FanFic.nl

Undisclosed Desires'

Chapter- Five

Dear Diary,
School vandaag was hectisch. Ik heb niets van de les kunnen opvangen wat op zich ook niet nodig is. Ik heb het toch allemaal gemiddeld zo een tien keer gehoord over de jaren heen. Eerder heb ik me heel de dag bezig gehouden met op Elena en Charlotte te letten. Volgens mij was het vrij onopvallend al heb ik wel een paar vreemde blikken van Matt gekregen. Of het nu was omdat hij door had dat ik de twee meisjes in de gaten hield of omdat hij ondertussen misschien weet dat ik gisterenavond bij Elena ben geweest weet ik niet. Maar het maakt ook niet uit.
Gisteren was magisch bij Elena. Voor het eerst in lange tijd voelde ik me terug echt levend. Er is helemaal niets gebeurt maar we hebben gepraat. Lang en veel gepraat. Ik had het gevoel dat ze het wel fijn vond dat ik er was. Ze heeft het absoluut niet makkelijk nu haar ouders er niet meer zijn. Ze moet zich altijd groot houden voor iedereen, in ieder geval dat denkt ze, en dat vreet duidelijk aan haar. Misschien brengt Charlotte daar nu verandering in. Ik hoop het.
Ik heb gewoon het gevoel dat ik haar niet meer uit het oog mag verliezen. Daarom dat ik haar dan ook gisteren gevolgd was naar het kerkhof. Ik kon geen risico’s nemen. Ik weet het nu zeker. Hij is hier. Het moet wel.
Damon duikt altijd op. Hij heeft mij niet voor niets een eeuwigheid van ellende beloofd. En ik moet zeggen dat hij tot hiertoe zijn woord goed is nagekomen. En ondanks alle keren dat hij geslaagd is in zijn opzet kan ik hem nog steeds niet haten. Als zou het wel moeten.
Ik heb altijd hoop gehad dat er ergens diep van binnen nog iets menselijk in Damon overgebleven was. Dat hij nog mijn broer van vroeger was. Maar ik zat echt fout, er zit niets menselijk meer in Damon. Geen goed, geen aardigheid, geen liefde, niets. Mijn broer is een monster geworden. Het monster dat ik altijd gevreesd heb.
Sinds ik Elena heb ontmoet besef ik pas wat Katherine heeft aangericht. Ik ben nooit verliefd geweest op haar. Ze heeft Damon en mij gewoon gebruikt voor haar eigen pleziertjes. Ik wou dat Damon dat eindelijk besefte.
Katherine is dood. En Damon haat me nog steeds omdat hij van haar hield. En dat is waarschijnlijk de reden waarom hij mij kwelt, omdat hij nog steeds van haar houd. Misschien is dat nog het enige beetje menselijkheid dat ik hem zit, zijn onvoorwaardelijke liefde voor Katherine.

Stefan

Dear diary,
De afgelopen week heb ik onrustig geslapen. Ik kon mijn gedachten niet afhouden van de zwarte kraai en de man van in de grill. Ik dacht soms dat ik hem nog ergens zag maar voordat ik goed kon kijken was hij weer weg. Ik ben waarschijnlijk gewoon mezelf gek aan het maken waardoor ik dingen ga zien die er niet eens zijn. Maar van de kraai ben ik wel zeker, ik heb hem minstens nog drie keer gezien. Sinds die ene avond dat hij voor de veranda zat rijd ik ook met gesloten dak naar school. Of ik lift met Elena mee. Ik blijf dat beest te menselijk vinden en ik wil niet de kans nemen dat hij een of andere rare actie doet. Al weet ik niet eens of een kraai daar bij na kan denken. Maar goed.
Elena en Stefan zijn nu sinds een paar dagen ook echt samen. In ieder geval dat denk ik. Elena kwam eergisteren toch bijna huppelend thuis met het nieuws dat ze Stefan had gekust. Ik ben blij voor haar. Stefan is een goede jongen. En dat zeg ik niet echt veel maar van Stefan weet ik het zeker. Hij is bezorgd en zorgzaam. Net wat Elena nodig heeft op dit moment. Maar het neemt niet weg dat ik me daardoor nog eenzamer ga voelen. Ik mis David. Ik heb hem een keer gebeld maar hij moest gaan trainen en had geen tijd voor me. Gisteren belde hij wel terug maar ik voel me er niet bepaald beter door. Hij zei wel dat hij nog van me hield maar het voelt zo vreemd. Hoe kan ik hem vertrouwen terwijl ik zijn gezicht niet kan zien. En ik weet ik moet hem vertrouwen maar het is zo moeilijk. En dan te bedenken dat ik nooit aan David getwijfeld heb. Ik had het allemaal al uitgedacht. Huisje, tuintje, beestje en natuurlijk kindjes. En ik zou voortaan door het leven gaan als Charlotte McLaren.
Ik begin mezelf hier echt te verliezen. En zo ben ik absoluut niet. Maar ik heb tijd om me te herpakken. Morgenavond is er het Stichters feest. Een ware traditie hier in het dorp en aangezien de Gilbert’s een van de stichterfamilies waren is het bijna een verplichting voor Elena en mij om er naartoe te gaan. Niet dat ik het erg vind. Een beetje afleiding zal me goed doen. Elena gaat natuurlijk met Stefan en ik was eigenlijk eerst van plan om alleen te gaan. Eigenlijk zou ik met niemand liever dan David willen gaan. Maar hij had geen tijd om te komen, begrijpelijk. Denk ik.
Maar Tyler heeft me gevraagd om met hem te gaan. Het zijn trouwens zijn ouders die het feest geven dus ik verwacht dat ik hem niet zoveel zal zien. Ik zie wel wat het brengt.
…
Elena kwam net naar boven. Er zijn bloemen voor mij afgegeven. Mijn eerste gedacht was van David als verontschuldiging omdat hij niet kon komen. Maar na zeker 5 minuten wanhopig naar een kaartje gezocht te hebben draaide het uit op een anonieme afzender. Het enige wat Elena vond was een zwarte glanzende veer.

Charlotte

Reacties: