FanFic.nl

Because tomorrow will come... - Uruha`s complex. {Uruha x Kai}

Hoofdstuk 3. weerzien.

Toen ik de volgende ochtend wakker werd sprong ik meteen uit bed. Meestal neem ik mijn tijd om uit bed te komen en slof ik moeizaam naar de koelkast om wat ontbijt voor mezelf te maken. Maar ik wilde er zeker van zijn dat ik genoeg tijd had om me goed aan te kleden en een goede indruk te maken. Terwijl ik voor mijn kast stond en het ene na het andere kledingstuk tevoorschijn trok, voelde ik me net een van die tienermeisjes in films die niet weten wat ze aan moeten trekken bij naar hun date. Ik gniffelde bij de gedachte dat ik met Kai op een date ging. Nou ja, een soort van dan.

Uiteindelijk had ik een gescheurde zwarte jeans, een rood shirt zonder mouwen en mijn witte nieuwe gympen geselecteerd. Ik liep naar de wastafel en begon aan mijn make-up. Ik trok mijn wenkbrauw lijnen en bracht zorgvuldig wat eyeliner aan. Als ik naar mijn werk ging maakte ik me nooit echt veel op, maar aangezien ik van plan was om me toch ziek te melden kon ik het beter maar goed aanpakken.

Ik pakte de bus haarspray van het kastje achter me en begon mijn haar een beetje in model te brengen. Mijn haar is een beetje droog door het vele blonderen en gebruik van de stijl-tang, maar het resultaat was toch aardig.

Terug in de woonkamer, at ik snel wat cornflakes en belde mijn werk af. Als laatste schoof ik nog wat ringen om mijn vingers en deed mijn lievelings-ketting, een zilveren kruisje, om mijn nek.
De rest van de ochtend liep ik zenuwachtig ijsberend door mijn appartement. Uiteindelijk besloot ik dat het maar beter was als ik alvast vertrok, in plaats van mezelf hier binnen nerveus te maken. Ik griste mijn grijze jack van een stoel en sloot de deur achter me.

Buiten was het heerlijk weer. De zon scheen hoog aan de hemel en ik nam dan ook de tijd terwijl ik naar het cafe liep. Ik voelde de knoop in mijn maag met elke stap strakker worden. Wat als Kai me niet zou herkennen? Of wat als ik hem niet zou herkennen? Kai zei dat hij niet veel veranderd was, maar dat je veranderd merk je meestal zelf niet zo.
Op de hoek van de straat stonden 4 High school meisjes met enquete-formulieren. Ze hadden vast een schoolopdracht opgekregen om argeloze voorbijgangers te vervelen met een of ander
suf vragenformulier. Een van de meisjes kwam mijn kant op en begon met een verlegen `sumimasen....` maar ik negeerde haar en liep door. Ik wist dat het niet erg beleefd was, maar ik had nu wel andere dingen aan mijn hoofd.

Toen ik eenmaal voor Douruto stond was ik ruim een kwartier te vroeg. Ik besloot dan maar alvast naar binnen te gaan. `Irasshiyamase`, groette de winkelmedewerkers me vriendelijk. Ik koos een tafeltje voor 2 personen uit in de hoek van het cafe en bestelde een ijskoffie met honing. Het was immers een warme dag en het was mijn favoriet. Ik haalde mijn mobiel uit mijn zak en speelde er mee terwijl ik zenuwachtig wat van mijn ijskoffie slurpte.
De minuten leken uren te duren en bij elke klant die het cafe binnenkwam sprong mijn hart op.

Ik was net door mijn oproepenlijst naar Kai`s nummer aan het zoeken toen ik een vertrouwde stem achter me hoorde. `Uruha!`. Meteen keek ik op. Daar stond Kai. Hij droeg een wit hemd, dat nonchalant over zijn donkerblauwe spijkerbroek hing. Om zijn nek bungelde een zilveren kettinkje, en zijn haren waren bruin en overeind gezet met wax. Kai zag er gezond en knap uit, terwijl hij voor mijn tafeltje stond. Ik kan niet goed vertellen wat er allemaal door me heen schoot op dat moment, maar ik wist wel dat ik opeens hard nodig naar de wc moest van alle ijskoffie die ik had gedronken. Perfecte timing Uruha, zoals altijd.

`Kai!` Ik stond op en stootte onhandig de stoel naast me om. Kai zette die lachend weer recht en ging tegenover me zitten. `Je bent ook niet zoveel veranderd`. Kai`s bruine ogen keken me onderzoekend aan. `Jij ook niet, al is je haarkleur wat lichter dan ik me kan herinneren.` Kai lachte en streek door zijn bruine haar. Ik kon me niet herinneren dat Kai`s tanden zo wit waren. Was het me nooit opgevallen? Hij was nog knapper als hij lachte. `Je ziet er goed uit hoor Uruha, maar een beetje te mager.` Verschrikt keek ik naar mijn schoot. Te mager? Onzeker keek ik naar de weerspiegeling in het tafelblad. Te mager betekende onaantrekkelijk?

`Je rookt zeker nog steeds?` Ik keek Kai schuin aan. `ja..`. Ik schrok op toen ik Kai`s hand op mijn blote arm voelde. `Beloof me dat je stopt, okay? Ik kan zowat door je heen kijken.` De warmte van Kai`s hand brandde op mijn huid. Als Kai het wilde, zou ik nooit meer een sigaret aanraken. Kai rookte nooit, en hij had altijd tegen mij gezegd dat ik dat ook niet moest doen.
Ik vond niet dat ik bijzonder dun was, maar de bezorgde toon van Kai maakte me blij. `Okay. Ik zal het proberen`. Een vrouw verscheen naast onze tafel om onze bestelling op te nemen. `Wat wil je drinken Uruha? Ik heb je immers uitgenodigd, dus ik trakteer.` Ik wilde met alle liefde van de wereld geen nee zeggen, maar ik had genoeg ijskoffie voor de rest van mijn leven gedronken, plus dat ik enorm nodig naar de wc moest.
`Ik heb al wat koffie gehad, dus ik hoef niks. Dankje.` Kai schudde glimlachend zijn hoofd. `We zijn hier toch voor lunch? Zei ik niet net dat je te dun was?` De vrouw bekeek ons met een nieuwsgierige blik aan en ik had zin om te vragen of het soms interessant was. Zoals Kai dat zei klonk hij precies als de bezorgde boyfriend uit een goede romantische film. Maar ik denk dat ik gewoon een beetje te veel doordenk. Voor Kai ben ik gewoon een vriend. Meer dan ook niet.

`Nou...`. Ik wierp een blik op de kaart. `Voor mij graag een Caesar salad en een cafe latte`. Kai keek op van zijn menu. `En jij?` Van de zenuwen had ik mijn eetlust verloren, maar ik wilde Kai niet teleurstellen dus bestelde ik een tosti. `Het spijt me, ik moet even naar de wc`. Ik stond op en liep zo
rustig mogelijk naar de herentoilet. Nadat ik naar de wc was geweest bekeek ik mezelf in de spiegel. Kai had wel een beetje gelijk. Mijn gezicht was bleek, ik had wallen onder mijn ogen en met mijn haar dat voor mijn gezicht viel leek ik inderdaad een beetje ondervoed. Zuchtend leunde ik voorover totdat mijn gezicht de koude spiegel raakte. Waarom was ik niet wat cooler? Waarom was ik nou weer bleke, magere Uruha?

De deur ging open en een lange jongen stapte naar binnen. Zijn haren waren bruin geverfd en stonden stylisch overeind. Hij keek me verbaasd aan en ik moest toegeven dat hij heel erg knap was. Niet zo knap als Kai, lang niet zo knap als Kai. Maar zijn huid was licht getint door de zon en hij had een frisse uitstraling. `Daijobu?` Ik keek op mijn beurt verbaasd terug. Had hij het tegen mij? Sinds wanneer maakte het populaire jongens van mijn leeftijd wat uit hoe het met me ging?
`Un..` was mijn vage respons. Hij keek me nog even onderzoekend aan en verdween toen in de wc achter me. Zag ik er soms zo ziek uit? Of was het gewoon zo duidelijk dat ik met mezelf in de knoop zat?

Snel waste ik mijn handen en liep de wc uit. Kai zat nog steeds aan ons tafeltje, en inmiddels was onze bestelling gearriveerd. `Sorry dat ik je moest laten wachten.` Kai had op me gewacht met het eten van zijn salade. `Oh, dat is okay hoor.` Ik zag dat Kai aan zijn salade begon en ik keek lusteloos naar mijn tosti, waar ik absoluut geen trek in had. `Dus, heb je al andere bandleden gevraagd?`
Ik besloot maar ter zake te komen. Er waren 1000 andere dingen die ik eerst wilde vragen, maar ik durfde niet meteen te persoonlijk te worden. `Wel, een vriend van me speelt ook gitaar en hij overweegt ook om in de band te komen, maar ik wilde het eerst even met jou bespreken voordat ik ja zei.` Ik knikte begrijpelijk. Al wilde Kai het eerst met mij bespreken, toch kon ik het niet laten om jaloers te zijn op die vriend van Kai. `Dus dan hebben we 1 drummer, 2 gitaristen en.. nou ja, een zanger is wel erg handig.` Kai lachte om mijn woorden. `Ja. Maar ik dacht dat jij misschien nog wat handige contacten zou hebben.`

Nu ik er over nadacht, had ik die misschien wel. Ik wist dat Reita basgitaar kon spelen, en Ruki kon een beetje gitaar spelen maar ik wist niet goed of hij ook kon zingen. Toch waren hun twee de beste kanidaten. `Ik heb wel een vriend die basgitaar speelt, en misschien ken ik ook iemand die wel vocalist wil zijn. Ik weet niet zeker, moet hun eerst even vragen.` Kai scheen blij dat te horen. `Ah, dat is echt mooi. Ik wist wel dat ik op je kon rekenen Uruha`. Ik glimlachte een beetje verlegen en besefte dat ik die verdomde tosti nog steeds niet had aangeraakt. `Ik wilde gewoon even vragen...` Mijn hart begon harder te kloppen. Ik wilde gewoon zo graag weten hoe het met Kai ging. `Hoe gaat het met je? Wat is er gebeurd nadat ik verhuisd ben? we... nou ja... waren best goede vrienden.`
Ik durde Kai niet aan te kijken en hoopte dat ik geen rood gezicht had. Dat zou echt enorm sukkelig gestaan hebben.

`Het spijt me Uruha. Ik vind het ook jammer hoe het gelopen is. Mijn ouders zaten me alleen erg in de weg en ze wilden dat ik ging studeren. Nou ben ik niet echt zo een studie-type..` Bij deze woorden verscheen er een glimlach op mijn gezicht. Kai zag het, en gaf me een speelse duw tegen mijn schouder. `Omae darou! Net alsof jij dat bent!`
Ik grinnikte en schudde mijn hoofd. `Iemand moet de wijze van de twee zijn.` Het voelde opeens weer net als vroeger, terwijl ik Kai luidkeels hoorde klagen dat hij al genoeg preken van zijn ouders had gekregen.

Reacties: