FanFic.nl

Impossible

11.1

Het was doodstil. Er werd geen woord gezegd. Ik staarde naar mijn voeten. Het schijnsel van het kampvuur was niet zo gezellig. Ik voelde hun starende, verwijtende blikken. Ik probeerde hen te negeren, terwijl ik vocht om mijn tranen binnen te houden. Wat Edward had gezegd was als een speer door mijn ziel gegaan. Maar het was zijn uitdrukkelijke wens, en ik zou hem niet meer lastigvallen als dat was wat hij wilde.
Ik had het koud. Mijn hart bonsde in mijn borstkas, en ik voelde de echo door mijn holle lijf gaan. Ik beet op mijn lip, kon een snik nog net onderdrukken. Ik voelde me zo ontzettend verraden. De Pack had me meteen veroordeeld, terwijl ze wisten dat ik er helemaal niets aan kon doen. Ik wilde er ook niets doen, ik hield echt van Edward. Maar hij niet van mij.
Zelfs Jared had afstand genomen, hoewel ik kon zien dat hij het vooral deed uit twijfel. Hij wist simpelweg niet wat hij moest doen, dus volgde hij de anderen in hun afstandelijkheid. De eenzaamheid sloop rond mijn hart, een roofdier dat zich door niets liet afschrikken.
"Maggie." Ik keek niet op, ook al spleet de blik van Billy Black me haast in twee. Pas na enkele minuten vervolgde hij zijn zin.
"Het kan niet." Alsof ik dat niet wist. Ik balde mijn vuisten, kraste mijn nagels in mijn hand en beet op mijn lip, beiden tot bloedens toe.
"Stop daarmee, Maggie," fluisterde Jared. Ik luisterde niet naar hem. Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht en bevrijdde mijn verdriet. Mijn tranen waren niet meer te stoppen, met lange halen verscheurde mijn snikken de stilte. Ik werd ontzettend kwaad op mezelf, ik was niets meer dan een domme gans. Ik sloeg mezelf in mijn gezicht en trok aan mijn haar.
Twee warme handen hielden de mijne tegen, ik herkende Jared's zachte gesus. Wat moest ik nou?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.