FanFic.nl

Oorzaak en Gevolg [TC]

[36] Tom – Packing Together

Ik trek Bill aan zijn hand omhoog en loop dan met hem om de tafel heen, om aan de opgedekte kant te gaan zitten.
‘Wat wil je?’ vraag ik en kijk hem weer aan. Zijn ogen fonkelen geamuseerd en het valt me nu pas op hoe vreselijk zijn haar zit. Maar ergens vind ik het wel schattig - héél schattig.
‘Jou.’ fluistert hij en buigt zich naar me toe. Zijn lippen beroeren die van mij, ik voel zijn nagels over mijn blote armen kriebelen. Ik kan niet anders dan lachen.
Als we weer ‘losgekoppeld’ zijn, zie ik dat hij ook lacht. Uitdagend lacht.
‘Oké, ik ben blij dat je dat wilt. Maar, wat wil je op je boterham.’ lach ik en trek de zak brood naar me toe. Zijn hand glijdt over tafel, gefascineerd volg ik de beweging. Alles aan Bill fascineert me. Echt alles!
Ik kan nog steeds niet geloven dat hij van me houdt, dat ik nog permanenter in zijn gedachten zit, dat elke beweging misschien wel speciaal voor mij is.
Hij legt een verpakking jonge kaas op mijn bord. ‘Maar ik wil jou nog steeds liever.’ fluistert hij in mijn oor en slaat zijn beide armen om mijn schouders. De haartjes in mijn hals doen de samba en mijn hart doet mee.
‘Oh god, Bill, als je zo doordoet, sta ik echt niet in voor de gevolgen.’
Hij draait mijn hoofd naar hem toe met zijn zachte vingertoppen, die langs mijn kaaklijn verdwijnen op mijn hals.
‘Wie weet wil ik die gevolgen ook wel.’ Zijn wenkbrauwen gaan op en neer, zijn piercing wiebelt en fonkelt vrolijk.
Ik duw hem zachtjes tegen de muur en druk mijn lippen tegen die van hem. Niet onzacht zet ik mijn tanden in zijn onderlip, ik voel hem sidderen onder mijn lichaam.
Hij plant zijn nagels in mijn schouders.
Oké, ik mag hem blijkbaar niet pijn doen zonder dat hij het ook bij mij mag. Zo is blijkbaar de regel, want de afgelopen weken hebben we niets anders gedaan dan elkaar pijn doen. Gelukkig is dat nu, zo goed als, over.
‘Jij wou de gevolgen.’ lach ik en trek hem aan zijn - mijn - shirt weer op zijn stoel. Met al mijn concentratie - om hem en zijn gezichtuitdrukking onder andere te negeren - begin ik boter op het witte brood te smeren. Dan snijd ik de korstjes van de kaas en leg het op het brood. Zorgvuldig maak ik er kleine blokjes van en draai me dan naar Bill, die voor zich uit staart en zijn mond half open heeft staan. Ik grijp mijn kans en duw een stukje naar binnen.
Verbaasd kijkt hij me aan, herinnert zich dan - zo lijkt het toch - hoe hij moet kauwen én zijn mond moet sluiten.
‘Ik kan zelf ook…’
Ik leg mijn vinger op zijn lippen en maak een sussend geluid. ‘Laat mij nu maar doen. En Bill, Simone draait je de nek om als ze weet dat jij nog steeds niet weet hoe onbeleefd het is om met volle mond te praten.’
Hij slikt overdreven luid en steekt dan zijn tong uit, ik weet nog net op tijd mijn vinger weg te trekken.

Als ik Bill genoeg te eten heb gegeven zodat de kans op anorexia bij hem gewoon -200 is, sta ik recht.
‘Wat ga je doen?’ vraagt hij maar ik maak een zwaaigebaar in de lucht en antwoord niet. Dat doe ik zodat hij nieuwsgierig is. En ik heb gelijk, want nog geen seconde later hangt hij al aan mijn schouders.
Ik ken Bill door en door, mag ik er ook af en toe misbruik van maken? Hem pesten is leuk - en enorm sexy.
‘Wat ga je nou doe-hoen?’ jammert hij in mijn oor. Een grijns lijmt zich vast om mijn mond, het is onmogelijk om die er vandaag nog af te krijgen. Hoop ik.
‘Iets heel spannend en heel leuk.’
Ik voel zijn armen om me heen klemmen terwijl ik me de trap op werk. Ik wou dat Bill nu anorexia had, dan was het makkelijker om hem de trap op te tillen. Nee, eigenlijk wil ik dat niet! Bill - mijn Bill - moet een gezonde jongen blijven. En anders geef ik hem wel te eten zoals net, dan zal hij eerder over- dan ondergewicht kweken.
‘Wat dan?’ vraagt hij als we op de overloop zijn en richting mijn kamer zwalken. Als hij dan al zijn gewicht op mijn schouders legt, op het moment dat ik mijn slaapkamerdeur openzwaai, val ik voorover. Triomfantelijk gaat hij op mijn onderrug zitten, terwijl ik me tevergeefs op mijn trillende armen omhoog probeer te duwen.
‘Bill, ga nou van me af.’ zeg ik lachend, maar deze keer is hij het die niet antwoord.
Met de nodige moeite sleep ik me overeind, trek mijn koffer vanonder het bed en wring me onder hem uit.
‘Is dat spannend? Inpakken?’
Ik trek hem tegen me aan en schuif achteruit tot ik de rand van mijn bed tegen mijn rug voel.
‘Maar Billa toch, sinds wanneer denk jij niet verder? Inpakken betekent tour, en tour betekent hotels.’
‘Dat is niet spannend maar gevaarlijk.’
Ik houd zijn handen in die van mij en wrijf over zijn pols. ‘Het wordt gewoon leuk. Steden bezoeken, samen, in hotels slapen, samen, optreden, samen. Alles samen. Heel anders dan voordien, denk ik, anders, maar wel samen.’
Een verlegen glimlach siert zijn lippen, die ik niet meer kan weerstaan. Ik duw hem achterover en ga boven hem hangen.
‘En op tour hebben we - hoe raar het ook klinkt - meer privacy dan je denkt.’
Mijn lippiercing gaat langs zijn onderlip, mijn ogen haken zich vast in die van hem. Mijn handen glijden over zijn rug, ik kus zachtjes zijn rechtermondhoek.
‘God, Tom, hou op. Je maakt me gek.’ zegt hij ademloos en duwt me van zich af, om zelf boven me te komen hangen.
‘Weet ik. Goed hé?’ grinnik ik en incasseer de por in mijn zij met liefde en voldoening. Onze lippen vinden elkaar, rollebollend en worstelend ontdekken we elk plekje van het tapijt op mijn vloer, terwijl het buiten steeds lichter en zonniger wordt.

Reacties: