FanFic.nl

Secrets [S]

All The Things She Said

Ruim een uur later waren er nog maar elf meisjes achtergebleven. De anderen hadden, nadat ze een handtekening in ontvangst hadden genomen, nog enkele minuten toegekeken, om daarna rillend en voldaan naar huis te vertrekken. Of naar het hotel, de auto, waar ze de nacht ook door gingen brengen. Bill bekeek de meisjes die er nog stonden. Het bruinharige meisje uit Duitsland en het blonde meisje met de foto van de tweeling waren er beiden nog. Bill wenste dat het blonde meisje het initiatief weer zou nemen, want hij had geen idee wat ze wilde.
‘Wat willen jullie nog?’ vroeg hij uiteindelijk, bij gebrek aan iets beters.
‘Stiekem hoopte ik dat je zo gul zou zijn om me nog een handtekening te geven, want mijn beste vriendin is ook fan, maar kon er vanavond niet bij zijn.’Bill knikte opgelucht en het meisje viste een blanco papiertje uit haar zak. Bill pakte het aan en tekende het, de andere jongens volgden, waarna het meisje hen hartelijk bedankte en wegliep. Er waren nog drie meisjes met dezelfde wens, dus al snel waren er nog maar zeven over.
‘En jullie?’ Bill keek de meisjes één voor één aan.
‘Geen idee,’ sprak een meisje dat zo’n anderhalve meter rechts van Bill stond. ‘Ik denk dat ik gewoon zo verbaasd was dat jullie handtekeningen kwamen uitdelen en tegen ons praatten, dat ik vergat hoe ik mijn benen moest bewegen.’ Bill ging recht tegenover haar staan.
‘Ik geloof je niet,’sprak hij zachtjes.
‘En ik geloof niet dat jij hier werkelijk staat en tegen me praat.’ Ze glimlachte, keek Bill nog eens diep in de ogen en liep weg, hem verward achterlatend. Twee andere meisjes liepen achter haar aan.
Nog vier te gaan.
‘Iemand anders?’ vroeg Bill. Niemand reageerde.
‘Jij?’ vroeg hij aan een meisje dat eveneens blond haar had.
‘Eigenlijk,’ aarzelde, ‘wilde ik zo graag een foto van je maken.’
Bill liet haar haar gang gaan. De andere twee meisjes besloten ook een foto te nemen, om daarna hun warme bedjes op te zoeken. Alleen het Duitse meisje stond er nog.
‘En jij?’ vroeg Bill zachtjes.
‘Ik stond te kijken hoe mooi je bent.’
‘Wij lopen alvast terug,’ hoorde Bill Georg zeggen. Hij keek om en zag hoe hij en Tom lachend terugliepen.
‘Hij doet het toch niet,’ hoorde hij Tom grinniken.
‘Oh, wedden van wel?’ bracht Georg ertegenin. Gustav liep er schoorvoetend achteraan, zijn hangende schouders bezorgden hem een moedeloze uitstraling. Bill zuchtte.
‘Ik geloof je niet,’ wendde hij zich toen tot het meisje.
‘Ik geloof ook nog steeds niet dat jij hier echt staat.’
‘Ik ben er toch echt,’ glimlachte Bill. ‘En weet je wat ik niet geloof?’ Het meisje schudde rustig haar hoofd.
‘Dat jullie allemaal zo rustig waren. Vanmiddag, en alle andere keren, was het zo hysterisch.’
‘De fans zijn veranderd, Bill. Als jullie dat nu eens inzagen. Als jullie ons met respect behandelen, kunnen jullie hetzelfde terug verwachten. We geven om jullie. We geven om jullie wensen. De meesten van ons geven zelfs om jullie privacy. Maar weet je, Bill? De meeste van ons hebben ook geleerd hoe jullie in elkaar zitten.’
‘Hoe dan?’
‘Jullie zijn een stel arrogante, egoïstische klootzakken.’
‘En jij liegt,’ deed Bill ene poging zijn schok te verbergen.
‘Niet half zoveel als jullie.’
‘Wat wil je nu echt?’ veranderde Bill van onderwerp.
‘Wat ik wil?’
‘Ja.’
‘Om heel eerlijk te zijn, wil ik gewoon een knuffel.’
‘Als er geen hek had gestaan, had je die meteen gekregen.’ Bill meende wat hij zei, maar de lippen van het meisje vormden een bittere glimlach.
‘Er zit altijd een hek tussen jou en je fans,’ zei ze. Bill kon haar geen ongelijk geven.
‘Geloof me, ik wou dat het anders was.’
‘Nee, ik geloof je niet. Als je het echt had gewild, was je omgelopen en had je nu aan deze kant van het hek gestaan.’ Ook daar had Bill geen weerwoord op. Hij voelde er eigenlijk wel wat voor om dat te doen en het meisje te omhelzen.
‘Bill!’ Een mannenstem schreeuwde de naam over het terrein. De geroepen jongen draaide zich naar de richting van het geluid en zag David staan. Hij draaide zich terug naar het Duitse meisje.
‘Ik-’
‘Moet gaan,’ maakte ze zijn zin af. Bill knikte terneergeslagen.
‘Zoals altijd. Dag, Bill.’ De woorden klonken koud en de kille glimlach op haar gezicht maakte het er niet beter op. Bill keek haar recht aan en zag hoe de kille blik, tegen haar zin in, wegzakte.
‘Bedankt,’ fluisterde Bill.
‘Waarvoor?’ vroeg het meisje, oprecht verbaasd. ‘Ik zou jou toch moeten bedanken voor het prachtige concert? Eigenlijk.’
‘Het is mijn werk om hier voor honderden kilometers te reizen. Jij doet het vrijwillig.’
‘Wilde je zeggen dat jij het niet leuk vindt?’
‘Nee, maar ik krijg ervoor betaald. Van jouw geld, in feite.’ Het meisje glimlachte weer. Een warme glimlach dit keer.
‘Graag gedaan,’ fluisterde ze. ‘Heel graag gedaan.’
Bill glimlachte terug en overwoog om alsnog om te lopen om haar te omhelzen. David verpestte die gedachte: ‘Bill, als je nu niet komt, gaan we wel zonder jou weg.’
‘Je moest maar eens gaan,’meende het meisje. Bill knikte met tegenzin.
‘Ik zie je nog wel. Misschien.’
‘Ik hoop het,’ stemde Bill in. Een stille glimlach vormde zich aan de andere kant van het hek. Bill draaide zich om en liep richting zijn bandleden.
Toen hij het leefvertrek van de bus die hij met zijn broer deelde, betrad, trof hij alle drie medebandleden en David aan. Waarom hadden ze ook alweer gescheiden bussen? Waarschijnlijk om zielige, werkeloze chauffeurtjes een baantje te gunnen.
‘Ik zei het toch!’ riep Tom, die Georg op zijn schouder stompte. Die knikte teleurgesteld.
‘Zo, hoe beviel het?’ vroeg David.
‘Ik vond het wel interessant,’ antwoordde Bill naar waarheid. Tom grinnikte. ‘Heb je haar nummer?’Bill schudde zijn hoofd. Zijn tweelingbroer keek Georg triomfantelijk aan. Bill plofte op een bankje neer en staarde voor zich uit. Hij kon nog steeds niet geloven dat een fan hem zojuist een arrogante klootzak had genoemd. Was het zo erg? Hij was net anderhalve maand op tour geweest. Duizenden meisjes had hij blij gemaakt met de tientallen concerten die hij gezongen had.
Hij was een keer zijn tekst vergeten, maar dat was toch menselijk? Als je je tekst vergat was je toch niet meteen egoïstisch?
Vier concerten waren afgezegd. Overmacht, daar kon hij toch ook niets aan doen?
Misschien doelde ze meer op hoe de jongens zich bij de hotels hadden gedragen. Dat was inderdaad redelijk egoïstisch geweest, maar hadden ze dat niet goedgemaakt door twee keer op één dag handtekeningen uit te delen?
‘Hé, broertje, waar denk je aan?’ jubelde Tom.
‘Wat?’
‘Ben je verliefd, Bill?’ grapte hij.
‘Ja,’ flapte Bill eruit. ‘Nee,’ sprak hij zichzelf vervolgens tegen. ‘Ik denk het,’ besloot hij uiteindelijk. Vanuit zijn ooghoeken keek hij voorzichtig naar Gustav. Die staarde ongemakkelijk naar een punt in de verte, maar Bill wist bijna zeker dat de jongen niets zag.

Reacties: