FanFic.nl

Part of me {gepauzeerd}

Viavia's, Bloedverraders en Sirius Zwarts

Zo snel we konden, liepen we naar het kantoor van Perkamentus, waar Harry en een doodsbleke Ron zaten. Perkamentus leek niet verbaasd dat ik erbij was. Hij legde uit wat er gebeurd was, dat meneer Wemel was aangevallen, terwijl hij een taak vervulde voor de orde van de Feniks en dat ze naar het huis van Sirius zouden gaan. Ik wist wat de orde was en ik wist ook dat Perkamentus Sirius Zwarts bedoelde. Mijn ouders hadden ook bij de orde gezeten. Plots was er een flits en er viel een gouden veer uit de lucht. Ineens gebeurde alles heel snel. Professor Anderling verliet de kamer om professor Omber bezig te houden, terwijl professor Perkamentus een Viavia maakte. Harry, Ginny, Ron, Fred en George pakten allemaal een deel van de ketel vast.
“Waar wacht je nog op Femke?”� Vroeg George. Ik keek hem verward aan en verplaatste toen mijn blik naar professor Perkamentus. Die knikte. George pakte mijn hand en plaatste die op de rand van de ketel, die ik vervolgens stevig vastpakte. Even later viel ik met een klap op de grond, terwijl een onaangename stem begon te praten.
“Daar zijn ze weer, de misselijke bloedverraders. Ligt hun vader echt op sterven?”� Ik wist niet wie het was, maar ik mocht hem nu al niet.
“ERUIT!”� Brulde een tweede stem. Ik voelde hoe ik omhoog werd geholpen en keek om me heen. We stonden in een sombere keuken. Ik zag nog net hoe een oude, rimpelige huiself de keuken uit liep en ik besefte dat hij degene was die de opmerking had gemaakt. Ik verplaatste mijn blik naar de ongeschoren man die een paar meter verderop stond. Er hing een vage walm van drank om hem heen, maar ik voelde aan dat hij gewoon nuchter was. Dit moest Sirius zijn. Sirius’ blik vestigde zich op mij.
“Wie ben jij?”� Vroeg hij, zijn stem ergens tussen nors en verbaasd.
“Femke.”� Hij keek me vragend aan.
“Ken ik jou ergens van? Je doet me aan iemand denken.”�
“Waarschijnlijk mijn moeder. Mijn ouders zaten bij de orde. Tot…”� Ik slikte. Ik kon nog steeds niet echt praten over wat er was gebeurd.
“Waren jouw ouders de schouwers die omgebracht zijn door Bellatrix?”� Ik knikte en voelde een traan over mijn wang glijden, die ik vervolgens met een woest gebaar wegveegde.
“Maar het gaat hier nu niet over mij of mijn ouders.”�

Een tijdje later kwam Felix, de feniks van Perkamentus met een briefje van mevrouw Wemel. De brief voorspelde niet veel goeds. Bijna de hele nacht zaten we daar, aan de keukentafel, wanhopig wachtend op nieuws. Op een gegeven moment, rond een uur of vier ’s ochtends, keek ik vermoeid de tafel rond. Fred zat rechtop, maar zijn hoofd hing op zijn schouder en hij snurkte zacht. Ginny lag opgerold als een kat op haar stoel, maar haar ogen waren wijd open. Ron lag met zijn hoofd op zijn armen, waardoor ik niet kon zien of hij sliep of niet. Harry en Sirius keken elkaar af en toe aan, maar zeiden niks. George zat naast me en staarde voor zich uit. Ik stond op en ging achter hem staan, mijn handen op zijn schouders, net zoals ik had gedaan na de zwerkbalwedstrijd. Hij zuchtte en liet zijn hoofd een beetje naar achter zakken, waardoor het in contact kwam met mijn middel. Zo stond ik een tijdje, mijn blik van de ene naar de andere persoon glijdend. Het viel me op dat Harry en Sirius zich ongemakkelijk voelden. Ik keek even neer op George en haalde toen voorzichtig mijn handen van zijn schouders, waarna ik de keuken uit liep. Sirius waarschuwde me voor het portret van zijn moeder en had me zacht uitgelegd welke kamers ik waar kon vinden. Ik liep naar de woonkamer en zag dat het vuur daar nog brandde. Ik ging in de hoek van de bank zitten en hoorde even later de deur open en dicht gaan. Ik voelde dat er iemand naast me kwam zitten en ik draaide mijn hoofd opzij, zodat ik George kon zien. Hij staarde naar het vuur en ik zag dat zijn handen tot vuisten waren gebald. Ik legde mijn, nog steeds verbonden, rechterhand op zijn linker en voelde hoe hij zijn hand ontspande.
“Het komt goed, George. Ik voel het.”� Dat was niet gelogen. Ik had het gevoel dat het goed zou komen, maar ik was nog steeds bezorgd. Ik keek opnieuw naar hem en zag hoe moe hij er uit zag. “Misschien moet je proberen te gaan slapen.”�
“Misschien heb je gelijk. Maar ik ben.. bang.”� Hij sloot zijn ogen en zuchtte diep. Ik pakte zijn hand wat steviger vast en hij draaide zijn hoofd om me aan te kijken. Tot mijn schrik zag ik dat zijn ogen rood waren. Ik streek voorzichtig wat haar uit zijn gezicht.
“Het komt goed.”� Fluisterde ik. Hij knikte en strekte zich uit op de bank, zijn hoofd op mijn schoot. Het duurde even, maar uiteindelijk viel hij dan toch in slaap.

Rond tien over vijf hoorde ik de keukendeur open gaan en ik maakte George wakker.
“Volgens mij is je moeder er.”� Hij was de kamer al uit voor ik ook maar iets anders kon zeggen. Ik volgde hem en ik hoorde nog net hoe mevrouw Wemel Harry bedankte. Daarna bedankte ze Sirius, waarna Harry hem even alleen wilde spreken. Ik stond in de deuropening en keek naar de Wemels. Ik voelde me een indringer. Ik hoorde hier niet thuis, dit was niet mijn familie. Ik keek naar Ginny, die weigerde haar moeder los te laten, en naar Fred, die een grijns op zijn gezicht had, al zag hij er nog steeds doodmoe uit. Ron glimlachte en liep toen naar boven, voor wat broodnodige slaap. Toen ik mijn blik naar George verplaatste, zag ik dat hij er iets minder bezorgd uit zag. Ineens keek hij me aan en glimlachte. Nu merkte mevrouw Wemel mijn aanwezigheid ook op en ze keek vragend naar de tweeling.
“Mam, dit is Femke.”� Blijkbaar was dat genoeg uitleg, want mevrouw Wemel kwam op me af en omhelsde me. Ongeveer een seconde lang, voelde ik me ongemakkelijk, maar dat gevoel verdween al snel en ik genoot van de moederlijke omhelzing. Nadat mevrouw Wemel me los had gelaten ging ze verder aan het ontbijt, waar Sirius aan was begonnen. Ik vermoedde dat ze gewoon iets nodig had om zichzelf bezig te houden. Na een heerlijk ontbijt, waren ze allemaal wel toe aan een beetje slaap. Mevrouw Wemel, Ginny en Sirius waren de eersten die de trappen op liepen. De tweeling volgde al snel, waardoor ik samen met Harry achterbleef in de keuken. Hij was ongelofelijk stil, iets wat ik niet als een goed teken zag.
“Harry?”�
“Hmm?”�
“Je weet dat het niet jouw schuld is, toch?”� Hij zuchtte en knikte, maar ik wist dat hij me niet geloofde. “Ga slapen.”� Hij schudde zijn hoofd, terwijl ik opstond. Ik stak mijn hand uit en trok hem overeind. “Harry, ga slapen.”� Hij zag aan mijn gezicht dat er niet met me te spotten viel en begon dus richting de hal te sjokken. Ik volgde hem de trappen op en zorgde ervoor dat ik zeker wist dat hij een van de kamers in ging en niet stiekem weer terug de keuken in sloop.

Reacties: