FanFic.nl

| Wasser, Feuer und Benzin. |

.Drei.

'Carline?'
'Carl.' antwoordde ze nog niet eens zo bits. Hij mocht haar volledige naam uitspreken, maar niet meer dan twee keer per dag. Hij lachte, en zij ging de pechstrook op. Zonder richtingaanwijzers.
'Zeg het eens.' zei ze, draaide de motor uit en duwde de gsm dichter tegen haar oor.
'Waar ben je nu ongeveer? Toch al over de grens, hoop ik?'
'Rolf, maak je niet druk. Waarom moet ik zo snel terug zijn? Ik heb toch vakantie nadat ik de boel heb afgezet?'
'Daar wilde ik het over hebben.'
'Is er een nieuwe lading?' Te laat bemerkte ze de hoop in haar stem. Carl wilde nooit vakantie, ze wilde rijden, rijden en nooit stoppen.
'Wel... ja. Maar geen die je gewend bent.'
'Rolf. To the point.'
'Nee, niet over de telefoon. Je moet gewoon snel naar hier komen. Néé, wacht! Voor je ervandoor scheurt, pas op voor-'
'-boetes of je betaalt ze zelf. Weet ik. Vrek.'
'Hoelang nog?' Carl was de enige die haar baas mocht uitschelden. Ze wist niet goed waarom. Voor alles wat ze al tegen hem gezegd had, was een andere chauffeur al drie keer ontslagen.
'Een halfuurtje? Drie kwartier misschien.'
'Top. Tot straks.' Nog voor ze kon antwoorden haakte hij al in. Ze haalde haar schouders op, gooide de gsm op de bank naast haar, draaide de radio twee keer zo luid als hij daarvoor had gestaan en voegde weer in. Ze hoorde de waarschuwende claxons niet, maar misschien wilde ze ze ook niet horen. Rolf had vast iets leuks voor haar in petto.

'Kauwgom in de vuilnisbak.' Ze stond een honderdste van een seconde stil, sloot toen de deur volledig en deed wat haar gevraagd was. Nou ja, gevraagd was een groot woord. Rolf had haar nog niet eens aangekeken omdat hij diep over een bundel papieren zat gebogen, wees vaag naar een stoel en keek pas op toen ze door haar kleermakerszit met haar Traxx'en een vuile veeg op de bekleding maakte.
'Betalen.'
'Fuck off.' Er viel weer een stilte. Ze wilde wel weten wat de nieuwe “opdracht”� was, maar ook niet te geïnteresseerd overkomen.
'Carline. Gedraag je als een vrouw, zeg “pardon”�.'
'Carl. Je hebt je limiet bereikt. En het is nog niet eens middag.' Op zijn vorige woorden reageerde ze niet eens.
'Dí¹s...' Hij rekte de u en Carl boog naar hem toe. Tot ze besefte dat ze dat deed, toen zakte ze weer tegen de leuning.
'Ken je David Jost nog?'
'Nope.'
'Komaan, die vent die hier vorig jaar zo'n heisa maakte omdat Peter weigerde een uniform te dragen?'
'Die gast van dat groepje uit Magdeburg? Die chauffeurs zocht voor de vrachtwagens van de tour van die muzikantjes?'
'Ja, die.'
'Wat is er met hem?' Ze fronste haar wenkbrauwen, wilde eigenlijk niet horen wat er nu zou volgen.
'Hij heeft opnieuw een chauffeur nodig.'
'Vorige keer had ik me ook niet opgegeven. Dus, wat je ook van plan bent te beloven of betalen, deze keer zal ik ook niet-'
'Carl. Laat me uitspreken.' Ze haalde haar schouders op en fixeerde haar blik op de vochtplek boven het raam. Ze had echt geen zin om nutteloze spullen - te duur voor wat het maar voorstelde - van hot naar her te sleuren. Transport was een heilige zaak voor haar, dat deed je niet zomaar. Transport had een doel, een eindbestemming waar haar lading verwacht werd. En dat had de tour van die gasten absoluut niet.
'Nu zoekt hij geen chauffeur voor een vrachtwagen.' Het feit dat Rolf weer een stilte liet vallen maakte haar nieuwsgierig. Ze wist dat het niet mocht. Ze trok een wenkbrauw op, ontdekte dat als ze dat deed een zwarte vlek in het midden van haar blikveld kreeg en hield er dus maar mee op.
'Hij heeft iemand nodig voor de tourbus.' Nee. Dat ging hij haar niet aandoen. Rolf zou haar niet zo pesten.
'En omdat Jost liefst niet al te veel leeftijdsverschil heeft tussen de chauffeur en de jongens...'
'Dat meen je niet. Je kan gewoon niet bedoelen dat ik- zeg me dat ik je verkeerd verstaan heb.'
'Ik heb nog niks concreets gezegd,' probeerde Rolf aarzelend, maar het kwaad was al geschied. Ze sprong opeens woest op, slingerde een resem scheldwoorden naar zijn hoofd en sloeg met de deur toen ze vertrok. Als hij maar niet dacht dat ze ging babysitten!

'Nee. Ik doe het niet.'
'Maar-'
'Je hebt me gehoord.' Rolf stond op de drempel van de voordeur. De kat flirtte met zijn benen.
'Carline. Luister.' Hij wond zich op. Ze maakte zich zorgen. Iets in haar zei dat ze moeilijkheden ging krijgen. Ze durfde hem niet te verbeteren.
'Weet je welke geweldige springplank die job is? Wat betekenen enkele maanden als je daarvoor positieve commentaren op je cv krijgt? Iedereen ziet ook wel dat je met al die talenkennis niet bij een klein transportbedrijfje aan de rand van Duitsland kan blijven. Je studeerde geen twintig talen als je er geen plannen mee had.' Weer wilde ze hem niet verbeteren - ze kende maar zes talen -, deed in plaats daarvan een stap opzij en sloot de deur bedeesd achter hem toen hij met besliste passen de gang volgde. Hier was ze nog snel niet vanaf. Ze had zelfs de kat binnengelaten, kun je nagaan hoe overdonderd ze was.
'Carline, ik weet hoe zelfstandig je bent. Denk je dat ik Dennis op 26 al naar Madrid liet rijden?' Dennis was nu tweeëndertig en had haar de eerste maanden gevolgd als een bezorgde moederkloek. Tot ze hem maar een klein beetje agressief duidelijk had gemaakt dat ze zich beter alleen kon redden zonder hem, vanaf dan hield hij op en ging gewoon met haar om alsof ze een kameraad was. Alsóf, want vrienden kende ze niet.
'Ik probeer je te lanceren, begrijp je? Jij werd niet geboren om vast te roesten in mijn vrachtwagens. Deze kans is uitgelezen om de wereld te zien, om je cv uit te breiden, om zo nadrukkelijk overal aanwezig te zijn dat de bazen van die grote transportbedrijven meteen aan jou denken als ze een frisse wind door hun lading willen blazen. Je kan toch niet zomaar een betere toekomst weigeren?' Ze liet zijn woorden even bezinken. Toen ze vijf minuten later nog altijd geen antwoord gevonden had, liep ze naar de koelkast, schonk twee biertjes uit en gaf hem er eentje van. Het hare dronk ze in één beweging uit toen ze besefte dat ze ook geen bezwaren meer vond.
'Wanneer?' vroeg ze, haar keel rauw.
'Morgen.'
'Morgen.' herhaalde ze. 'Wat morgen?'
'Morgen verwacht David Jost jou om 15u30 in zijn kantoor op de zesde verdieping van het gebouw van Universal in Berlijn, om jou aan de band voor te stellen en het contract te tekenen. Hij verwacht geen moeilijkheden.' Maak er dus ook geen zweefde onuitgesproken door de lucht in de kamer, tot de woorden door het geopende raam naar buiten vlogen en Rolf opstond.
'Bedankt.' Toen hij vooroverboog om haar wang te kussen besefte ze hoe vreemd dat er zou uitzien, en net op tijd kon ze zich wegdraaien. Rolf kuste de lucht, slikte, draaide zich om en liet zichzelf uit. Carl leunde tegen het aanrecht en wilde niet nadenken over wat haar te wachten zou kunnen staan. Maar haar hoofd kon ze met de beste wil van de wereld echt niet stoppen.

Reacties: