FanFic.nl

Impossible

11.3

Was het mogelijk, zou ik hem ooit kunnen vergeten? Volgens wat in Sams hoofd te zien was niet. Ik liep ondertussen op vier poten. Denken was gewoon makkelijker. Ik stak het op het feit dat mijn kop dubbel zo groot was.
Gegrinnik. Met een ruk keek ik op. Ik was bij de rivier. Had mijn verdriet me hierheen gedreven?
Ik rook Edward, ik wist dat hij er was. Maar ik zei niets. Dat was wat hij wilde. Toch kon ik mijn ogen niet bevelen hem niet te zoeken. ze vonden hem. Hij zat in de populier, hij keek naar me. Mijn hart brak opnieuw, en ik zou zweren dat je het echt kon zien op een röntgenfoto.
Ik wendde mijn blik af. Ik kon wel raden waarom hij zo gelachen had. Hij lachtte me uit. Puberverdriet om een jongen die veel te knap was voor mij. Zelfs í ls hij hetzelfde voor me voelde, zouden we niet bij elkaar passen. Ik zou tegen hem afsteken als een lelijk eendje, en meisjes zouden me haten om bij hem te kunnen zijn.
Het was gewoon niet mogelijk.
"Ik ben blij dat je verstand krijgt, Maggie. Geloof me, het is beter zo." Zijn stem was een verademing voor me, nog steeds de muziek die mijn hart liet dansen. Ik knikte.
Ik geloof je graag.
"Was de roedel erg kwaad?" Ik dacht aan Leah's kokende gezicht, Sam die had gebruld dat ik een idioot was, Jared die me net als de anderen links had laten liggen.
Zegt dat genoeg?
Edward knikte. Daarna verdween hij weer.
Ik voelde de koude. Ik voelde me alleen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.