FanFic.nl

Undisclosed Desires'

Chapter- Four

Ik stond even verbaasd erbij omdat ik hem juist hier in the middle of nowhere terug tegen kwam. Hij keek me vreemd aan met zijn blauwe ogen. Alsof hij dwars door mijn kleren kon kijken.
“Volgens mij heb ik jou al eens gezien.”� Begon ik om de nogal akelige stilte te verbreken.
“Dat klopt inderdaad. Je komt me bekend voor, alsof ik je al jaren ken.”� Hij grijnsde en bekeek me nog eens goed. Zijn ogen bleven hangen bij mijn ketting met het lapis lazuli steentje. Hij liet zijn hoofd een beetje naar rechts hangen.
“Waar kom je vandaan?”� Vroeg hij nogal bruusk terwijl hij zijn ogen nog gefixeerd had op het steentje.
“Sorry hoor, maar ik ken je niet eens. En…”� Mijn zin werd afgebroken toen de man bruut mijn arm vastpakt. Ik voelde zijn vingers zich in mijn vel graven.
“Van waar heb je die ketting.”� Siste hij terwijl zijn ogen, die daarnet nog zo mooi leken, mij nu angstaanjagend aankeken.
“Charlotte?”� Ik draaide me om en Caroline stond achter me. Voor het eerst in een minuut kwamen mijn hersens weer in actie en kon ik bewegen.
“Laat me los, freak.”� Siste ik terug tegen de onbekende en probeerde mijn arm, waarop zich overduidelijk blauwen plekken aan het vormen waren, los te wringen. De man hield mijn arm nog zo’n halve minuut vast terwijl hij van mij naar Caroline keek en weer terug.
“Goed. Andere keer dan maar.”� Grijnsde hij en voor ik het goed en wel besefte was hij weer verdwenen. Verdwaast wreef ik over de pijnlijke plek waar zijn hand had gezeten. Ik voelde iemand mijn schouder aanraken en geschrokken keek ik om. Matt en Tyler die blijkbaar niet meteen gezien hadden wat er aan de hand was stonden achter me.
“Gaat het wel?”� Matt nam mijn arm en bestudeerde de rode vingerafdrukken die de vreemdeling had achtergelaten. “Wat wilde die man?”�
“Ik. Ik weet het niet.”� Stamelde ik terwijl ik nog steeds niet echt besefte wat er gebeurd was.
“Kom ik breng je wel naar huis.”� Matt legde mijn jasje over mijn schouders en hield bezorg zijn arm achter mijn rug terwijl hij me naar zijn auto bracht.
“En mijn auto dan?”� Als er iets met mijn auto zou gebeuren zou mijn vader me helemaal als onverantwoordelijk beschouwen en kon ik hier misschien nog een jaar langer blijven.
“Tyler wil jij haar auto thuis afzetten? En Caroline wil jij dan Tyler verder mee naar huis nemen? Dan kan ik Charlotte veilig thuis afzetten.”� Matt had het allemaal al bedacht. Geen wonder dat hij de quarterback van het footballteam was.

Thuis aangekomen wilde ik liefst zo snel mogelijk gaan slapen. Ik was moe, had teveel gedronken en was lastig gevallen door een onweerstaanbare kerel. En dat voor een eerste avondje hier. Als ik morgen dan nog een kater heb zou dat het hele scenario wel afmaken. Matt liep me naar de deur en ik gaf hem een knuffel.
“Bedankt om me af te zetten.”�
“Geen probleem. Ik hoop dat je toch een beetje een leuke avond hebt gehad.”�
Ik mompelde instemmend en hoorde in de verte het vertrouwde geluid van mijn Audi. Tyler parkeerde hem in de garage en ik stak mijn hand op als bedankje.

Nadat ik iedereen had uitgezwaaid liep ik de veranda op, ik wilde zo snel mogelijk gaan slapen. Net op het moment dat ik naar binnen wilde gaan ging de deur open en botste ik op Stefan. Ik zette een paar stappen naar achter om overeind te blijven en struikelde bijna over mijn jasje dat van mijn schouders was gevallen. Stefan greep nog net op tijd mijn arm om me recht te houden. Zijn duim raakte net de plek aan waar het hand van de vreemdeling had gezeten.
“Au”� kreunde ik en greep automatisch naar mijn arm waarop Stefan geschrokken zijn hand terug trok.
“Sorry, het was niet de bedoeling om je pijn te doen.”�
Ik glimlachte naar hem.“Nee het geeft niet. Je kan er niets aan doen. Het zijn gewoon wat pijnlijke plekken. Het zal morgen wel beter zijn.”�
Hij nam voorzichtig mijn elleboog vast en bekeek mijn bovenarm. Ik zuchtte. De vingerafdrukken waren zo duidelijk dat er gewoon geen andere verklaring voor te vinden was.
“Wat is er gebeurt? Wie heeft dit gedaan?”� Hij keek mij verbaasd aan.
“Gewoon.”� Ik had geen zin om dit aan veel mensen te vertellen. Het is niet echt leuk om zo door iemand behandeld te worden en ik was ook niet de persoon die op zo’n manier aandacht probeerde te vergaren. Maar Stefan bleef me maar aankijken en ik wist dat liegen geen zin zou hebben. Ik zuchtte.
“Gewoon, ik was in de Grill me Caroline, Matt en Tyler. Gewoon wat gedronken. Ik wilde de buurt wat leren kennen. Toen we besloten om weg te gaan werd ik tegengehouden door een man. Het vreemde is dat ik hem al had gezien, in de luchthaven toen ik hier aankwam. En ik weet niet wat ik wat hij wou maar hij bleef maar vragen naar mijn ketting en waar ik vandaan kwam. En het is allemaal zo rot hier Stefan. Ik haat het hier en dan dit. Ik probeer me wel groot te houden maar echt ik wil gewoon zo graag terug naar huis.”� Het verhaal had ik in sneltempo afgerateld en het was geëindigd in gesnik. Ik probeerde met alle macht de tranen binnen te houden maar het was hopeloos. Een eerste traan vond zijn weg over mijn wang.
“Hee. Het komt echt wel goed hoor.”� Stefan nam mijn jasje van de grond en hing het terug over mijn schouders. “Verhuizen is nou eenmaal niet leuk ik kan er van mee spreken. Maar je went er wel aan. En na een tijd ga je het hier vast leuk vinden. Kom op niet meer huilen.”� Hij lachte en veegde en traan van mijn wang.
“En ik wil je niet tot last zijn maar mag ik vragen hoe die man eruit zag? En heeft hij gezegd wat hij wilde met je ketting?”� Hij vroeg het voorzichtig, bang om mij nog meer van streek te maken. Ik haalde diep adem.
“Zwart haar, fel blauwe ogen. Hij droeg alleen maar zwarte kleren volgens mij. En een leren jas. Die er op zich best duur uit zag. En de ketting weet ik niet. Hij bleef er maar naar kijken. En het is nou niet dat een lapis lazuli steentje zoveel waart is denk ik”� Ik nam het steentje in mijn handen en keek er bedenkelijk naar.
“Lapis lazuli?”� vroeg hij opeens heel geïnteresseerd.
“Ja waarom?”� Ik keek hem vreemd aan.
Een frons vormde zich op zijn gezicht en ik hoorde hem iets mompelen wat op een naam leek maar ik kon er niet uit opmaken wat het was.
“Stefan?”� vroeg ik nog een keer om hem terug op ons gesprek te wijzen.
“uh ja, gewoon. Je ziet het niet zo vaak. En het ziet er ook een heel speciale ketting uit.”� Ik zag dat hij een glimlach op zijn gezicht probeerde te forceren. “Maar ik moet nu echt gaan. Morgen is het school en je zult vast moe zijn. Ik zou als ik jou was wat ijs op je arm leggen. Het verzacht de pijn.”� Ik knikte
En voor ik het wist was hij al op weg richting zijn auto. Hij zwaaide nog een keer toen hij door reed en ik zwaaide terug.
Ik wilde mijn tas van de grond pakken toen schrok ik van een oorverdovend scherp geluid, iets wat een mens nooit zou kunnen produceren. Ik keek op en schrok nog harder dan van het geluid. Een paar meter voor de treden van de veranda zat een gigantische kraai.

Reacties: