FanFic.nl

Because tomorrow will come... - Uruha`s complex. {Uruha x Kai}

Hoofdstuk 1. In de nacht.

Stilte. Het was nacht. Ik keek uit over de daken van de huizen die voor mij oprezen, enkel verlicht door een schemerig maanlicht. Er waren geen sterren aan de hemel en ookal was de lente al begonnen, een koude wind teisterde mijn blote armen. Toch bleef ik staan waar ik stond, op het kleine balkon van mijn appartement. Voor een moment dacht ik dat ik mijn mobiel voelde trillen, dus ik haalde hem uit mijn zak. Ik checkte de display maar er was geen bericht of oproep. Op dat moment ervaarde ik het opnieuw. Totale eenzaamheid. Ik voelde hoe de wind mijn haren door de war blies en deed een stap naar voren. De ijzeren stang van het balkon prikte ongemakkelijk in mijn buik maar ik schonk er geen aandacht aan. Met mijn ogen gefixeerd op de maan ademde ik diep in en dacht eraan wat er zou gebeuren als ik me nu zou laten vallen. Niet dat ik ernaar verlangde om dood te gaan, maar ik wilde gewoon dat er iets zou gebeuren. Alles wat beter dan deze leegte.

Er liep iemand over straat. Ik kon net de vage schim ontdekken onder het karige licht wat over de straten scheen. Ik had zin om te schreeuwen, kijk omhoog, hier sta ik! Was ik zo wanhopig om met iemand te praten? Mijn ogen werden moe en deed een stap naar achteren. Hoe vaak had ik niet gehoopt dat er iets zou gebeuren op deze momenten. Dat ik plotseling gebeld werd en dat ik zijn stem weer kon horen. Alleen zijn stem horen zou genoeg zijn om elke traan te doen opdrogen. Maar
het was een droom, een wens, een illusie. Hoe hard ik ook zou schreeuwen, huilen, verlangen, hij wist van niks. Het maakte me meer dan gefrustreerd wanneer ik me bedacht dat terwijl ik volledig in de put zat, hij misschien lol had met vrienden, of nog erger.. met zijn vriendin.

Dat is waarom ik hem uit mijn hart heb verbannen. Hij was mijn vriend, ooit. We zaten op dezelfde Junior high school en gingen later naar dezelfde Senior High. Ik kan me zijn lachende gezicht nog als de dag van gisteren herinneren. Maar sinds we van school gingen werd het contact minder. Ik vertrok naar Tokyo in de poging door te breken als de gitarist van een band. Hij bleef in onze geboortestad, maar wat hij precies is gaan doen weet ik nog steeds niet.

Ik weet bijna zeker dat hij mij allang vergeten is. Ik was gewoon een vriend waar hij mij uithing tijdens onze middelbare school tijd. Maar hij was degene die mij heeft doen realiseren dat ik niet op meisjes val. Sterker nog, meisjes interesseren me niks. Ze giechelen aan een stuk door en stellen zich goed aan als het om jongens gaat. Ze verplaatsen zich in groepjes en als er een alleen met je is, is ze constant bezorgd of ze geen nagel breekt en of haar haar wel in het juiste model zit.
Dat is tenminste de ervaring die ik gehad heb. Ik snap niet hoe mijn vrienden het uihouden met die trutten. Er zullen vast wel meisjes zijn die niet zo zijn, maar ik moet zeggen dat ik niet bijzonder veel zin heb om dat uit te vinden.

Ik liep mijn kamer weer binnen en sloot de deur naar het balkon. Dof staarde ik naar mijn onopgemaakte bed. Ik ritste mijn broek open en gooide hem in een hoek. Ik deed geen moeite om mijn shirt te verwisselen. Lusteloos staarde ik naar de koelkast. Wat zou ik doen? Ik was net aan het overwegen om mijn laatste beetje sake achterover te slaan toen ik een zoemend geluid uit de hoek van mijn kamer hoorde komen. Ik spitste mijn oren om te horen of ik het goed gehoord had. Het zoemende geluid bleef aanhouden dus ik haastte me naar de andere kant van de kamer. Het kwam uit mijn broek en ik viste snel mijn mobiel uit mijn broekzak. Ik liet hem bijna weer vallen toen ik de naam op de display zag. Kai.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.