zei hij, in een poging om Ven tot zwijgen te leggen. Gustav keek niet eens verbaasd op. Dí¡t merkte Ven op.
‘Jij lijkt dat helemaal verwacht te hebben, Gus,’ mompelde Ven, terwijl ze Gustav een doordringerige blik schonk.
‘Wel, eigenlijk is het doodnormaal dat Willie een cyborg is. Het verbaasd mij dat jullie het zo laat beseffen eigenlijk…’ verklaarde Gustav. Hij dronk van het glas, en zijn gezicht trok even samen toen hij inslikte.
‘Normaal?’ vroegen Tom en Ven tegelijkertijd. Gustav knikte.
‘Ik ben er vrijwel zeker van dat Billie hier ook een cyborg is, om eerlijk te zijn,’ ging Gustav verder. Ven kreeg opeens het gevoel dat haar theorie toch nog kon kloppen.
‘Zijn ze… dit, omdat wij ook…?’ vroeg ze, maar ze kon het woord opeens niet meer uitspreken. Ze kon het zich niet inbeelden dat Billie…
‘Ja natuurlijk. Wist je nog niet dat het cyborggen zich in de andere genen kan mengen. Een cyborg met een mens doet niets, krijg je een mensenkind zoals Tommie hierboven. Maar cyborg met een cyborg… Aangezien jullie cyborggenen niet volledig zijn, kunnen ze alleen maar samengebracht worden als de andere ouder…’
‘De andere helft draagt,’ onderbrak Tom hem, met een lijkbleek gezicht. Hij keek Ven opeens met bange - en schuldige - ogen aan.
‘Inderdaad. Bij Thereza en Bill ging dat niet door, aangezien enkel hij een deel van het gen had.’
‘Wacht, was Bill niet pas ní¡ Thereza’s dood cyborg geworden?’ vroeg Ven. Gustav schudde zijn hoofd.
‘Neen, hij had een cyborgvinger. Bij de auto-ongeluk van hem en Tom was zijn vinger ongeneesbaar… Nou, bij jou en Tom is het gen wel doorgegaan. Jullie hebben het doorgegeven aan Willem. En jij en Bill hebben het doorgegeven aan Billie.’
Ven draaide zich naar Billie, en begon zich af te vragen hoeveel zij cyborg was.
‘Kun je nakijken wat er allemaal van hun… je weet wel, is?’ vroeg ze. Gustav knikte.
‘Natuurlijk. Aangezien Willem slaapt begin ik met Billie. Volg me alsjeblieft naar mijn werkplaats.’ Gustav stond op, en Tom en Ven deden hem meteen na. Gustav pakte Billie vast, en sprak aardige woordjes tegen haar. Ven wachtte totdat Tom hem volgde, omdat ze het vreemde gevoel had dat ze iets daarbinnen niet mocht zien.
Gustav gaf geen krimp toen Ven naar binnen stapte, en ze merkte ook waarom. De persoon, de cyborg, waaraan Gustav werkte was bedekt met een deken. Er lagen wel enkele bloedvlekken, maar die zagen er maanden oud uit. Ven wilde toch wel graag weten wie daar onder lag. Misschien kon ze stiekem kijken.
‘Haal het niet in je hoofd om mijn project te bespieden, Ven. Je wilt het toch niet zien,’ zei Gustav, alsof hij haar gedachten had gelezen. Ven keek onschuldig weg, en stapte naar haar dochter toe. Gustav had haar op een bed gezet - Ven herkende het bed. Gustav probeerde haar te doen liggen, maar ze wilde niet luisteren. Ze dacht dat hij met haar aan het spelen was, en begon luidkeels te lachen.
‘Laat mij het proberen,’ zei Ven, en ze stapte naar Billie toe. Tom bleef op een afstand, alsof hij niet te dichtbij wilde komen. Iets aan zijn gedrag maakte duidelijk dat hij zich ongemakkelijk voelde.
‘Billie liefje, je moet nu even gaan liggen oké? De dokter gaat even iets nakijken, en het zal maar enkele minuutjes duren.’ Billie keek haar moeder met grote ogen aan, maar wilde toch nog niet luisteren. Ze begon weer te lachen, en reikte haar handen naar haar uit.
‘Billie? Alsjeblieft?’ vroeg Ven opnieuw, en Billies glimlach verdween. Ze haalde haar handen naar beneden, en ging rustig neerliggen. Haar ogen straalden angst uit. Ven pakte haar kleine handje vast en garandeerde haar dat alles in orde kwam.
Gustav pakte een vreemd ding vast. Het leek als een camera, maar het was bijna zo groot als een computerscherm, en woog duidelijk wel enkele kilo’s meer. Gustav legde uit dat het een röntgenapparaat was. Tom had hem uitgevonden blijkbaar - en natuurlijk keek de grote man daardoor beschaamd weg. Gustav drukte op de knop. Uit het apparaat kwam er een gezoem, en Gustav liet hem over Billie heen gaan, een halve meter van haar af.
Toen hield Gustav het apparaat voor zich, en keek hij naar de afbeelding die tevoorschijn kwam. Zijn ogen werden groot van verbazing, waardoor Vens hart als een gek begon te kloppen. Tom kwam ook dichterbij.
‘Mijn god,’ mompelde Gustav. Ven raakte in paniek. Ze had nog steeds haar hand rond die van Billie, maar haar andere hand reikte naar Gustav.
‘Wat? Wat scheelt er?’ vroeg ze . Gustav ademde diep uit, en keerde zich tot haar.
‘Billie is praktisch meer cyborg dan mens, Ven,’ verklaarde Gustav. Toms adem stokte toen Gustav hem de afbeelding liet zien.
‘Ik denk, het enige aan haar dat niet cyborg is, is de linkerkant van haar hoofd en haar rechtervoet…’ zei Gustav. Hij wees ernaar, en Ven staarde ongelovig naar de twee lichte plekken op de afbeelding. Ze legde haar vrije hand op haar hart, en beet op haar lip…
‘Papa,’ zei Billie opeens, en iedereen draaide zich naar haar om. Toen doorbrak een strenge stem de hele sfeer.
‘Wat doen jullie daar verdomme met mijn dochter?!’
Reacties:
Billie is meer cyborg dan mens? Wíºíºt? En Willie dus ook? ö
Enenen, Bill is er weer! Whiiiiii! En nu moet hij blijven. *slaat armen over elkaar*
Ga je gauw verder? <33
BILL! BILL! BILL! *springt uit stoel*
Dude, ik kreeg bijna een hartverzakking toen Billie 'papa' zei. xd
& nu moet Bill blijven en Ven in de armen sluiten en er voor zijn kinderen zijn en mí í í h <3
Nu ben ik hyper.
Dat van de cyborgs vind ik trouwens heel mooi gevonden. En dat Billie meer cyborg dan mens is... Gaat dat nog gevolgen hebben? Ö
Ik ben echt blij dat je verder bent gegaan, ik houd van Humanoid. Je beschrijft alles zo alsof ik er zelf bij ben. Dank je voor dit stuk! <3
Snel verder lezen.
BILL o.o