FanFic.nl

Humanoid

Love is Dead

Er was een ijselijke stilte in de kamer. Iedereen keek naar de man die in de deuropening stond, en hij keek naar slechts één persoon.
‘Ik vroeg: Wat doen jullie met mijn dochter?’ herhaalde hij. Toen haalde hij zijn blik van Gustav, en richtte hij ze op Ven.
‘Ven, wat is er aan de hand?’ Bill kon er niet aan doen, maar zijn stem klonk strenger dan hij wilde. Hij probeerde rustig te blijven, maar dit beeld maakte hem gewoon woest.
Ven wilde duidelijk antwoorden, maar Thomas was sneller.
‘Bill, jongen, rustig, we zijn gewoon…’
‘Ik vroeg het aan Ven, Gaffer…’ beet Bill hem toe. Thomas was meteen stil. Ven pakte Billie meteen op, en drukte haar tegen zich aan alsof ze haar tegen hem wilde beschermen.
‘Bill, we moeten praten,’ zei Ven met een huivering in haar stem. Ze wierp even een blik naar Gustav en Thomas, en gebaarde ze naar buiten te gaan. Ze luisterden. Gustav zette het apparaat terug op het bed, en stapte toen weg. Thomas deed er langer over. Hij bleef nog tien seconden lang naar Bill kijken met woedende ogen, en toen ook hij stapte weg. Uiteindelijk bleven Ven en Bill alleen achter. In de achtergrond schreeuwde Gustav dat ze van zijn project moesten afblijven. Niemand reageerde.
‘Ven?’ vroeg Bill, nu minder agressief. Hij had geen reden om boos op haar te zijn. Alles wat ze deed was waarschijnlijk gewoon voor Billies eigen bestwil.
‘Bill, het is verschrikkelijk,’ fluisterde ze, waarna ze in tranen uitbarstte. Bill rende meteen naar haar toe, en sloot haar in haar armen. Met Billie ertussen voelde het opeens helemaal compleet.
‘Wat scheelt er, lieverd?’ vroeg hij geschrokken. Hij wreef langzaam over haar schouders om haar te kalmeren.
‘Billie,’ zei ze dan net nog voor ze weer in tranen brak. Bill besloot om maar even stil te blijven. Wat was er met zijn dochter gebeurd? Ze was toch niet ziek? Opeens werd Bill bang dat het toch nog waar kon zijn. Hij merkte het apparaat dat Gustav vast had op, en pakte het met één hand op. Hij begreep er niet veel van. Toen hij dacht dat Ven uitgehuild was, liet hij haar even los.
‘Wat is dit?’ vroeg hij. Ven huiverde toen ze ernaar keek. Ze wreef haar tranen weg, en draaide haar blik naar Billie.
‘Dat is Billie…’ fluisterde ze. Bill fronste zijn wenkbrauwen. Dat had hij wel begrepen, dat het Billie was. Maar wat betekende het. ‘De lichte plekjes zijn haar menselijke delen.’
Bills mond viel open. Wí¡t had ze zonet gezegd? Was al de rest van haar cyborg? Maar hoe? Hoe kon dat gebeurd zijn? Bill moest het toch geweten hebben als Billie een ongeluk had gehad?
Nog voor Bill het kon vragen, legde Ven het al uit.
‘Het komt door ons, Bill. Jij en ik. Met jou en Thereza gebeurde het niet, maar bij ons wel. En bij Tom en mij ook. Willie is ook cyborg…’ Ven viel weer in tranen. Ze drukte haar hoofd tegen zijn borstkas, en Bill wreef langzaam in haar nek. Hij moest dit allemaal even verwerken. Hij kon niet geloven dat Billie, dat zijn bloedeigen dochter, een cyborg was. Dit had hij haar aangedaan. Het was zijn schuld dat ze zo was.
‘Het is mijn schuld,’ zei hij luidop. Ven schrok meteen op toen hij dat zei. Ze schudde haar hoofd.
‘Neen, Bill. Jij kunt er niets aan doen. Als jij geen cyborg was, was je nu dood,’ sprak Ven hem tegen, maar Bill kneep zijn ogen fijn.
‘Ja, dan was ik nu dood en was deze rotzooi nooit gebeurd!’
Ven legde een hand op Bill zijn wang, en dwong hem in haar ogen te kijken. Bill had geen kracht meer om het niet te doen.
‘Bill, als jij dood was, was ik ook dood. Dan was Billie er niet eens… En trouwens, het is niet dat ik haar ander ga bekijken nu, ze blijft onze dochter…’ Ven probeerde duidelijk het schuldgevoel uit hem te krijgen. Het lukte ergens wel, maar over één ding had ze het fout.
‘Hoe kunnen we haar niet anders bekijken, Ven? Ze is sterker dan Thomas of mí­j! Ze is verdomme humanoide!’
‘Maar ze is je dochter,’ voegde Ven eraan toe. Bill keek weg, en nu begonnen de tranen ook bij hem te komen. Althans, uit zijn linkeroog. De rechter had de mogelijkheid om te huilen niet meer.
‘Ik weet dat ze mijn dochter is. En ik hou zielsveel van haar, maar denk na, Ven. Denk na over hoe sterk ze is. Denk na over wat er gebeurd als er iets misloopt? Als ze later kwaad wordt of zo? Of als ze gaat beginnen vechten op school?’ Bill veegde zijn tranen weg, en keek naar zijn dochter. ‘Ze zou iemand kunnen vermoorden…’ Het laatste was enkel gefluister. Ven schudde haar hoofd, en glimlachte.
‘We zullen haar wel beter dan dat leren, Bill…’ zei ze. Bill zuchtte, en drukte toen zijn lippen tegen de hare.
Het leek zo lang geleden dat hij haar lippen nog had aangeraakt. Bill pakte haar stevig vast, bang dat ze ging weglopen. Zijn andere hand legde hij op Billies hoofd.
De kus werd door Ven geëindigd. Bill was buiten adem, waardoor hij niet eens vroeg waarom ze stopte. Hij ging het meteen wel te weten komen.
‘Trouwens, over Thomas…’ zei ze, nogal ongemakkelijk. Meteen kreeg Bill het afschuwelijke idee dat ze terug met hem was. Hij voelde zijn gezicht koud worden, en Ven merkte het op. Ze fronste haar wenkbrauwen samen.
‘Verdikke Bill, wat denk je wel niet van mij? Ik ga niet met twee mannen tegelijk om, wees menselijk!’ zei ze bijna vloekend. Bill zuchtte opgelucht, en streek met zijn vingers over Vens voorhoofd.
‘Wat is er met hem? Waarom noemen jullie hem allemaal Tom trouwens? Wat is er aan de hand?’
‘Nou, je hebt duidelijk niet op Tom en Willie gelet gedurende je afwezigheid,’ mompelde Ven, waarna ze hem terug in de ogen aankeek. Ze ademde al om te praten, maar hield zich in.
‘Vertel het maar, lieverd,’ zei Bill. ‘Ik weet dat het na dit niet erger kan worden…’
‘Nou, erger is een groot woord… Het is eerder dat je emotioneel kunt worden of zo,’ verbeterde Ven hem. Bills ogen werden groot, en nu was hij nog nieuwsgieriger dan daarvoor.
‘Nou, Willies achternaam is veranderd toen Tom ontdekte wie hij werkelijk was,’ legde Ven uit, en Bill keek haar maar verward aan. Willies achternaam? Tom ontdekken wie hij was? Wat zei ze daar allemaal?
‘Thomas Gaffer… Hij is…’
‘Ik ben je broer, Bill,’ klonk er in de achtergrond. Bill draaide zich naar de deuropening, en zijn adem stokte. Daar enkele meters van hem af stond Thomas - of Tom nu? - hem aan te staren met emotieloze ogen. Hij had zijn armen gekruist, en leunde tegen de deuropening.
Bill liet Ven los, en dacht na over woorden die hij moest gebruiken. Tom bouwde langzaam een glimlach op zijn gezicht, en er gleed een traan uit zijn rechteroog. Bill zelf was helemaal verward. Wat gebeurde er hier? Waarom werd hem dit níº pas verteld? Waarom had hij het zelf gezien? De overeenkomsten tussen hem en Tom waren duidelijk. Tom leefde nog! Tom was hier!
‘Tom?’ vroeg Bill toch nog voor de zekerheid. Tom knikte.
‘De oudste van de tweeling,’ antwoordde hij. Dat zei hij vroeger ook altijd. Hij was er zo trots op dat hij enkele minuutjes ouder was dan zijn Bill. Normaal irriteerde het hem altijd, maar nu was hij enkel blij dat dit gezegd werd. Hij was nog nooit zo blij geweest.
‘Tom, waar ben je geweest!’ riep Bill toen uit. Hij rende naar hem toe, en sloeg zijn armen rond hem heen. Tom lachte alleen maar.
‘Nou, ik heb redelijk lang in het weeshuis gezeten, en daarna ben ik geadopteerd door de familie Gaffer - ik kreeg hun achternaam omdat ik me de mijne niet meer herinnerde. Toen ik oud genoeg was, ging ik op mijn eigen leven, en uiteindelijk trouwde ik mijn schoolliefje…’ Zo legde hij zijn leven uit. Bill liet hem los, en keek hem met alle vreugde van de wereld aan.
‘En wat heb jij gedurende twee jaar uitgespookt, broertje? Je gaf ons niet eens de kans om het uit te leggen!’
Bill voelde hoe zijn gezicht opeens weer serieus begon te worden. Hij haalde diep adem, en draaide zich naar Ven.
‘Zoals je weet zijn Kristopf en Dell nog steeds op zoek naar jou. Die grote kermisattractie werd door Dell gecontroleerd vanuit hun geheime schuilplaats. Hij kan signalen sturen naar zijn robots om ze door te doen draaien zoals Goody al heeft verteld. Ze zijn van plan om alle robots de opdracht te geven jouw te doden.’
Bill zijn stem had nog nooit zo dodelijk geklonken.
‘Zoals je gezien hebt, heb ik alles gedaan om je er zoveel mogelijk uit te houden. Je weet niet hoeveel robots al onderweg waren naar jouw huis. Je weet niet hoeveel keer ik je leven heb moeten redden, zonder dat je het mocht weten…’
‘Dus wat, wilt Billieboy soms die eer krijgen?’ vroeg Tom sarcastisch. ‘Geloof me, Ven weet het van die robots. Mélanie heeft haar aangevallen.’
Bill draaide zich niet om, maar leek toch verbaasd.
‘Is Mélanie van Frans & Söhne?’ vroeg Bill. Ven schudde haar hoofd. Ze beet op haar lip, en keek angstig weg.
‘Betekent dit dat ze verder zijn geraakt dan enkel hun robots?’ vroeg ze bang. Ook Tom naast Bill leek de ernst hiervan nu te zien. Hij liet zijn schouders zakken, en zijn mond open vallen.
‘Ze hebben nu zowat alle robots in hun macht. Ik zie niet wat hun tegenhoudt,’ zei Bill. Hij wierp een blik op het bed dat bedekt werd met een deken. Hij wist wie eronder lag. Iedereen wist het, maar Ven mocht het niet weten. Ze zou van streek raken als ze zag wie daar lag. Ze zou erbij willen blijven tot Gustav klaar was. Bill kon het haar niet vertellen. Hij ging het ook niet doen. Hij wilde haar níº uit deze kamer.
‘Kom, we gaan naar de keuken, dan kunnen we daar een plan maken,’ zei hij. Ven stapte naar hem toe, en hij greep haar hand vast. Tom kon niet blijven kijken. Hij draaide zich om, en verliet de kamer zonder nog achterom te kijken.

Gustav had iets te eten klaargemaakt voor iedereen. Willie was wakker, en Tom ging hem halen. Tommie was al naar beneden gerend, en zijn vader in de armen gevlogen. Hij had raar gekeken toen hij Bill en Ven naar elkaar zag staren. Bill snapte wel dat dit vreemd moest zijn voor hem, dus ze probeerden zo normaal mogelijk te doen.
Billie lag te slapen in de zetel. Meteen nadat ze haar daar hadden neergelegd was ze in slaap gevallen. Niemand wilde haar wekken.
‘Hé, Willem!’ riep Bill toen hij Willie in Toms armen zag. Willie keek op, en glimlachte naar hem.
‘Dag Bill!’ riep hij even enthousiast terug. Hij zag nochtans lijkbleek, en doodmoe. Bill wierp een blik op het verband rond zijn been, en keek vragend naar Ven.
‘Leg ik straks wel uit,’ fluisterde ze.
Het eten dat Gustav had gemaakt was niet geweldig, maar eetbaar. Zijn puree had nog brokjes aardappelen, het vlees was aan de taaie kant, en de salade zag eruit alsof hij met een paard gevochten had. Al dan nog at iedereen er zonder te zeuren van.
‘Dus Tom, heb je nu al een vriendin gevonden?’ vroeg Bill om het ijs te breken. Zijn broer draaide zich naar hem om, en keek hem met een vreemde blik aan. Was hij nu boos?
‘Neen,’ mompelde Tom. Zijn stem klonk verdrietig, en Bill merkte dat Ven haar schouders liet zakken en slaperig naar haar bord staarde. Had hij iets gezegd dat hun verdrietig had gemaakt?
‘En niemand op het oog?’ vroeg Bill toch maar nog. Tom keek hem opeens strak aan, zijn ogen woedend.
‘Ja, maar ze is er zo zeker van dat ze haar “ware liefde”� heeft gevonden,’ beet hij hem toe. Ware liefde sprak hij uit alsof het een ziek woord was. Opeens snapte Bill het. Hij wierp Ven een blik toe, en zij zat nog altijd naar haar bord te kijken. Bill haalde diep adem, en beet op zijn lip.
‘O, sorry,’ mompelde hij, en hij meende het. Hoe kon hij weten dat Tom nog verliefd was op Ven? Het was niet dat mensen hem de dagelijkse updates gaven en zo… Tom lachte bitter, en Willie keek hem verbaasd aan.
‘Wat is er aan de hand, papa?’ vroeg hij. Zijn stem klonk onzeker en bang. Tommie naast hem leek even verward als hem.
‘Niets, mijn jongen. Eet maar verder, we bespreken dit later wel,’ zei Tom, waarna hij een stuk vlees in zijn mond propte. Gustav was stil gebleven. Bill vermoedde dat hij zich niet wilde bemoeien met deze familiereünie.
Opeens stond hij op.
‘Nou, kletsen jullie maar bij, ik moet aan mijn project verder werken, ik denk dat hij binnen twee dagen af is.’ Hij stapte weg zonder dat iemand hem tegenhield. Bill voelde hoe Ven zijn hand vastpakte onder de tafel. Wanneer hij haar aankeek, zag hij haar naar hem glimlachen. Tom zuchtte in de achtergrond.
‘En papa, wat heb je allemaal gedaan deze week? Is er iets speciaals gebeurd op je werk?’ Tommie leek opeens enthousiaster dan hij had kunnen zijn over Bills werk. Bill fronste zijn wenkbrauwen, glimlachte even, en dacht na.
‘Nou, er waren vijf robots die achter me aan renden, weet je,’ legde hij uit. Tommies gezicht kreeg een gefascineerde uitdrukking, en nu ook Willie begon interesse te krijgen in zijn verhaal.
‘Ze begonnen te roepen: “Moet. Vernietigen. Moet. Vernietigen.”� En ik wist maar niet wat ik moest doen om van ze af te komen. Dus ik begon te rennen, zo snel ik kon. Voor ik het wist kwam ik aan in een gebouw. Hij was verlaten, gelukkig. Ik rende naar binnen, en vond een baseball bat. Dus ik wachtte om de hoek tot die robots één voor een kwamen, en bam, hun hoofden eraf!’
Bill had met het laatste zijn handen in de lucht gehouden, en dat was een dom idee. Zowel Willie als Tommie keken onbegrijpend naar Vens hand in de zijne. Tom kreunde geërgerd, en sloeg zichzelf op zijn hoofd. Bill trok zijn hand terug naar beneden.
‘Eh, ja, en toen had ik dus gewonnen,’ mompelde hij daarachter nog. Ven naast hem had een hand voor haar gezicht gedaan, en trok haar hand terug. Tom keek iedereen aan met een blik die uitzond: “Ik ben hier weg”� en stond toen effectief op om naar buiten te stappen. Willie en Tommie bleven alleen nog met Bill en Ven achter aan tafel. Billie in de zetel begon te huilen.
Niemand reageerde eerst, maar toen stond Bill op. Hij pakte zijn dochter vast, en probeerde haar te kalmeren terwijl hij naar de tafel stapte. Ven draaide zich naar hem toe.
‘Ik pak haar wel over,’ fluisterde ze, maar Bill schudde zijn hoofd.
‘Ik red het wel,’ antwoordde hij.
Opeens begonnen Tommie en Willie luid te lachen. Bill keek geschrokken op, en ook Ven was verbaasd van hun reactie. Bill hield zijn adem in. Wat was de reden van hun lachuitbarsting?
‘Jij wordt mijn broer!’ riepen ze allebei tegelijkertijd tegen elkaar. En op dat moment gaven ze elkaar een high-five. Bills mond was open gevallen. Billie was rustig geworden, en begon zelfs mee te lachen. Naast Bill kon Ven ook geen gegiechel onderdrukken. Het verliep duidelijk beter dan verwacht.
Na een tijdje met Gustav te hebben gebabbeld, besloot iedereen om te gaan slapen. Gustav had vier slaapkamers boven, één voor hemzelf, en drie voor logés. Willie, Tommie en Billie gingen een slaapkamer delen. Tom ging alleen blijven deze nacht - hij wilde niet met Bill of met Ven gaan. Terwijl Tom en Bill naar boven stapten, waren ze stil. Billie lag in Bill zijn armen, en ze was aan het slapen. Tom had een opvouwbaar kinderbedje meegenomen - dat lag blijkbaar altijd in de auto - en had het klaargemaakt in de kinderen hun kamer.
‘Weet je, dit is de eerste keer dat ik haar naar bed draag,’ zei Bill droevig. Tom naast hem keek hem vanuit zijn ooghoeken aan. Hij glimlachte even.
‘Hé, sorry van aan tafel,’ mompelde Tom. ‘Ik moet niet altijd zo jaloers zijn, dat is niet eerlijk tegenover jou…’
‘Ik moet sorry zeggen tegen jou, Tom,’ sprak Bill hem tegen. Hij hield zijn ogen op Billie. ‘Ik heb de zoektocht naar jou opgegeven, heb je niet eens herkend al die keren dat ik bij je thuis ben gekomen, en heb dan tegelijk Ven van je afgenomen. Ik had het recht niet om dat te doen, en het spijt me.’
‘Ach Bill, als jouw fantasie over ware liefde toch nog waar is, kan het zijn dat ik de mijne misschien nog tegenkomen voor ik het besef,’ zei Tom met een sprankje hoop in zijn stem. Toen haalde hij diep adem. ‘Misschien is het iemand die ik al jaren ken?’
‘Neen, dan zou je het wel gevoeld hebben,’ zei Bill. Tom knikte, en nadat Bill zijn dochter in het bedje had gelegd, zuchtte hij. Tom keek hem curieus aan.
‘Met Ven had ik het ook al van in het begin aangevoeld,’ legde Bill uit, terwijl hij naar beneden keek. ‘Ik probeerde het te onderdrukken door ijskoud tegen haar te doen, maar je weet niet hoe moeilijk dat is, Tom. Elke keer dat ze achter me op de brommer zat, wilde ik er gewoon mee ophouden, zeggen wat ik voelde. En elke keer dat ik in haar ogen keek, precies het zelfde. Ik wilde alleen niet tussen jullie in komen. Er was duidelijk nog í­ets tussen jullie, maar ik kon niet zeggen wat…’
‘Bill, misschien heeft het connecties. Misschien waren we samen omdat ik zo hard op jou leek?’ Tom stapte terug naar de trap, en Bill volgde hem. ‘Ik ben je broer, Bill. Ik weet dat je het niet opzettelijk hebt gedaan, en ik weet dat je beter voor Ven bent dan ik.’
‘Tom, zeg dat nou niet,’ mompelde Bill.
‘En trouwens, onze kinderen zijn dolenthousiast om buiten neefjes ook stiefbroertjes te worden. Wat denk je daar van?’ Tom sloeg een arm rond Bill zijn schouders, en schudde hem speels heen en weer. Bill glimlachte, en wreef met zijn knokkels over Tom zijn hoofd.
Toen iedereen in zijn kamer zat, lag Bill op bed voor zich uit te staren. Ven zat nog in de badkamer, en vrouwen kennende ging het nog redelijk lang duren. Bill probeerde even alles op een rijtje te zetten. Hun plan was om naar de mogelijke geheime schuilplaats te gaan, en zo het signaal af te breken. Bill zou eindelijk afrekenen met Dell, Tom ging zich bezighouden met Kristopf, en Ven deed haar hackwerk. Het plan was simpel, maar dodelijk, en Bill had liever gehad dat ze er allebei buiten bleven. Maar hij kon niet ontkennen dat hij hun hulp meer dan nodig had. Dell was sterker sinds vorige keer - dat was Bill zijn schuld geweest - en Kristopf zelf ook was voorzichtiger geworden door de dood van zijn broer. Hij was moeilijk te vinden, en zelfs als Bill hun schuilplaats zou gevonden hebben, zou Kristopf nog makkelijk kunnen verdwijnen met al zijn robotbewakers.
Ven kwam de kamer binnen. Haar haar was nat, en begon te druppelen op haar pyjamahemd. Ze zag er moe uit, maar toch nog doodgelukkig. Bill moest er meteen mee glimlachen. Hij stond op, en stapte naar haar toe.
‘Ik heb je gemist,’ fluisterde hij. Vens gezicht kleurde rood, en ze wilde wegkijken, maar Bill pakte haar gezicht tussen zijn twee grote handen. Hij keek haar diep in de ogen aan, en zij deed hetzelfde bij hem.
‘Ik hou zo veel van je,’ zei Ven, en ze begon te tranen. Bill raakte bezorgd door die tranen. Hij wreef ze zachtjes weg toen ze naar beneden gleden. Tranen waren niet nodig.
‘Ik meer van jou,’ fluisterde hij, waarna hij haar in de nek kuste. Ven giechelde, en legde haar hand op zijn hoofd.
‘Neen, ik meer van jou,’ sprak ze hem tegen. Bill wilde niet ophouden met het spelletje, ook al wist hij dat hij het vroeg of laat ging opgeven. Hij bleef haar verder in haar nek kussen, en Ven duwde hem langzaam richting het bed. Toen Bill erop belandde, liet hij haar nek los.
‘Neen, í­k hou meer van jou, ik zou sterven als onze liefde dood was,’ siste hij lachend, waarna hij zijn lippen op de hare plaatste, zodat ze niets meer zou zeggen. Het leek te werken, maar toen Ven haar hoofd naar omhoog deed, moest Bill haar wel loslaten.
‘Intussen houden we allebei meer dan elkaar,’ fluisterde ze toen tegen Bill zijn nek. Bill lachte, en duwde haar zachtjes van zich af. Ven gilde zachtjes toen hij dat deed, en begon toen ook te lachen.
‘Ssst, maak de kinderen niet wakker,’ smeekte Bill met de liefste stem die hij kon opzetten. Ven zweeg, legde haar handen op Bill zijn gezicht, en trok hem dichter bij de hare. Bill leunde op zijn elleboog om niet op Ven te vallen, maar Ven maakte het niet bepaald gemakkelijk voor hem. Zo snel hij kon leunde hij nog op zijn andere hand, die hij naast Vens hoofd had geplaatst, en kuste haar toen terug op de lippen. Vens handen gleden over zijn rug, en soms schoven ze naar zijn nek, waar ze cirkeltjes draaide met haar vingers zodat het kietelde. Bill moest de kus onderbreken omdat Ven hem deed lachen. Hij ging terug rechtop zitten, en Ven deed hetzelfde. Ze legde haar handen in zijn nek, keek diep in zijn ogen, en kreeg toen een ongekende glimlach op haar gezicht. Bill had die nog nooit gezien.
Bill besefte pas wat ze van plan was toen Ven de bovenste knopjes van Bill zijn hemd lostrok. Hij had geen zin om tegen te werken, maar wist ook niet of het een goed idee was dit te doen. Ze moesten morgen goed uitgerust zijn.
Bill zijn hemd was uit, en Vens handen streken over zijn hele borstkas terwijl ze hem weer op de mond kuste. Bill kon het niet laten om ook haar hemd langzaam los te knopen. Terwijl hij dat deed, liet Ven haar handen weer rusten in zijn nek. Ze zuchtten allebei tegelijkertijd.
Ven was al bezig met Bill zijn broek naar beneden te trekken, maar omdat hij op zijn knieën zat lukte het haar niet. Bill reageerde er niet eens op. Hij ging gewoon verder met zijn kus. Zijn handen streelden haar haar.
Toen Ven hem terug op zijn rug duwde, gaf hij geen krimp. Het leek alsof hij helemaal van de wereld was. Ven verloste zich van zijn kus, en legde een hand op zijn gezicht. Haar gezicht stond bezorgd.
‘Bill?’ vroeg ze. Bill ontwaakte op dat moment van zijn roes. Hij schaamde zich dood omdat hij zich zo had laten meeslepen. Verlegen keek hij weg.
‘Sorry, ik dommelde in,’ legde hij uit. Ven glimlachte enkel, en toen Bill haar langzaam terug op het bed duwde, liet ze hem doen.
Toen Bill zich weer dichter tegen zich aandrukte, was hij zich niet bewust van de ruimte waarin ze zaten. Als het van hem afhing, zat hij gewoon met Ven op een wolk, en helemaal alleen. Ven sloot haar ogen, glimlachte weer, en legde haar hand terug op zijn wang. Bill was zich er erg van bewust van die hand. Het was opeens alsof hij brandde op zijn huid, maar niet op de negatieve manier. Bill haalde hem van zijn gezicht, en drukte er een kus op. Daarna verplaatste hij zijn lippen naar Vens schouders.
Bill was heel het plan van volgende dag vergeten. Hij was vergeten dat zijn dochter meer cyborg was, vergeten dat zijn broer nog leefde, vergeten waaraan Gustav werkte. Hij was vergeten dat er andere mensen in dit huis waren. Niets leek voor hem nog belangerijker. Het enige dat hij wist, was dat hij en Ven eindelijk samen waren.
Ven begon dieper adem te halen, en Bill volgde haar voorbeeld. Toen dat geweldige gevoel door heel zijn lichaam begon te gaan, beet hij op zijn lippen om het niet uit te schreeuwen van geluk. Geluk van de liefde. Hij legde zich naast Ven neer, en keek haar in de ogen aan. Ven deed hetzelfde. Bill had zijn hand naast zijn gezicht gelegd, en Ven legde de hare erin. Wanneer Bill zijn vingers met de hare kruisde, fluisterde hij: ‘Ik hou van je.’
Daarna vielen ze slaap.

Reacties: