FanFic.nl

The Eyes of a Stranger

Shattered Soul

Berlijn. Vooreeuwig verstopt onder haar eigen puin. Verlaten. Gebroken. Verloren. Een deken van grauw stof had haar toegedekt. Haar ogen had ze gesloten, haar kracht was verdwenen, eveneens haar hoop.
Omringt door gekneusde gebouwen was een pleintje, en midden in dat pleintje stond op een voetstuk een standbeeld geplaatst. Een statige jongenman met de borst vooruit. Zijn handen had hij op zijn heupen gelegd en zijn benen waren ietsjes gespreid, zo keek hij met een opgeheven kin over het plein.
Het was een echt kunstenaar die dit beeld had gemaakt. Hij wist van marmer iemand tot leven te wekken. Alles was zo fijn, precies, egaal… echt. Zijn haar, zijn lippen, zijn ogen.
Mijn vingertoppen konden zijn hand die op zijn heup lag bijna aanraken. Ik wilde dit kunstwerk, betasten.. verkennen. Wie was die jongen die zo alleen stond op het plein? Wat had hij gedaan dat hij de eer kreeg om uit marmer gehouwen te worden? Was het een legende? Op de achtergrond hoorde ik op een rustig tempo een speelorgel draaien.
Ik wist zijn huid aan te raken, voor even, werd daarna ruw onderbroken door zijn hand die mijn vingers had gegrepen, bijna vermorzelden. Met de schrik goed leesbaar in mijn ogen keek ik op. Hij keek terug. Met de ogen van een standbeeld keek hij dwars door mij heen. Vanbinnen was hij helemaal opgevreten, er was niets meer aan hem te zien.
Angst sloeg als een golf op mij in. Met alles wat ik had probeerde ik uit zijn grip te komen, maar de omgeving maakte mij lusteloos. Ik kon alleen maar happen naar zuurstof en kijken. Overal was bloed. Het liep eerst in een klein straaltje uit zijn mondhoeken. Toen uit zijn neus en direct daarna zijn oren. Zijn dode ogen werden gevuld met tranen van bloed, gleden in een dik spoor naar zijn kaaklijn. Het prachtige wit van zijn huid werd vernietigd door de rode sporen.
Stukje bij beetje brak hij af. Zijn gezicht was een netwerk van barsten geworden. Bloed perste zich naar buiten, zochten allemaal hun eigen uitweg. Zijn volle lippen brokkelde af, net zoals zijn glanzende haren. Er bleef niets meer van hem over. Maar hij bleef mij vasthouden, tot dat er geen hand meer was om mee vast te grijpen. Nu ik weg kon wist ik niet meer hoe het moest. Ik kon alleen maar toekijken hoe hij zichzelf verloor. Hij verdronk in zijn eigen bloed.
Mijn voeten gaven een teken van leven bij het voelen van de ondergrond die onder hen vandaan brokkelden. Verward keek ik om mij heen. Heel Berlijn was aan het verdwijnen en hij ging met haar mee.
Voor een laatste keer kon ik zijn ogen zien achter al dat bloed voordat hij verdween met de rest van de stad. Ik was achtergelaten met niets.

Het was een kalme nacht. Geen onrustige wind, de straten waren uitgestorven en de maan zat in haar halve stadia, scheen haar licht over het gebroken asfalt. Net zo ontspannen zat ik op mijn vensterbank met mijn benen buiten boord. Met gesloten ogen luisterde ik naar de zachte ademhaling van Jader, die niets van mijn hysterische wakker worden had meegemaakt, zo ook Silver niet.
De nachtmerrie wist ik voor een groot deel uit mij te krijgen. Ik had het eruit gezweet, gehuild en geademd. Dit duurde zeker een uur, daarna begon ik de nachtmerrie te relativeren. Na telkens zo’n wrede droom te hebben gehad, wist ik dat ze een betekenis moesten hebben. Kira zei al dat hij mij iets duidelijk probeerde te maken, maar er was geen knoop aan vast te binden. Bovendien was het meeste wat ik zag zo beangstigend, dat ik telkens weer zwetend wakker schoot en zo steeds een deel van de droom vergat.
Maar ik kon er wel grote lijnen van maken. Hij was alleen, hij had veel last van woede en verdriet en muziek was ook altijd aanwezig. Alleen al dat bloed was niet te begrijpen. Was er iemand vermoord waar hij zoveel om gaf? Misschien hijzelf wel? Ik had hem dan wel een benaming gegeven - een vampier - wat het precies inhield was nog een groot vraagteken.
Een lichte rilling verplaatsen zich over mijn benen. Ik opende mijn ogen en keek door mijn buurt. In het eerste opzicht was er niets te zien, maar ik had geleerd om niet gelijk mijn ogen te geloven en beval ze nog een scan te maken. En zo vond ik hem. Geruisloos zwierf hij door een straat, verstopt in de schaduwen waar het licht van de maan en de straatlantaarns niet bij kon. Hij liep met een gebogen hoofd, zijn handen zaten in zijn jaszakken. Door zijn pure elegantie leek hij over de stenen te zweven. Zijn hoofd deinde niet mee met zijn voetstappen. Hij bezat een gave. Hij was als ijs; strak, hard, egaal, koud. Elke stap die hij zette leek de grond in een schaatsbaan te veranderen, zo gleed hij soepel voort.
Er kwam een kleine zucht uit mijn mond bij het denken wat hij hier deed. Eigenlijk zuchtte ik om alle mysterie die als een aura om hem heen bewoog. Ik wilde zo graag weten wie hij was, dat het van binnen pijn deed.
Ik had nog maar net uitgeademd of de jongen keek op, vond mij moeiteloos en bleef mij aanstaren. Mijn luchtwegen werden dicht geknepen door de kracht in zijn ogen. Verstijfd was ik opnieuw in zijn web van emoties verstrikt geraakt. De emoties beïnvloedde mij. Ik werd angstig, treurig, voelde mij verlaten en diep daaronder, vastgeketend onder al die somberheid lag een helse hitte vol woede, afgunst en verraad.
Trillend liet ik mij overweldigen door zijn pijn. Ik had het nog nooit zo intens gevoeld, dat er tranen op mijn wangen lagen; bevroren. Maar tegelijkertijd wilde ik in zijn armen vliegen om hem mijn warmte te gunnen. Laten voelen wat liefde was en dat hij niet alleen was.
Het web was gebroken, hij keerde zich om om te verdwijnen, zoals hij dat altijd deed. Mijn toen nog bevroren tranen gleden verder naar beneden. Er volgde er nog een, en nog een, tot ik niet meer kon stoppen en een waterval van tranen los liet. Snikkend keek ik over mijn schouder en zag Jader ongestoord verder slapen. Silver lag aan zij voeten, bewoog soms met zijn poten. Een zwakke glimlach lag op mijn lippen en keerde mijn hoofd terug naar buiten, Stranger was uit zicht, maar ik wist precies waar hij heen ging.
Met dezelfde techniek als de vorige keer belandde ik naast de boom op de grond en wandelde rustig achter hem aan. Zijn aanwezigheid was goed te voelen en ik wist dat hij mij ook voelde.
Het parkje was in zicht en wanneer ik de hoek omsloeg zag ik ook zijn appartementencomplex. Helemaal bovenaan wapperde een zwarte gordijnen uit het raam, het teken van duisternis en dood verwelkomde mij.
Bovenaan de trap stond de nooddeur op een kier, ik werd verwacht. Dit maakte het voor mij benauwend, het idee dat dit de avond zou kunnen zijn van alle antwoorden. En daar was ik niet zozeer bang voor, ik was bang dat de magie zou verdwijnen, de mysterie, de lust naar meer, dat hij zou verdwijnen nu ik alles zou weten. Het hield me tegen van verder naar binnenlopen. De bronzen deurknop wachtte op mij, maar ik wist mij niet meer te bewegen. Wat als dit een val was? Straks betrad ik het hol van de leeuw, en ik als stumperige prooi zou geen schijn van kans hebben.
Maar alsnog was mijn nieuwsgierigheid groter dan alles wat daar tegen streed. Ik opende langzaam de deur. Alles zag eruit zoals de vorige keer dat ik hier naar binnen liep, alleen dit keer wachtte de jongen mij op dan ik hem. Hij zat op de houten leuning aan het voeteneinde, bekeek mij met ogen die jaren verdriet met zich mee droeg. Een stevige windvlaag sloot de deur achter mij met een knal.
Hij wist wat ik wist.

Reacties:

1 2

Moiitjx33 zei op 22 aug 2010 - 23:09:
...
Je hebt me stilgekregen.
Ik kon geen seconde wegkijken, ook al klonken er enge geluiden rondom me. Dit verhaal trekt me gewoon in het scherm!
Ik zuig in reacties zetten, sorry. Om het kort te houden vind ik je verhaal geweldig. En ik kan niet wachten totdat je een nieuw deel zult plaatsen, maar ik denk, tot dan ga ik dit hoofdstuk nog enkele keren overlezen
xx

Melisande zei op 22 aug 2010 - 22:46:
Gut...
Um nouja...
Het is aan de ene kant echt prachtig, maar aan de andere kant ook wel eng x]
Die droom was echt heel mooi beschreven, over dat standbeeld
Altijd als ik dit lees dan is er eest echt geen enkele gedachte, alleen maar een open mond en als ik dan een tijdje naar het beeldscherm heb zitten staren, dan komen er pas weer gedachten binnensluipen die vervolgen verzinnen en schreeuwen hoe geniaal dit is :'
Hm, ik ga naar bed
<3

xNadezhda zei op 22 aug 2010 - 21:43:
Ik ben nu echt stil.
Wauw.

Ik ga hier zo niet van kunnen slapen. Het kippenvel staat echt op mijn armen. De beschrijving van de droom, van Stranger, Rains gedachten - wauw. Dit kan in één keer naar een uitgever, ik meen het.

& ik heb geen idee hoe ik hier een goede reactie op kan geven. Je hebt al mijn gedachten uitgeveegd.

Wauw.
<3

inke zei op 22 aug 2010 - 20:01:
jij bent echt gemeen dat je hier stopt.
ga je snel verder??
ik hoop het!
xx

xSoParanoid zei op 22 aug 2010 - 19:57:
:[ wrrm stop je altijd op goede momenten. ik haat dat als je dat doet haha.
maar omg snel meer :[ aawh ik moet altijd zo lang wachten. maar hoelanger ik wacht hoe meer je zin hebt om dit te lezen O__O! snel meer :]
we steeds meer dichterbij de waarheid. en ik kan niet wachten tot dat
ik dat kan lezen snel verder