FanFic.nl

Part of me {gepauzeerd}

Maretak, Bibberknie-bezweringen en Boxershorts

“Sorry dat ik te laat ben Harry.”� Zei ik, terwijl ik de kamer van hoge nood binnenstormde, tijdens de laatste SVP-bijeenkomst voor de vakantie, mijn linkerhand stevig om mijn rechter geklemd. Ik kreeg een aantal vreemde blikken, maar Harry wist waarom ik te laat was. Hij knikte naar Hermelien, die me naar een tafel in de hoek leidde, zodat ze mijn hand kon verbinden. Ik bedankte haar en ging op zoek naar een partner om een aantal basisspreuken te oefenen. Ik kwam uiteindelijk uit bij Ginny.
“Hé.”� Begroette ik haar. Ze glimlachte en we begonnen te oefenen. Ik zag dat ze haar best deed om haar aandacht erbij te houden, maar ik zag haar blik af en toe naar een jongen een stukje verderop schieten en grinnikte. Ik raakte haar met een bibberknie-bezwering toen ze niet op stond te letten en verplaatste mijn eigen blik naar de tweeling, die naar ons aan het oefenen was. Mijn blik kruiste die van George en ik verplaatste mijn blik naar Fred en Angelique, die naast elkaar stonden. George begreep de hint en grijnsde. Ik weerde een spreuk van Ginny af en maakte een time-out gebaar. Ze knikte en liep richting Harry, die op het moment even niet met iemand anders bezig was en begon met hem te oefenen. Ik draaide me naar de tweeling en knikte naar George. Hij liep naar Fred, terwijl ik naar Angelique liep en tegelijk duwden we hen naar elkaar toe.
“Wat heeft dit te betekenen?”� Riep Angelique naar me. Ik grijnsde en wees naar boven, net als George, die naar Fred grijnsde. “O.”� Angelique werd rood en ik zag dat Fred’s gezicht bijna net zo rood was als zijn haar. Ze probeerden allebei onder de maretak uit te stappen, maar dat ging niet. Ik proestte het uit, wat meteen de aandacht van elk ander lid van de SVP trok. Veel mensen begonnen te grinniken, terwijl een paar mensen paniekerig naar boven keken of zij per ongeluk ook onder een stukje maretak stonden. Angelique keek gegeneerd rond, maar Fred kon niets anders doen dan grijnzen en Angelique tegen zich aan trekken en haar vol op de mond zoenen.

Ik lag op de bank in de leerlingenkamer, diep in slaap, toen Marcel paniekerig naar beneden kwam rennen. Ik schoot direct omhoog.
“Marcel? Wat is er aan de hand?”�
“Er is iets met Harry! Ik ga professor Anderling halen.”� Ik knikte, niet helemaal bevattend wat er net gebeurd was. Ik zat nog steeds verward voor me uit te staren toen Marcel weer terug kwam, gevolgd door professor Anderling. Even later kwam professor Anderling weer door de leerlingenkamer, gevolgd door Harry en Ron. Ze verlieten gehaast de leerlingenkamer. Niet veel later kwam professor Anderling opnieuw de leerlingenkamer binnen en bij het zien van haar gezicht, kreeg ik een naar gevoel.
“Professor, wat is er aan de hand? Is er iets mis met Harry.”�
“Nee. Er is iets mis met Arthur Wemel. Ik ga nu de rest van de Wemels wakker maken.”� Ik stond op van de bank.
“Ik maak Fred en George wel wakker, professor.”� Ze knikte en ik rende de trap op, nog voor ze ook maar iets anders kon zeggen. Ik stormde de kamer van de zevendejaars op en sprong meteen op Fred af. “Fred! Wakker worden!”� Mijn pogingen om Fred wakker te maken hadden alleen tot resultaat dat alle jongens behalve Fred en George wakker werden.
“Wat is er aan de hand?”� Vroeg Leo Jordaan, terwijl hij vermoeid in zijn ogen wreef. “Die krijg je met geen mogelijkheid wakker.”�
“Leo! Doe iets! Maak Fred wakker! NU!”� Hij leek een beetje te schrikken, maar ik moest Fred en George wakker krijgen. Leo pakte zijn toverstok en richtte die op Fred.
“Aquamenti!”� Een waterstraal spoot uit zijn toverstaf en raakte Fred, die omhoog schoot.
“Wat- LEO!”� Leo wees op mij en Fred keek me grijnzend aan. “Je kon onze charmes niet weerstaan hè?”�
“Fred, nu geen tijd voor grappen! Ga naar de leerlingenkamer en wacht op ons.”� Hij keek me verward aan, maar rolde toen zijn bed uit. Ik zag dat hij alleen een boxer droeg en wendde mijn gezicht af. “Misschien is het slim om een broek aan te doen.”� Hij greep een gestreepte joggingbroek uit zijn hutkoffer, trok die aan en snelde naar de leerlingenkamer. Ik liep nu naar George’s bed, terwijl alle andere jongens, op Leo na, terug naar bed gingen.
“George. George? George!”� Ik kreeg niet veel reactie. “Kom op.”� Mompelde ik in mezelf. Na nog een vruchteloze poging, vond Leo dat het tijd was om te helpen. Hij deed precies hetzelfde als hij bij Fred had gedaan. Gelukkig raakte de straal alleen George en niet mij. George’s ogen schoten open en hij vloekte. De blik in zijn ogen veranderde van woedend, tot vrolijk en ondeugend en uiteindelijk naar verward.
“Wat doe je hier?”� Hij keek naar me en ik klom snel van hem af.
“Je moet naar de leerlingenkamer komen. Opdracht van professor Anderling. Er is iets aan de hand met je vader.”� George klom zo snel mogelijk uit zijn bed en begon naar de leerlingenkamer te rennen. Ik zuchtte, liep naar zijn hutkoffer en haalde er eenzelfde joggingbroek uit als Fred had aangetrokken en rende toen achter hem aan de trap af. Hij stond in de opening naar de leerlingenkamer, met het schaamrood op zijn kaken. Ik keek langs hem heen en zag professor Anderling daar staan, haar lippen vormden een dunne streep, ondanks haar duidelijke bezorgdheid. Ik duwde George de joggingbroek in zijn handen.
“Dank je.”� Mompelde hij, waarna hij de broek snel aandeed. Anderling vertelde dat meneer Wemel was aangevallen en dat ze er het fijne ook niet van wist.
“Femke, ga naar bed. De rest, volg mij.”�
“Nee.”� Iedereen keek verbaasd naar George. “Femke gaat mee.”� Professor Anderling keek even naar mij en knikte toen naar George.

Reacties: