FanFic.nl

My Diabolic Hero. ~ The Joker

1.1 Missing piece

In de helblauwe lucht, waar de weinige wolken zich zorgeloos laten meedrijven met de wind, zie ik voor de zoveelste dag mijn leven voorbij vliegen. Ik lig languit in de tuinstoel, zoekend naar figuren in de wolken terwijl mijn iPod het nummer ‘I Bruise Easily’ keihard in mijn oren laat dreunen. Af en toe neemt de zon een kijkje vanachter een wolk en laat een warme straal op mijn gezicht vallen, waardoor ik me weer even kan ontspannen. In Engeland gebeurt het niet vaak dat het weer zijn goeie kant laat zien, vooral in Londen niet. Een dag dag als deze moet je zeker niet laten schieten.
“Olivia, Olivia!”�
Een hand verschijnt voor mijn gezicht en verbaasd kijk ik op naar m’n moeder, terwijl ik het volume van mijn iPod drastisch naar beneden moet halen. Met een geërgerde blik kijkt ze me aan.
“Moet dat ding zo hard staan?”� begint ze zuchtend. “Ik hoor het vanaf hier helemaal.”�
Zachtjes begin ik in mezelf te grinniken om haar reactie. Ze moest eens weten hoe zacht zij de radio zet in vergelijking met mijn muziek. Altijd bang om gehoorbeschadiging op te lopen.
“Wat is er?”� vraag ik simpelweg en haal een oordopje uit mijn oor. Aan m’n moeder’s gezicht te zien is het iets wat ik niet leuk ga vinden. Waarschijnlijk gaat het weer over één van haar bestellingen, die ze voor de zoveelste keer niet zelf op kan halen.
“Je moet voor mij even dat pakketje ophalen bij de drogist.”� zegt ze bijna schuldig, maar houdt haar blik serieus.
Ik zucht. “Kun je dat dan niet zelf? Ray kan het toch ook ophalen?”�
“Nee, want hij heeft het druk.”�
“Maar ik ben í¡ltijd de pineut.”�
“Het is goed voor je,”� zegt mijn moeder dan, terwijl ze m’n lege glas van het tuinmeubeltje pakt. “Bovendien ben je nog niet de stad in geweest om een frisse neus te nemen.”�
Met langzame passen loopt ze richting de achterdeur.
“Je méént het..”� mompel ik sarcastisch. Ik ben bijna geneigd om m’n muziek weer keihard te zetten, zodat het gezeur niet meer te horen is. Jammer genoeg geeft ze het nog niet op en blijft even staan midden op het enorme gazon. Waarom hebben we een tuin ter grootte van een halve voetbalveld? Ze had nu allang binnen kunnen zijn.
“Zou je het alsjeblieft voor je oude moeder willen doen, Olivia?”�
Ik bijt op mijn onderlip, twijfel eventjes, maar zet dan toch mijn iPod uit. “Oké, vooruit dan maar weer.”�
Een tevreden glimlach verschijnt op het gezicht van mijn moeder.
“Dankje lieverd.”�
Ze verdwijnt het huis in, terwijl ik haar teleurgesteld nakijk. Het gaat niet om het feit dat ik geen zin heb om de stad in te gaan, maar omdat ze de laatste tijd zo ontzettend aan het veranderen is. Waar is toch de moeder gebleven die ik ken, die ze vroeger was? Vredelievend, zorgzaam en altijd gezellig. Tegenwoordig heeft ze geen tijd meer voor me, laat staan dat ze weet hoe ongelukkig ik me voel. En dat allemaal doordat ze Ray is tegengekomen, mijn stiefvader. Ze lijkt hem nog meer aandacht te geven dan mij. Ik haat hem vreselijk, hij is voor mij een jeukplek op m’n achterste, die maar niet weg wilt gaan. Soms denkt Ray dat hij de plaats van mijn vader kan overnemen met zijn slijmerige woordjes tegen mij en m’n moeder. Dat zal nooit gebeuren.
Ik laat een diepe zucht en het lukt me maar net om mijn tranen te bedwingen. Pap, ik mis je. Waar ben je toch?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.