FanFic.nl

Secrets [S]

Time For Miracles

De frisse avondlucht speelde met het haar van vier jongens. Ze waren enkele tellen eerder het gebouw uitgekomen en keken berekenend om zich heen. Een rilling liep langs de rug van één van hen, een jongen met lange, zwarte vlechtjes en een wit vest dat een flink aantal maten te groot was. Zijn voorhoofd werd verborgen onder een zwarte bandana en in zijn onderlip fonkelde een lippiercing. Ook zijn oorlellen waren met ijzer doorboord, met tunnels nog wel. De uitdrukking op zijn gezicht was onzeker, bijna angstig. Om ergens mee bezig te zijn, speelden zijn handen met een zwartschrijvende benzinestift.
‘Weet je zeker dat je dit wilt doen?’ vroeg hij zachtjes, bijna fluisterend, aan de jongen naast hem. Die knikte, waardoor zijn zwarte haren ritmisch op en neer dansten. Het was te zien dat er meerdere mislukte pogingen gedaan waren om het haar in een omhoogstaand model te krijgen, maar het resultaat was treurig. Waarschijnlijk kwam dat door de inspanning die de eigenaar van het haar op het podium had geleverd, en de kleding die bij het omkleden over zijn hoofd was getrokken. Zijn gezicht was bedekt met een laag make-up, al was ook die lichtelijk vervaagd. Een zichtbare piercing sierde zijn wenkbrauw, maar iedereen wist dat de jongen er meer had. Zijn bruine ogen vroegen zich af hoe ze alles het best aan konden pakken. Enige onzekerheid was zichtbaar, te wijden aan de vraag of hij niet overmoedig was geweest. Hij keek schattend naar de meisjes achter de hekken. Enkelen hadden hem al gezien en staarden hoopvol naar hem. De vastberadenheid werd steeds duidelijker zichtbaar: hij moest en zou dit tot een goed einde brengen.
Aan de andere kant van Bill stond een kleine jongen. Zijn korte haar was blond en op zijn neus rustte een bril met een zwart montuur. Meestal was zijn gezicht uitdrukkingloos en quasi verveeld, nu stond het strijdlustig. De jongen was duidelijk geamuseerd door de uitdaging. Net als Bill was hij vastbesloten het tot een goed einde te brengen, maar er was ook een groot verschil: Gustav straalde een soort van onverschilligheid uit, die bij Bill nergens te bekennen was. We zien wel wat er gebeurt, dan komt het allemaal vanzelf goed.
De vierde jongen, net iets groter dan Gustav, met lang, stijl haar, stond naast Tom. Hij was het enige bandlid met groene ogen. Zijn gezichtsuitdrukking was afwachtend. Niet onwillig, gewoon ongelovig. Alsof hij twijfelde of het wel zo’n goed idee was. Eigenlijk twijfelden de jongens daar alle vier aan.
‘Zeg, hoe pakken we dit aan?’ sprak Georg de vraag hardop uit.
‘Er staat al een hek,’ constateerde Bill. ‘We kunnen aan deze kant van het hek blijven en kijken wat er gebeurt. Er zijn niet heel veel fans meer en ze hebben waarschijnlijk veel energie verbruikt tijdens het optreden.’
‘Wat zijn we eigenlijk precies van plan?’ vroeg Tom, in een poging zichzelf gerust te stellen.
‘Ik zou het eerlijk gezegd niet weten,’ antwoordde Bill. ‘Ik wil weten wat zij willen.’
‘Weet je dat dan niet?’ vroeg Georg.
‘Hoe zou ik het moeten weten? We gaan alleen maar af op wat we denken, of via via horen.’
‘Vraag het dan aan ze.’ Tom zei het met een extreem sarcastische ondertoon en een glimlach op zijn gezicht.
‘Dat is niet eens zo’n slecht idee,’ reageerde zijn broertje. Tom keek hem geschokt aan.
‘Je maakt een grapje?’ vroeg hij met trillende stem.
‘Nee,’ antwoordde Bill vastberaden. ‘Nee, ik ga het vragen.’
Hij liep richting het hek. Enkele fans slaakten een gilletje, maar het waren er zo weinig dat het amper opviel. Bill bekeek de meisjes één voor één. Zijn oog viel op één van hen. Ze was van doorsnee lengte, droeg haar bruine haar in een ietwat uitgezakte paardenstaart en er hingen grote, zilveren ringen in haar oren. Ze had sprekende ogen, die omrand werden door een subtiel randje zwarte eyeliner. Haar lange wimpers waren geaccentueerd door zwarte mascara en ze had een gave huid. Bill liep naar haar toe.
‘Spreek je Engels?’ vroeg hij haar, in zijn gebroken versie van de taal.
‘Ja,’ antwoordde het meisje, ‘maar ik spreek ook gewoon Duits.’ Bill was verbaasd dat ze die taal accentloos kon spreken en vervolgende, in zijn moedertaal: ‘Ik heb nooit eerder een Fransoos ontmoet die zo goed Duits sprak.’
Het meisje glimlachte. ‘Nog steeds niet,’ zei ze. ‘Ik ben gewoon Duits.’ Bill keek nog verbaasder.
‘Parijs is honderden kilometers van Duitsland vandaan.’ Het meisje haalde haar ontblote schouders op. Bill bekeek haar iets beter. Ze was dun en droeg een lange, strakke spijkerbroek met witte sneakers eronder. Haar bovenlichaam was gehuld in een wit hemdje. Bill keek terug naar haar gezicht. Haar ongelovige ogen vingen zijn blik. Hoe ging hij zijn vraag formuleren? Hij wilde niet bot overkomen. De andere meisjes waren een heel stuk directer. Eén van hen, met geverfd blond haar dat enkele centimeters donkere uitgroei vertoonde, duwde een foto door het hek heen. Een meisje met een getinte huid volgde haar voorbeeld en besloot dat het leuk was om de naam van de zanger erbij te gillen. Het veroorzaakte een kettingreactie: iedereen begon te gillen. In een poging Bill iets duidelijk te maken, of gewoon om zijn aandacht te trekken.
‘Koppen dicht!’ Bill was weer overgegaan op Engels. ‘Als jullie niet normaal kunnen doen, ga ik nu weer naar binnen. Als jullie normaal doen, blijf ik hier om handtekeningen uit te delen.’ Hij verwachtte geen resultaat, maar zijn woorden werden razendsnel verspreid en al snel werd iedereen stil. Nou ja, stil was misschien een groot woord, maar er werd in elk geval niet meer geschreeuwd. Bill deed een poging in te schatten hoeveel meisjes er nog waren. Een stuk of vijftig, schatte hij. Hooguit.
Hij vestigde zijn aandacht weer op het meisje dat als eerste haar foto naar hem toe had gestoken. Ze keek hem smekend aan.
‘Moet ik hem tekenen?’ vroeg Bill, nog altijd in het Engels. Het meisje knikte heftig, dus Bill pakte de foto met zijn linkerhand vast en bekeek het plaatje erop. Hij en zijn broer, tijdens één van de vele optredens van de afgelopen tour.
‘Zelf gemaakt?’ vroeg hij. Het meisje knikte opnieuw. Haar hand begon te trillen. Bill tekende nog niet. In plaats daarvan draaide hij zich om en wenkte zijn bandleden.
‘Voor hen geldt hetzelfde. Gedraag je, anders vertrekken we weer.’ Bill keek over zijn schouder en zag zijn broer twijfelend dichterbij komen. Georg liep een klein stukje voor hem en Gustav had het hek al bijna bereikt.
‘Hoe vond je de show?’ vroeg hij aan het meisje dat was begonnen met gillen.
‘Geweldig,’ antwoordde ze in gebroken Engels. Ondertussen had Tom het hek ook bereikt.
‘Kijk, Tom, deze heeft ze zelf gemaakt.’ Bill knikte met zijn hoofd naar de foto die hij nog steeds met één hand vasthield. De eigenares trilde steeds heftiger en dat werd er niet beter op toen Tom glimlachte. Hij keek zijn broer vragend aan, wriemelend met de stift in zijn handen. Bill knikte, wat Tom als een teken zag om dichterbij te komen en een handtekening op het papier te toveren. Bill volgde het voorbeeld van zijn broer, keek het meisje nog een keer aan en glimlachte naar haar. Toen viel zijn blik op de hoopvolle fans achter haar.
‘Ik wil niet vervelend zijn, maar als je twee stapjes naar achteren doet, kan ik hen ook een handtekening geven.’ Bill verwachtte dat ze op zijn minst tegen zou stribbelen, maar ze zonderde zich gewoon een stukje af, om het tafereel vanonder een boom gade te slaan.
Wonderen waren de wereld nog niet uit en Bill kon rustig doodgaan, zonder te vrezen dat David een plekje vooraan op zijn begrafenis zou krijgen.

Reacties: