FanFic.nl

Because tomorrow will come... - Uruha`s complex. {Uruha x Kai}

Hoofstuk 2. Kai.

Ik wreef hard in mijn ogen om er zeker van te zijn dat ik niet aan het hallicuneren was. Het stond er nog steeds. Incoming call `Kai`. Mijn vingers beefden zo erg dat ik moeite had om mijn mobieltje open te klappen. `Moshi moshi?` Even was het stil, toen hoorde ik een stem aan de andere kant van de lijn. `Uruha kun?` Mijn hart miste een slag. Dit was de stem waar ik zo lang naar verlangd had. Onmogelijk. Dit was absoluut onmogelijk. `Uruha?` Ik probeerde mijn stem zo normaal mogelijk te laten klinken. `Hai.` Ik slikte terwijl ik op de grond neerzakte. `Uruha! Ik was al bang dat je een nieuw nummer zou hebben. Gelukkig niet. Hoe gaat het met je?`
Ik kon niet geloven dat ik dit gesprek aan het voeren was met Kai. Ik probeerde antwoord te geven maar de woorden bleven vast zitten in mijn keel. Ik kon het woord `goed` gewoon niet over mijn lippen krijgen. `Uruha, gaat het?` Ik voelde warme tranen over mijn wangen glijden. Van blijdschap dit keer. Ik wist dat het waarschijnlijk niet zo was, maar het klonk net alsof Kai echt om me gaf.
`Ja..prima.. wat leuk dat je belt.` Mijn stem klonk een beetje instabiel, maar je kon er niet aan horen dat de tranen nog steeds over mijn wangen stroomden. `Mooi! Het is nu al best een tijdje geleden.. en ik herinnerde me dat jij nu in Tokyo woont. Ik ben van plan een band op te starten en natuurlijk dacht ik toen meteen aan jou! Dus ik wilde je vragen of je de gitarist van mijn band wilt worden.`
Die woorden raakten me diep. ``Dus ik dacht natuurlijk meteen aan jou``. Ik wilde schreeuwen `Ik denk altijd alleen maar aan jou!!! maar ik kon het niet.

`E-echt? Serieus?` `Natuurlijk! Tenminste, als je niet al je eigen bandje gevormd hebt`.
Ik wilde zo snel mogelijk bevestigen dat ik absoluut bij Kai in de band wilde. Dit voelde zo onwerkelijk, als in een droom. `Nee, nee.. ik ben beschikbaar. Ik wil heel graag in je band!` Ik hoorde Kai lachen aan de andere kant van de lijn en het zorgde ervoor dat ik bijna weer in tranen uitbarstte. `Mooi zo! Het spijt me dat ik je zo laat bel trouwens. Je sliep toch niet he?` Ik hees mezelf overeind en ging op bed zitten. `Nee.. nog niet. Het is okay, je mag gewoon.... bellen hoor.`
Mijn woorden klonken zo suf, ik wilde iets veel coolers en interessanters zeggen, maar ik wist gewoon niks beters.

`Ik belde je eigenlijk ook omdat ik in de buurt ben. Ik heb je adres nog, maar ik weet niet of dit het goede is. Zal ik anders even langs komen om de zaken met je te bespreken? Dat is altijd fijner dan over de telefoon.` Mijn hart bonkte zo hard bij het horen van die woorden dat ik bang was dat Kai het door de telefoon kon horen. `J-ja..nu..?` Ik hoorde even wat gestommel aan de andere kant van de lijn en toen hoorde ik Kai`s stem weer, plotseling een stuk helderer. `Het is nu wel erg laat al, zullen we morgen anders samen lunch ergens gaan eten?` Morgen middag moest ik naar mijn werk, ik had een baantje in een of andere fotowinkel waar ik net mijn belastingen en huur van kon betalen. Maar no way dat ik deze kans aan me voor bij zou laten gaan. `Ja, sure. Okay... Morgen middag in Douruto?` `Okay. Laten we rond half 1 afspreken. Je herkent me vast nog wel, ik ben niet zoveel veranderd`. Kai`s stem klonk blij en luchtig. `Zie je morgen dan`. Ik schraapte mijn keel.
`Ja, tot morgen, Bye`. Ik wachtte totdat hoorde dat Kai had opgehangen. Toen liet ik mijn mobiel uit mijn handen vallen en schreeuwde zo hard ik kon. Het kon me niets schelen dat ik de hele buurt wakker maakte. Het was alsof het geluk net mijn kant opkwam toen ik het helemaal niet meer zag zitten.

Ik plofte op bed en sloeg de dekens slordig om me heen. Toen ik mijn ogen sloot kwam het beeld van Kai bij me op en voor het eerst sinds een lange tijd, viel ik meteen in slaap, met een glimlach op mijn gezicht.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.