FanFic.nl

Part of me {gepauzeerd}

Malfidus, Speelverbod en Bekentenis

Ik zat op de tribune, kijkend naar de zwerkbalwedstrijd Zwadderich tegen Griffoendor. Het ging er hard aan toe. De Zwadderaars op de tribune zongen uit volle borst ‘Wemel is onze vrind’ en ik voelde mezelf steeds woedender worden. Plots kreeg ik een naar voorgevoel en ik begon me een weg te banen, richting het veld. Niet veel later ving Harry de Snaai en klonk er gejuich. Zo snel ik kon maakte ik dat ik bij Harry kwam, het beviel me niet dat Malfidus en zijn vriendjes zo dicht bij hem stonden. En ja hoor, zo gauw ik binnen gehoorsafstand kwam hoorde ik Malfidus gemene opmerkingen maken over Ron’s talenten als keeper. Toen begon hij opmerkingen te maken over Molly. Ik zag dat Fred en George hem hoorden, toen hij over hun vader begon. Ze verstijfden en keken Malfidus strak aan.
“Niet op ingaan!”� Zei Angelique. Malfidus ging rustig verder met opmerkingen maken en Angelique greep Fred, terwijl Harry en ik George grepen. Toen Malfidus opmerkingen begon te maken over Harry’s moeder kon ik er niet meer tegen. Ik liet George los en vloog samen met hem en Harry op Malfidus af. Ik was normaal niet iemand die vocht, maar Malfidus ging te ver! Harry sloeg hem vol in zijn maag en ik gaf hem een mooie stoot op zijn neus. George had het te druk met Kwast bij ons vandaan houden. Na nog een paar mooie klappen uitgedeeld te hebben werd ik plots op mijn rug gesmeten. Madame Hooch gaf ons de opdracht naar het kasteel te gaan en even later stonden we in een kantoor, voor een ziedende professor Anderling. Geen van onze protesten of uitleg deed er iets toe en ze stond net op het punt om ons een week nablijven te geven, toen het irritante hum hum van Omber klonk. Ik luisterde naar wat ze te zeggen had en voelde de kleur langzaam uit mijn gezicht trekken. Harry, Fred en George kregen een speelverbod. Een levenslang speelverbod! Ik voelde de haat voor Omber in mijn bloed borrelen.
“Dat kunt u niet maken!”� Riep ik woest. Omber keek me even aan.
“Hoe durf je mij tegen te spreken! Jij blijft de rest van het jaar na!”� Ik slikte, maar liet mijn woede niet gaan.
“Best.”� Snauwde ik, me niks aantrekkend van Harry’s bezorgde blikken. Ik wist wat nablijven met Omber betekende.
“Best?”� Vroeg ze met opgetrokken wenkbrauwen.
“Best.”� Zei ik zo kalm mogelijk. Omber knikte en verliet het kantoor, een geschokte stilte achterlatend.
“Besef je wel wat je gedaan hebt?!”� Riep Harry ineens uit.
“Ja, Harry. Ik weet precies wat ik gedaan heb. Maar die vrouw heeft het recht niet. Bloedveer of niet, ik ga haar niet de voldoening geven. Ik ben niet bang voor haar. En ze zal het niet makkelijk krijgen tijdens die uren.”�
“Femke-”� Meer zei professor Anderling niet. Alleen mijn naam. Ik keek haar aan, een enkele emotie in mijn ogen. Haat. Ik draaide me om en marcheerde het kantoor uit, al snel gevolgd door de jongens. Toen ik het portret opende en naar binnen stapte, kwam Angelique meteen op me af.
“En?”� Vroeg ze bezorgd. Ik zuchtte.
“Dit ga je niet leuk vinden.”� Fred, George en Harry kwamen binnen, met een ontdane blik op hun gezichten. “Angelique.. Omber heeft ze een levenslang speelverbod opgelegd.”�
“Een speelverbod.”� Herhaalde ze met holle stem. Ik knikte en ik zag dat de jongens gingen zitten, hun blikken op het tapijt gericht. Angelique ging naast Fred zitten en legde haar hand op zijn knie. Hermelien en Ginny zaten aan weerskanten van Harry. Alicia en Katja zaten op de grond en George was de stoel rechts van Fred gaan zitten. Ik ging achter hem staan en legde mijn handen op zijn schouders. De tweeling wilde het niet laten merken, maar het speelverbod raakte hen harder dan ze wilden laten merken. Harry staarde naar het donkere raam en ik liet mijn blik door de leerlingenkamer glijden. Iedereen had gehoord wat er werd gezegd en zat er nu een beetje verslagen bij. Iedereen behalve Ron, want die was nergens te bekennen.
“Heeft iemand Ron gezien?”� Vroeg ik, terwijl ik onbewust met mijn vingers door George’s haar streek. Niemand gaf antwoord, waardoor ik wist dat niemand wist waar hij was. Er klonken een paar zuchten en er werd een discussie gestart over hoe oneerlijk dit afgehandeld was. Het duurde niet lang voor Angelique, Alicia en Katja naar bed gingen, hopend dat dit alles een nachtmerrie was. Na een tijdje stonden Fred en George ook op. Boze blikken op iedereen werpend, liepen ze richting de trap naar de jongensslaapzalen, waar George zich naar me omdraaide. Ik liep naar hem toe en keek hem even aan, de vraag in zijn ogen lezend.
“Ga maar. Ik red me wel alleen. Ga slapen.”� Hij knikte.
“Ik zie je morgen.”� Zei hij zacht. Ik knikte en kneep even geruststellend in zijn hand, waarna hij de trap op liep. Toen ik me omdraaide, om terug naar Harry, Hermelien en Ginny te lopen, zag ik dat die laatste haar blik op mij gericht had. Ik liep naar haar toe en ging op de leuning van de bank zitten.
“Je bent verliefd op mijn broer, hè?”� Ik keek haar aan en zag dat het geen nut had om tegen haar te liegen.
“Ja.”� Meer dan een fluistering was het niet. Ze knikte en stond op.
“Maak je niet druk. Het komt wel goed met hem.”� Ze bracht haar blik naar Harry. “Ik vraag me af of dat voor hem ook geldt. Daarna liep ze de trap op naar haar slaapzaal.
“Hebben jullie Ron gezien?”� Vroeg Hermelien zacht. Harry en ik schudden onze hoofden. “Volgens mij probeert hij ons te ontlopen.”� Vervolgde ze zacht. “Waar denken jullie dat hij-”� Maar op dat moment zwaaide de Dikke Dame open en klom Ron door het gat. Hij was bleek en had sneeuw in zijn haar. Toen hij ons zag, bleef hij stokstijf staan. Hermelien dwong hem bij het vuur te gaan zitten en liep zelf naar het raam, terwijl Harry en Ron zacht begonnen te bekvechten. Harry en Ron voelden zich beiden rot en lieten dat ook goed merken. Hermelien had echter iets wat ze weer een beetje opvrolijkte.
“Hagrid is terug.”� Harry sprintte naar de jongensslaapzaal om iets te halen en vervolgens verlieten ze samen de leerlingenkamer, mij alleen achterlatend. Niet veel later viel ik in slaap op een van de banken.

Reacties: