FanFic.nl

Avril Lavigne and me (lovestory)

[8] I'm with you

Voor de lift staat Avril me op te wachten. Ze houdt haar armen naar me open.
"Hey, wat is er? Je trilt helemaal!"
"O, niks hoor." Ze slaat haar armen om mij heen en ik omhels haar terug. Ze pakt mijn hand en trekt me mee naar haar appartement. De muren zijn lichtbeige en behangen met posters en platina platen. De bank is oud en donkerrood en erop zit een jongen.
"Ken je Evan al? Hij is mijn beste vriend en gitarist."
"Hoi, ik ben Ramona."
Evan staat op en schudt grijnzend mijn hand. "Ja, zoiets had ik al begrepen. Nou, ik ben weg hoor. Bye!"
"Doei!"
"Waar gaat-ie heen?" vraag ik.
"O naar vrienden. Jammen ofzo. Ga zitten. Wil je iets drinken?"
"Nee dank je."
Avril komt naast me zitten op de bank.
"Maar vertel. Wat was dat nou met je platencontract? Er was toch iets?"
"Ja, hoe stom..." Ik leg haar het hele verhaal uit en ze is een goede luisteraar. Zoals het aan de telefoon meestal andersom is. Af en toe maakt ze instemmende of afkeurende geluidjes. "...en precies op dat moment belde jij."
"Wauw wat een toeval. Jeetje meid, dat is een kut verhaal!" Ze legt haar hand om mijn knie en ik voel een rilling over mijn rug gaan. Een warme rilling die zich door mijn hele lichaam verspreid en in mijn hoofd mijn hersenen uitzet.
"Ach ja, we kunnen nog altijd op de hoek van de straat hier gaan spelen."
"Dan zal ik elke dag iets in je pet gooien als ik langsloop."
Ik kijk haar diep in haar ogen. "Dank je."
"Luister, ik moet je nog iets vertellen. Over Deryck. Weet je nog toen ik vertelde dat hij mijn vriendje was."
"Ja..." Ik begin een brok in mijn keel te voelen.
"Dat is- het is uit. Hij bleek zo'n ontzettende... nou ja, gewoon-"
"Lul?"
"Ja. En het was sowieso niks geworden eigenlijk, ook niet als hij heel aardig was. Want ik heb tot een tijdje geleden toch nog gedacht dat hij misschien wel aardig was, maar een klein half jaartje geleden, kwam ik- nou ja hoe moet ik dit zeggen?" Er valt een korte stilte. Ik probeer in haar ogen te kijken maar zij staart maar naar de grond. "Ikvalopmeisjes."

Er gaan zo'n duizend dingen tegelijkertijd door me heen. Maakt ze een grapje? Zou ze mij ook leuk vinden? Gaan we later trouwen? Er valt een lange stilte en na een tijdje besef ik dat mijn mond open hangt.
"Echt?" vraag ik verbaasd.
"Ja doh, anders zeg ik het toch niet!" lacht ze.
Ik merk dat haar hand nog steeds op mijn knie licht. Ze ziet er zo onweerstaanbaar uit. Ze blijft me aankijken. Ik beweeg mijn hoofd een heel klein beetje dichter bij en zij doet hetzelfde. Ik houd mijn hoofd een beetje schuin maar twijfel. Misschien wil zij mij wel helemaal niet zoenen. Wat als ik haar zoen en zij mij niet wou zoenen? Zou ze boos worden? Zou ze me uitlachen? Wat nu?
Ik wil iets zeggen, maar voor ik heb bedacht wat voel ik hoe ze haar zachte lippen op de mijne drukt en me een lief kusje geeft. Ik houd mijn ogen dicht en geef haar nog een paar kusjes. Dan beweegt ze weer iets naar achter en doe ik mijn ogen open.

We lopen nu samen buiten. Ik kan het nog steeds niet geloven. Avril heeft mij gekust. Het meisje van mijn dromen, heeft mij, het nietszeggende sulletje, gekust. We lopen eindeloos ver, pratend over vanalles. De kus, muziek, Evan, wat nu, etcetera. Als we op een bruggetje zijn stoppen we.
"Weet je," begint ze. "Het maakt niet uit wat er gebeurd is of hoe het nu verder moet gaan, ik ben nu met jou, en daar gaat het om." Ze pakt mijn hand vast. Ik glimlach naar haar, en ze lacht terug. Met haar ontzettend brede lach en kaarsrechte tanden. Met haar stralende ogen. Met haar haar dat in de wind voor haar gezicht waait. Ze is zo mooi als ze lacht.

Reacties: