Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » Emily's 1ste jaar op Zweinstein » Hoofdstuk 9. Zwerkbalgezwets & een mysterieuze rode vogel
Emily's 1ste jaar op Zweinstein
Hoofdstuk 9. Zwerkbalgezwets & een mysterieuze rode vogel
‘O, nee! Ik snapte niks van Astronomie gisteravond!’ zei Emily, terwijl ze in haar schouder tas rommelde, opzoek naar de aantekeningen over de manen van Jupiter, die ze gemaakt had tijdens de les.
Het was een regenachtige zaterdag, die Emily en Roos doorbrachten in de leringenkamer. Met smekende ogen keek Emily Roos aan, in de hoop dat ze zou helpen. Roos wist precies wat Emily van haar wou en deed net alsof ze haar niet zag en richtte al haar aandacht op een werkstuk van bezweringen.
‘Alsjeblieft Roos!’ probeerde Emily zo zielig mogelijk te zeggen, en maakte een pruillip.
‘Nou, eigenlijk moet je het echt zelf maken, Em,’ zei Roos, terwijl ze nog altijd over haar opstel Bezweringen was gebogen.
‘Een keertje!’ smeekte ze. Een frons verscheen op het gezicht van Roos.
‘Voor een keer dan, maar echt een keertje!’ Roos haalde een blaadje perkament tevoorschijn. ‘Ik heb op beide kanten schreven.’
Maar Emily’s blik was al ergens anders op gericht. Een drijfnat zwerkbalteam kwam naar binnen James en Fred ondersteunde elkaar en kwamen als voorlaatste naar binnen achter hen kwam een lang meisje met knalblauwe ogen en donkerbruin haar, dat ze in een staart had. Waarschijnlijk was dat Susannah Plank, want ze was erg knap zoals James en Fred beschreven hadden.
‘Wil je het opstel van Astronomie nou overschrijven of niet?’
‘Huh?’ zei Emily, die afgeleid was door het drijfnatte zwerkbalteam.
‘Of je het opstel nog wil?’ zei Roos en klonk geïrriteerd.
‘O, ja tuurlijk!’ Emily nam het opstel van Roos aan en begon het te lezen en tegelijk op een stukje perkament te krabbelen. Ze probeerde het zo te verwoorden dat het wel op het zelfde neer kwam, maar niet dat professor Sinistra het doorhad dat het eigenlijk niet haar eigenwerk was.
‘Heb je het zwerkbalteam al gezien?’ zei Albus en kwam naast bij hun zitten. ‘Helemaal doorweekt.’
‘Ja, logisch met dit weer,’ zei Roos en keek een seconde naar de regen buiten en begon toen weer aan haar opstel.
‘Volgende week hebben ze hun eerste wedstrijd, is het niet?’ vroeg Emily aan Albus, die ‘ja’ knikte.
‘Maar de zoeker van Griffoendor is niet de beste,’ fluisterde Albus. ‘De rest van het team is wel goed, Fred en Sam Cools zijn de drijvers, James, Marieke Sloper en Tessa Samsons en natuurlijk de wachter, Susannah Plank! De zoeker is Patrick Zandloper, die vind zichzelf heel wat omdat hij zoeker van Griffoendor is. Eigenlijk kan niemand van het team hem goed uitstaan, maar hij was de beste bij de selectie, en ik denk dat Susannah alles uit de kast wil halen om de cup te winnen. Ook al is de zoeker dan een grote kwal!’
Emily grinnikte. ‘Daarom trainen ze in de regen, ze wil graag winnen.’ Weer knikte Albus.
‘Maar goed ik ga James, kijken of hij niet van zijn bezem is gevallen!’ grinnikte Albus en knipoogde.
‘Zwerkbal lijkt me best leuk om te spelen!’ zei Emily dromerig tegen Roos. Roos mompelde wat onverstaanbaars, Emily dacht dat ze ‘Ja, het gaat wel’ verstond.
Zo snel mogelijk maakte Emily het opstel over de manen van Jupiter af, Geschiedenis van Toverkunst was nog interessanter dan Astronomie. Nou dat ook weer niet, maar het kwam aardig in de buurt!
‘Em?’
Emily keek richting Roos, die staarde ongemakkelijk naar Zwerkbal door de Eeuwen Heen.
‘Het boek moet eigenlijk terug,’ zei Roos en klonk een beetje ongemakkelijk. Madame Rommella was de laatste tijd niet echt in een goed humeur, niemand wist precies waarom. Maar de meeste leerlingen hadden besloten omuit te buurt van haar te blijven. En als ze naar de bibliotheek moesten probeerde ze zo zachtjes mogelijk te doen zodat Madame Rommella hun aanwezigheid niet merkte.
‘Ik breng het boek wel terug,’ zei Emily dapper.
‘Weet je het zeker, ik wil wel mee.’ Maar iets in Roos ogen zei dat ze echt niet mee wou.
‘Nee, ik ga wel alleen,’ besloot ze uiteindelijk.
‘Okè goed dan,’zei Roos opgelucht. ‘Dan kan ik nog een stuk bij mijn verslag van bezweringen schrijven.’
‘Maar je heb al dertig centimeter dat is tien centimeter meer dan gevraagd!’
‘Weet ik maar ik heb gewoon niet alles wat ik wou opschrijven opgeschreven,’ zei Roos, terwijl ze alweer aan het schrijven was.
Hoofdschuddend pakte Emily Zwerkbal door de Eeuwen Heen en liep snel de leerlingenkamer uit. Toen ze net voor de Dikke Dame Albus aantrof.
‘Waar ga jij heen?’ vroeg hij.
‘Naar de Bieb,’ zei Emily en hield het boek omhoog.
‘Zou ik mee gaan, ik bedoel de bieb betekend madame Rommella!’ zei hij ernstig, met een stiekeme glimlach.
Emily voelde zich warm worden, van de glimlach op Albus gezicht.
‘Is goed,’ lachte ze vriendelijk terug.
Terwijl ze richting de bibliotheek liepen kletsen ze wat over Zwerkbal, en dat Albus graag zoeker van Griffoendor wou worden volgend jaar. Maar toen ze nog maar tien passen van de bibliotheek waren verwijderd werden ze stil. Voorzichtig keek Emily om het hoekje of ze madame Rommella in de buurt zag. Heel even dacht ze dat ze haar achterdoor in de bieb zag, maar het waren een aantal leerlingen. Waarschijnlijk een stel Ravenklauwers die waren net zo leergierig als Roos. Emily draaide zich om richting Albus.
‘Ik zie haar niet,’ fluisterde ze. ‘Achterdoor zijn een aantal Ravenklauwers.’
‘Als we geluk hebben is ze niet in de bieb,’ zei Albus, terwijl ze door de gangen slopen, die gemaakt waren van grote boekenkasten.
‘Wacht eens even! Dat is geen Ravenklauwer!’ zei Emily en wees op een meisje dat aan een tafel een boek zat te lezen ze had lang donkerbruin haar en krabbelde aantekeningen uit een boek over op een stukje los perkament.
‘Nee, dat is Susannah de aanvoerster van Griffoendor!’ siste Albus.
‘Nooit gedacht dat zij zo leergierig was,’ zei Emily nogal verbaasd. ‘Au! Waar was dat goed voor?’
Emily wreef over de arm waar Albus haar een stomp had gegeven.
‘Ben je blind! Ze is Zwerkbaltechnieken aan het over schrijven! Dat zie je toch wel?’
Emily probeerde de krabbels te ontcijferen die ze op het stuk perkament had geschreven, ze dacht dat ze iets zag dat op een bezem leek, maar het kon ook T zijn.
‘Is die bezem geen T?’ Albus hield zijn hoofd schuin.
‘Ja nu je het zegt het kan best een T zijn,’zei hij. ‘Of een Y, als je je hoofd zo houd.’
Emily deed Albus na en hield haar hoofd schuin.
‘Nee, volgens mij is het toch een bezem, want daar heeft ze weer zo’n Y-bezem getekend en er zijn pijlen met elkaar verbonden.’
‘Goed gezien, het is een bezem!’ zei iemand (met een schots accent).
Emily hoofd werd vuurrood toen ze zag wie zei dat ze het goed had gezien.
Uit haar ooghoeken keek ze naar Albus, die net zo rood was als haar.
‘Je hebt -’ even aarzelde ze. ‘Je hebt zeker het hele gesprek gehoord hè?’
‘Ongeveer vanaf de: ‘Au! Waar was dat goed voor?’
Albus keek beschuldigend naar Emily, die met haar allerliefste glimlach terug keek.
Susannah keek onderzoekend naar Albus.
‘Nu weet ik waar ik je van ken!’ zei ze. ‘Je bent het kleine broertje van Potter, mijn jager. Ik had gehoopt dat hij selectie zou doen voor zoeker, dan was ik eindelijk van die Zandloper af, of ja dan was het team eindelijk van Zandloper af. Die arrogante zak! Ik was teleurgesteld toen je broer selectie deed voor jager. Maar ja, de Potters hebben prima zwerkbalbloed! Je ma was een super jager en zoeker! Ze heeft toch bij de Holyhead Harpies gespeeld? Prima club is dat, als je het mij vraagt! Mijn pa zegt dat Harry Potter de beste zoeker is die hij ooit heeft gezien! Hopelijk lijk je een beetje op hem, want ik wil volgend jaar echt niet meer Zandloper selecteren voor zoeker! Ik verwacht dus echt dat je volgend jaar selectie doet!’
Emily grinnikte, Susannah had een schots accent en praatte erg snel.
‘Ik was al van plan om volgend jaar in het zwerkbalteam te komen!’ zei Albus zelfverzekerd.
‘Prima, maar ik ga nu verder met mijn aantekeningen, voordat Rommella terug is!’
‘Dat doet me er aan denken dat ik het boek nog moet terug brengen!’ Zo snel mogelijk legde Emily het boek op het bureau van madame Rommella.
‘Ik ben weg!’ Zo snel mogelijk rende ze de bieb uit (, gevolgd door Albus) en kon net nog uitwijken voor niemand minder dan madame Rommella!
‘NIET RENNEN IN DE GANG!’ krijste ze.
‘Harder rennen!’ riep Emily naar Albus die vlak achter haar rende. Zo snel als haar benen haar konden dragen rende Emily weg. Pas toen ze bij de uilenvleugel waren stopte ze.
Emily leunde tegen de muur aan en liet zich langzaam zakken, zodat ze uiteindelijk tegen de muur aanzat.
‘Ze is ons toch niet gevolgd, hè?’
‘Nee, volgens mij niet,’ zei Albus en keek op de hoek heen of er misschien en boze Rommella kwam aangestormd.
‘Gelukkig,’ zei Emily. Een witte uil landde vlak naar Emily en prikte zachtjes in haar hand.
‘Is dat niet jouw uil?’ vroeg Albus. Emily keek naar de kleine sneeuwuil ze had een briefje in om haar pootje gebonden.
‘Ah ja , Snowy.’ Liefdevol krabbelde Emily onder de snavel van Snowy en maakte het briefje los van Snowy’s pootje, daarna vloog de kleine sneeuwuil weer weg.
‘Wat staat er?’ vroeg Albus nieuwsgierig en ging naast haar op de grond zitten.
Emily ontcijferde het bericht wat op het briefje stond.
‘Er staat:
Beste Emily,
Ik had gezien dat je vrienden bent geworden met Roos en Albus, ze zijn erg aardig.
Als jullie het leuk vinden kunnen jullie eens in het weekend thee komen drinken.
Ik zou dat heel gezellig vinden.
Hagrid ’
‘O, ja ik had mam beloofd dat ik eens langs Hagrid zou gaan, helemaal vergeten!’ zei Albus, hij keek verontschuldigend naar het briefje.
‘Misschien kunnen we morgen gaan?’ stelde Emily voor. ‘Dan is het zondag, en ik heb eigenlijk al mijn huiswerk al af.’
‘Dat moet wel met Roos als vriendin,’ grinnikte Albus, terwijl hij opstond. ‘Kom je, dan gaan we weer terug naar de leerlingenkamer.’
Emily stond op, ze stond nu voor Albus en achter Albus was een enorm raam. Een felrode vogel met een goude staart vloog bliksem over het uigestrekte landschap achter het raam. Emily zweerde dat het heel even haar kant op keek.
‘Zag je dat!’ riep ze vol bewondering en wees op het raam, en het landschap achter het raam waar ze de vogel had zien vliegen.
‘Wat?’ zei Albus en volgde haar blik naar het raam.
‘Die vogel, hij was echt prachtig!’
‘Welke vogel?’ Albus keek zoekend over het landschap heen.
‘Die felrode met de goud gekleurde staart, hij vloog daarnet!’ Albus gaapte haar aan.
‘Ik zag hem echt hoor!’ zei Emily, die precies wist wat Albus dacht. ‘Het was een rode vogel met een goud gekleurde staart, en hij keek heel even mijn kant op! Ik weet en honderd procent zeker!’
‘Kom laten we maar gaan,’ zei hij en liep weg. Emily slaakte een diepe zucht, snel keek ze nog even achterom, maar de vogel was nergens te bekennen. Teleurgesteld holde ze Albus achterna.
Reacties:
Ik lieft een Schots accent.
Het klinkt zo leuk!
En bij Olivier Plank ook heel sexy
Leuk hoofdstuk!
Xx
Leuk
ga je weer snel verder? Leuk dat je het schotse accent er in hebt verwerkt
mag ik weer een melding?
xx
<3 Olivier
Leuk !
Snel verder
Xx Melis
Melding ?