FanFic.nl

Fallen myself

50. Germany

Ik zit weer in de trein richting Duitsland. Mijn wiskundeboek lijkt me uit te lachen. Het goochelt met letters en cijfers en ik snap er weer een keer niets van. Net dit weekend zou ik bijles krijgen, die ik af heb moeten bellen. Het volgende station moet ik uitstappen. Mentaal ben ik me voor aan het bereiden op de strijd die eraan komt. Ik zie mezelf echt niet met een bodyguard op school rondlopen. Ook niet als ik in levensgevaar ben. De trein stopt weer en ik pak mijn bagage om uit te stoppen. Voorbij het raam loopt iemand met blonde haren en een haarband. Het lachende gezicht van Frank komt in mijn gezichtsveld. Snel pak ik mijn koffers vast en stap uit. Christian staat al op me te wachten. Hij pakt een koffer aan en wijst me de auto. Niet veel later verzink ik in een groepsknuffel en een zoen. David staat op een afstandje toe te kijken. Er staat een man in uniform naast. Ik kijk ze sceptisch aan. Dat hij mijn bodyguard is, neem ik maar aan. "Uhm Rebecca, dit is John. Hij is je nieuwe bodyguard." Ik neem hem in me op. Hij is best jong, ik schat hem op 22 jaar. Niet veel ouder dan mij dus. Zijn spieren staan duidelijk afgetekend. Hij heeft geen witte maar ook geen getinte huid. Zijn ogen zijn blauw van kleur. Zijn haarkleur is donkerblond bruin. "Nou ik ben Rebecca en veel plezier met me in de gaten te houden." "Rebecca," de stem van Tom klinkt boos. "Ik zei dat ik geen bodyguard wil, zeker niet op school." "Dat is waarom hij zich ook voordoet als medeleerling. Alleen de directeur weet van de rest." "Oh," is mijn enige antwoord. Zo erg is het nou ook weer niet. Ik denk aan net. Ik was bang dat het echt Frank was, al kan dat helemaal niet. Hij zit rustig in Nederland. Misschien is het ook wel veiliger. Hij weet wat er gebeurd als mensen me aanvallen. Misschien heeft iedereen wel gewoon gelijk. "Oké, misschien gaat het nog wel leuk worden." Er breekt een lach door op John zijn gezicht. David kijkt hem streng aan. "Op een voorwaarde," begin ik. Iedereen begint gelijk te zuchten. "Dat John gewoon lacht en plezier heeft." "Rebecca het is zijn taak om je te beschermen, niet om lol te hebben." "Lachen is gezond David, moet je ook eens proberen. En daarbij als ik besluit naar de kermis te gaan, gaat hij toch ook mee. Dan mag hij ook in de attracties." Ik hoor John zachtjes grinniken. "Hier ga ik niet mee in discussie." Ik bedenk me iets en richt me tot John. "Als je toch naar school moet, kun je dan ook functioneren als bijlesleraar. Ik ben bij wiskunde de tel kwijtgeraakt." "Dat moet wel lukken." "Dan hebben we in de trein iets te doen." "Dan ga ik maar weer." "Doei David." Vervolgens loop ik door naar de keuken en kom met wat te drinken terug. De rest is ondertussen gaan zitten. Ik plof neer op de grond bij Tom zijn voeten. Zijn handen trekken me omhoog en tillen me op hem. "Je dacht toch niet da tik je op de grond laat zitten." "Ben ik daar zelf niet gaan zitten." Georg begint te lachen en zet een film op. Ik leg mijn hoofd tegen zijn schouder aan. Halverwege de film begint hij kusjes in mijn nek te geven. Ik leg mijn handen over de zijne op mijn lichaam. Als ik besef dat ik toch niets meer van de film meekrijg draai ik me om. Mijn benen aan weerszijde van de zijne. Zijn handen op mijn rug onder mijn topje, mijn armen in zijn nek. Onze lippen tegen elkaar. Georg opent zijn mond voor commentaar, maar lijkt zich te bedenken. Alleen John blijft ons aankijken. "Is er iets te zien?" De vraag klinkt harder dan de bedoeling was. Hij schudt zijn hoofd en richt zijn aandacht weer op de film.

Als Tom de volgende morgen uit het raam kijkt, zie ik zijn gezicht wit kleuren. Snel spring ik open kijk ook. Aan de overkant van de straat staat een gastje met een knuppel in zijn hand te slaan. Zijn gezicht kan ik niet goed zien, maar ik weet wie het is. Een auto stopt en iemand stapt uit. Frank herken ik meteen ook zonder zijn gezicht te zien. Ze zeggen iets tegen elkaar en dan kijkt Frank omhoog. Hij zwaait zodra hij ons ziet. Ik kan het niet geloven. Wat doet hij hier. De trein. Ik draai me weg bij het raam. Tom doet snel de gordijnen dicht. "Ik heb hem gisteren dus toch gezien." Ik ril. DE afstand was zo klein. "Wat." "Gisteren op het treinstation." Tom kijkt me met grote ogen aan. "Wat stond er in die brief." Pas als ik Tom een duw geef, spurt hij weg. De kamer van Georg in waar John nog ligt te slapen. Met veel te veel herrie pakt Tom de brief. John opent vaag zijn ogen. "Wat zijn jullie aan het doen?" Ik besef dat de schrik nog steeds op onze gezichten moet staan. "Ik wil weten wat er in hun dreigbrief stond, aangezien Frank hier voor de deur staat." In een paar seconde worden zijn ogen groot en probeert uit bed te stappen. Door zin snelheid val ik van zijn bed af. "Auw," kreun ik. Door de klap komt de rest ook de kamer in. Even staan ze versteld, dan barsten ze in lachen uit. Op dat moment heeft Tom de brief gevonden. "Tom, ruim je dadelijk ook even op. Ik heb gisteren alles volledig opgeruimd en wil niet graag opnieuw beginnen." Tom knikt. "Tom die opruimt, dat moet ik nog meemaken, alhoewel iedere keer als zij hier komt wordt zijn kamer en badkamer gepetst." "Natuurlijk, die hoort ook gewoon schoon te zijn. Bij jou kwam Daphne gewoon opruimen en anders zou ze geen stap meer binnen zetten." Ik kijk van de een naar de ander. "Is ook een methode." Dan richt ik mijn ogen op de brief.

Even ter eerste mededeling, IK HAAT JULLIE. Nu die zinnen alvast gezegd zijn, is alles opeens zoveel duidelijker.

Zoals jullie allemaal weten ben ik de enige die de ballen heeft om Rebecca eens echt te geven wat ze wil. Dat die homo bij jullie daar niet van bewust is. Ik heb haar de belofte laten maken dat ze niemand iets zou vertellen. Nou zoveel houdt ze dus van jullie want ze heeft me flink verraden. De waarschuwing dat er iets met jullie zou gebeuren, heeft ze volkomen in de wind geslagen. Helaas houd ik me altijd aan mijn beloftes. Dus bij deze, als ik jullie was zou ik maar niet meer over straat durven te lopen. En wat Rebecca betreft, die krijgt nog wel wat ze verdient heeft. Nadat ze heeft toegekeken hoe ik jullie volledig in de grond heb geboord.

Wees gewaarschuwd,
Jullie al hatende vijand,
Frank

PS, Ik heb overal mijn spionnen zitten, dus ik weet jullie altijd te vinden. Ontsnappen is niet mogelijk.

De brief valt op de grond. Ik weet niet meteen hoe mijn spieren werken, om die op te pakken. De warmen die ik om me heen voel zijn van Tom. Op dat moment sta ik op en ren de kamer uit. De rest blijft versteend achter. Pas als ze de voordeur horen slaan komen ze in beweging. Om me tegen te houden zijn ze toch al te laat. Ik haal uit en sla Frank volop in zijn gezicht. Zijn wenkbrauw begint te bloeden. Pas nu komen de gevolgen van mijn daden in me op. Ik ben allen, zij met zijn tweeën. Ze zijn sterker en weten wat me helemaal kraakt. De jongens kunnen niet in hun ondergoed naar buiten. De eerste klap komt aan in mijn gezicht. Door de vaart val ik op de grond. Zo snel ik kan krabbel ik weer overeind. "Laat ons toch gewoon met rust. Wat hebben zij je ooit misdaan." "Dat ze geboren zijn en dat er een de mannen bedreigd door make-up te dragen. Dat hij zich gewoon om laat bouwen." Mijn armen proberen zijn gezicht opnieuw te raken. Zin armen sluiten zich om mijn borst. "Meisjes die tegenwerken, daar houd ik wel van." Het duurt even tot zijn woorden volledig tot me doordringen. Dan begin ik hard om me heen te slaan en schoppen. In mijn ooghoek zie ik John de andere jongen knock-out slaan. Iets wat toch respect afdwingt. Ik zie zijn vuist op mijn gezicht afkomen en duik op tijd weg. Frank wankelt even en trekt mij mee in zijn val. De stoep vangt me niet zo zacht op. Ik voel hoe ik mijn arm openschaaf. Ik rol mezelf bij Frank weg. Tom trekt me omhoog en slaat zijn armen om me heen. Ik bekijk de schade die ik aan gericht heb. Frank heeft een aantal krassen over zijn wangen en armen lopen, uit zijn neus komt bloed en bij zijn wenkbrauw zit een snee. Eigenlijk ben ik bes tevreden met het resultaat. Frank lijkt door te hebben dat hij het niet kan winnen. Met een blik op zijn kameraad stapt hij zijn auto in en vertrekt. Tom duwt me naar binnen. "John heb jij iets?" Hij schudt zijn hoofd. Gustav komt al aanzetten met een EHBO-koffer. Ik zucht en duw mijn arm gewoon onder de kraan. Er zit geen vuil in de wond. Gustav wil er al een verband op doen, als ik mijn hoofd schud. "Zonder geneest sneller." "Kun je ons de volgende keer waarschuwen?" "Dan hadden jullie me tegen gehouden." "Had iemand me kunnen voorbereiden op haar. Ik denk ik hoef haar alleen te beschermen, niet dat ze rechtstreeks zijn armen in rent." "Normaal ontwijkt ze hem ook." "Roddelen over iemand terwijl diegene jullie kan horen is niet slim." "Frank aanvallen omdat je boos bent ook niet." "Maar dat neemt niet weg dat het ontzettend goed voelde." Iedereen schudt zijn hoofd. Ik loop ongestoord naar boven. Tom volgt me vrijwel meteen. "We moeten zo naar Simone, dus kleedt je daarop." Ik knik en kleed me aan.

In de auto is John naast Bill voorin gaan zitten. Tom zit me allemaal dingen in te fluisteren, waar ik niets om geef. Ik duw mijn mond tegen die van hem. "Wees nou eens stil. Ik luister namelijk niet echt." Ik hoor Bill zacht grinniken. Tom lacht door de zoen heen, waardoor mijn lippen mee lachen. Bill zet de auto aan de overkant van hun huis en Simone doet de deur al open. Ik duw een laatste keer mijn lippen tegen de zijne en stap dan uit. Zodra ik langs hem afloop slaat hij zijn armen meteen om me heen. Bill loopt hoofdschuddend op zijn moeder af. "Hoi mam," zegt hij, terwijl hij haar een knuffel en een kus op haar wang geeft. Tom doet hetzelfde en dan knuffelt ze mij. "Ik wist niet dat je zou komen, wat een aangename verrassing." "Het was ook eigenlijk de bedoeling dat ik hier was, maar het bleek even nodig te zijn." "Weer iets met jullie cd." Tom schudt zijn hoofd. "Nee, iets over haar stalker, vandaar dat John hier vanaf nu haar bodyguard zal zijn. En dat is ook de reden waarom hij hier is." Simone knikt een keer. "Maar nog niet eens beroemd zijn en al een stalker hebben, is dat niet verschrikkelijk." "Valt wel mee. Zolang hij uit mijn buurt blijft vind ik het goed. Zodra hij dichter bij komt wordt het gevaarlijk..." "Iets wat wij liever niet hebben," eindigt Tom mijn zin. Simone laat ons binnen waar Gordon ons allemaal begroet. Tom legt weer uit wie John is en trekt daarna mij op schoot. Natuurlijk is hij zo lui dat hij meteen op de bank ploft. "Simone kan ik ergens mee helpen." Ze schudt haar hoofd. "Nee, blijf maar gewoon zitten." Tom trekt me met zich mee achterover. "Tom laat me los" Hij schudt zijn hoofd en duwt zijn lippen tegen de mijne. Ik probeer me onder hem vandaan te krijgen. Ik beland met een klap op de vloer. Tom blijft me vasthouden terwijl ik op wil staan, waardoor ik door zijn gewicht weer val. Simone komt ondertussen uit de keuken terug de kamer in. "Lukt het Rebecca." Ik schud mijn hoofd. "Tom wil me niet loslaten." Simone begint te lachen. Ik trek een boos gezicht naar Tom. "Laat los," probeer ik met een kinderstemmetje. Op het zelfde moment trek ik een gezicht die ik ook naar de kinderen op de dansschool trek als ze stout zijn. Tom heeft het niet meer van het lachen en verliest zijn evenwicht. Hij rolt van de bank af bovenop mij. "Tom, je bent te zwaar," kreun ik zodra hij mij raakt. "Tom sta op, je plet me." Tom rolt iets verder waardoor ik snel op sta en een paar stappen verderop ga staan. Precies achter Bill. "Bill bescherm je me." Hij knikt en slaat zijn armen om me heen. Tom probeert weer bij me te komen, maar Bill blijft er iedere keer voorstaan. "Jongens eten." We knikken en schuiven aan tafel. Ik ga expres niet naast Tom zitten. Gordon kijkt ons raar aan. "Hebben jullie ruzie?" "Nee..." "Ja...." zeggen Tom en ik tegelijkertijd. Tom kijkt me raar aan. "Bill ik slaap bij jou vannacht." "Is goed." Vervolgens steekt Bill zijn tong uit naar Tom. "Jongens doe even niet zo kinderachtig." "Simone je hebt weer heerlijk gekookt," complimenteert Gordon haar. Ze lacht even en dan vallen we allemaal aan op het eten.

Reacties: