FanFic.nl

Nobody knows..

2. How it happened

Het gebeurde allemaal op die mooie maandag ochtend. Ik zat samen met mijn lieve Damian in het gras. We waren ons anderhalf jaar samen zijn aan het vieren, door lekker te gaan picknicken in het bos. We hadden nu gewoon al anderhalf jaar verkering en waren nog steeds smoorverliefd. Daar zaten we dan heerlijk in het zonnetje te eten en te kletsen. Het was heerlijk om heel dicht tegen Damian aan te liggen.. het was gewoon heerlijk om te voelen hoe hij mijn rug streelde en dicht bij mij was. Plotseling begonnen er wolken voor de zon te komen en begon het weer te veranderen de zon schijnde niet meer lekker en het begon zelfs zachtjes te regenen. "Wat nu?" vroeg ik aan Damian, ik verwachtte dat hij zou zeggen dat we maar beter naar huis konden gaan maar dat was zijn plan totaal niet. "Kom ik heb een verrassing voor je ik was hier al op voorbereid" zei hij al glimlachend naar mij. Hij pakte mijn hand en liep met mij en de spullen verder het bos in. "Waar gaan we heen?" Vroeg ik aan hem. "Kom nou maar gewoon" was alles dat hij zei. Ik keek om me heen alles was zo.. zo... groen. Ik lachte om mijn eigen nogal domme opmerking en keek op naar Damian die de goede weg probeerde te vinden. "Weet je de weg wel?" vroeg ik aan hem. "Tuurlijk het is nog zo'n vijf minuutjes lopen." De vijf minuten leken wel een eeuwigheid te duren, dat was vast vooral doordat het telkens harder begon te regenen. Ik begon het zat te worden en precies op het moment dat ik dat dacht zei hij "Kijk zie je dat daar tussen de bomen door?" "Ja!!" antwoorde ik verrast. "Een soort hutje of niet?" "Ja!" antwoorde hij. Samen liepen we naar het hutje toe. Het zag er leuk uit, je zou eigenlijk kunnen zeggen dat het een minihuisje was. Er lagen een aantal dekens in om ons warm te houden. Ook was het leuk versierd met bloemetjes en van die leuke lantaarns. Één ding wist ik zeker...: Deze dag was nog maar net begonnen. Heerlijk lag ik daar onder alle dekens. Hij was ondertussen bezig om een vuurtje te stoken zodat ik het lekker warm zou hebben. "Wat doen we als het blijft regenen?" vroeg ik aan hem. "Nou eehm.. dan blijven we hier gewoon slapen" zei hij terwijl hij me een dikke knipoog gaf. De dag duurde lang maar dat vond ik niet erg ik lag heerlijk tegen hem aan. Ik begon ondertussen best wel moe te worden. "Heb je er problemen mee als ik in slaap val?" lachte ik. "Haha nee tuurlijk niet! Ga maar lekker slapen als jij dat wilt! Ik val vast ook in slaap haha." Al gauw vielen we samen in een diepe slaap...

"Damian, Damian!!" fluisterde ik toen ik wakker werd. Ik was wakker geworden en had om me heen gekeken. Toen pas had ik beseft dat het ongeveer 2 uur 's nachts moest zijn. "Damian hoorde jij dat ook?" Langzaam kwam Damian met een slaperig hoofd overeind. "Wat moet ik gehoord hebben?" vroeg hij met een slaperige stem. "Ik weet het niet antwoorde ik, ik dacht dat ik wat hoorde en dat ik daardoor wakker werd." "Ik heb niks gehoord hoor. MIsschien droomde je gewoon kom ga maar weer lekker liggen. Ik pak wel wat drinken voor je." antwoorde hij. "Het is al best laat hé?!" zei ik tegen hem. "Haha ja of vroeg" zei hij. "Wat ben je toch weer flauw" antwoorde ik terug. Rustig dronk ik het drinken op dat Damian voor me had gepakt. De tijd verstreek langzaam terwijl we zaten te praten. Rustig zat ik tegen Damian te praten over al onze goede vrienden van school, over onze kennissen, en over vanalles en nog wat. "Morgen gaan we weer naar de Cullen's toe hé?! Echt Rosalie en Alice zijn echt goede vriendinnen van me geworden" zei ik. "Ja morgen gaan we daar zeker weer heen. Ik heb afgesproken met Jasper en Emmett om honkbal te gaan kijken." zei hij terug. Rustig waren we verder aan het praten toen er plotseling twee mensen voor ons sprongen... De ene man had zwart lang wild krullend haar, en de ander was een vrouw zij had kort grijs haar, dat zo precies was gekamt waardoor het net leek alsof ze een glimmende pruik van plastic op had. Ze waren totaal verschillend vergeleken met Damian en mij. Damian had kort donkerbruin haar, dat bovenop in het midden van zijn hoofd een beetje omhoog gewerkt was en uitliep in een kleine kuif. En ik? Ik had lang blond haar waar wat slag in zat...

"Wie zijn jullie? En wat willen jullie van ons?" Vroeg ik aan hen terwijl Damian mij vervolgde met: "Ja wat gaan jullie met ons doen?" De man begon te praten en zei: "Het gaat jullie niks aan wie wij zijn!!" waarop de vrouw verder ging met: "En wat wij met jullie gaan doen? Dat zien jullie zo wel!!" er volgde een enge hoge lach waarvan ik de rillingen kreeg dood eng was die vrouw dacht ik bij mezelf. Steeds verder kropen ik en Damian naar achter. De man en de vrouw kwamen steeds dichter op ons af. Zo dicht bij dat ik elk rimpeltje en vlekje op hun hoofd precies kon zien. Ik schrok hevig toen ik de vrouw in haar ogen keek, haar ogen waren knalrood!! Wat zag dat er appart uit en griezelig ook... Wat had dat toch te betekenen rode ogen, dat heef toch niemand?! Steeds dichter kwam de vrouw op mij af en bij Damian gebeurde precies hetzelfde. Ze kwam zo dicht op mij af dat haar mond mijn huid bijna aanraakte.. Wat moest ze van mij en wat ging ze met mij doen? Mijn adem stokte en mijn hart bonste heel hard in mijn keel. Ik moest proberen te ontsnappen. Het was nu of nooit... Zachtjes telde ik in mezelf tot drie. Één.... Twee.... Drrr... Drrri...Drie!! Zo hard als ik kon zou ik nu de vrouw van mij af gaan duwen en zou ik heel hard gaan roepen: "Heeeeeelp!!! Heeeluuup!!!!"
Maar nog voordat ik haar ook maar iets kon duwen knalde ik al terug haar lichaam was zo hard. Ze leek wel van steen!! De vrouw die toch wel iets naar achter gedeinst was sprong op mij af en had in nog geen seconde haar tanden in mijn nek gedrukt... Ik zag nog net hoe Damian ook werd gebeten... Verder weet ik niet meer wat er gebeurde. Ik weet alleen nog dat ik na 3 dagen wakker werd en een verschrikkelijk brandend gevoel in mijn keel voelde. Het was zo eng en het deed pijn ook!! Toen ik mijn ogen opende zag ik Alice,
Jasper, Carlisle en Esmee bij mijn bed staan. Zij vertelde mij wat er allemaal was gebeurd en hoe ik was gered. Het bleek dus dat Alice en Emmett vlakbij in het bos aan het jagen waren geweest. En toen hadden zij iemand heel hard help horen roepen. Hoe het verder precies allemaal is gegaan heb ik geen idee van. Ik weet alleen dat ik nu al een hele poos vampier ben en dat mijn moeder na het verlies van mijn vader (die al eerder overleden was) en van mij van verdriet ernstig ziek is geworden en toen is overleden. Ik mis ze erg maar ik ben allang blij dat ik Damian nog heb. Ik vind het een wonder dat Alice en Emmett hem ook nog hebben kunnen redden.

Reacties:

Mariquita zei op 23 aug 2010 - 18:27:
Verder!