FanFic.nl

Verbeelding [Afgelopen]

12.

Met stekende hoofdpijn werd Bill wakker. “Goedemorgen meneer Kaulitz,”� zei dokter White. Hij stond langs Bill’s bed met een enge glimlach op zijn gezicht. Bill vond hem nu toch echt wel eng. “Hoe gaat het met u?”� vroeg de dokter. Hij hield een ding vast met een papier op. In zijn rechterhand hield hij een pen. “Hoofdpijn,”� murmelde Bill. “Voor de rest?”� Bill dacht na. Hoe voelde hij zich eigenlijk. “Moe,”� zei hij. De dokter had de twee woorden in topsnelheid opgeschreven. “Maak u maar klaar voor het ontbijt, over een uurtje komen ze u ophalen, ik hoop dat u nu wel eet, u zult kracht moeten opdoen,”� zei de dokter. Nadenkend over alle woorden die de dokter had gezegd gooide Bill de lakens van zich af. Dokter white was ondertussen al weer verdwenen. Met kleine pasjes en slaapogen nam hij een nieuwe witte outfit uit de kast die er stond. Allemaal dezelfde kleren. Hij kreeg er nog meer hoofdpijn van. In de badkamer was een gat waar hij zijn vuile kleren moest door gooien. Die kwamen dan waarschijnlijk in de wasruimte terecht. Traag trok hij zijn kleren uit en vulde het bad met water. Het warme water tintelde op Bill zijn huid. Hij genoot even van de stilte en de warmte. “Het ontbijt is spek met ei, dat lust je toch wel?”� Creep zat op de deksel van het toilet. “Ja, maar niet dat spek, ik ben vegetariër,”� zuchtte Bill. Hij had zijn ogen nog gesloten. “Je zult toch moeten proberen vlees te eten hoor liefje, ze houden hier geen rekening met vegetariërs,”� zei Creep. “Hoe weet jij dat nu?”� Creep lachte even. Dit keer klonk het niet psychopathisch. “Omdat ik hier zelf ook zat idioot en ik was trouwens ook vegetariër, denk ik, het is ook al zo lang geleden dat ik hier zat,”� lachte ze. Bill glimlachte even kort en deed dan shampoo op zijn haar. Die rook naar kokos. “Hmm, die ruikt lekker,”� zei Creep terwijl ze de geur van kokos op snoof. “Jah,”� zuchtte Bill. “En trouwens, je bent veel leuker als je zo doet.”� Creep lachte. “Dat weet ik liefje,”� zei ze. Bill kroop uit het bad. “Euhm, wil je die even rond je edele deel doen?”� vroeg Creep. Met gesloten ogen reikte ze een handdoek aan. Bill grijnsde en nam de handdoek niet aan. “Mijn beurt om jou te pesten,”� zei hij. “Komaan, doe die handdoek om!”� smeekte Creep. “Nee!”� zei Bill vastbesloten. Hij nam een andere handdoek en begon zijn haren af te drogen. “Gott, jij idioot,”� bromde Creep en weg was ze. Bill lachte luid en voldaan van zichzelf. “Meneer Kaulitz, is alles wel goed?”� Bill begon luider te lachen. Hij viel bijna van het lachen toen hij zijn boxer aan trok.

Toen hij al zijn kleren aan had kwam hij al lachend uit de badkamer. “Zo goed,”� grinnikte hij. “Ja ja, goed, kom mee,”� bromde de vrouw. Ze moest Bill meesleuren bij zijn arm. Al lachend zwaaide hij naar iedereen. “Breng hem asjeblieft naar de isolatiecel,”� smeekte de vrouw. “Komt voor mekaar,”� zei een dokter. Hij haalde een spuit vanuit het niets en stak die in Bill zijn arm. Binnen de vijf seconden lag hij knock-out op de vloer. Een paar seconden had hij nog een stuiptrekking in zijn been, maar dan werd ook dat gedeelte stil. Door een paar mannen in witte pakken werd Bill weggebracht en weer in het witte kamertje gedropt.
Met een zware duizeling werd Bill wakker. Toen hij besefte waar hij echt was slaakte hij een zucht. Niet al weer, ging er door zijn hoofd.

Tom hing boven de wc. Hij was misselijk en kotste nu zijn ontbijt eruit. “Tom, gaat het wel?”� Georg stond achter hem. “Griepje ofzo,”� mompelde Tom. Hij spoelde de wc door en liet een beker met water vullen. “Moet ik een aspirientje klaar zetten?”� vroeg Georg. Tom knikte en spoelde zijn mond. Dankzij het tandenpoetsen was de gore smaak volledig weg. Een blik op zijn spiegelbeeld zei hem dat hij even zijn gezicht moest wassen met ijskoud water want zijn gezicht was knalrood en bezweet. Het water deed goed op zijn oververhitte gezicht. Al wankelend liep Tom naar de zitkamer waar Gustav tv zat te kijken en Georg in de zetel zat met een glas water met aspirine in. Tom nam het glas dankbaar aan en ging op de overige bank liggen. Hij vond het raar dat hij zo ineens ziek was geworden. Zo opeens. Normaal was Tom bijna nooit ziek. Als er iemand ziek werd, was het zijn tweelingbroer wel. Die was altijd snel gevat door griep of andere ziektes. “Heb je koorts?”� vroeg Gustav. Hij stond met een thermometer klaar langs Tom. “Geen idee,”� murmelde die. Gustav duwde het ding in Tom’s mond en wachtte tot het begon te piepen. De thermometer gaf 39 graden aan. “Jij zo beter terug in je bed kruipen,”� zei Gustav. Hij veegde de thermometer af aan zijn broek en legde hem op de kast. Tom kroop recht en wankelde verder. Hij zocht steun aan alles dat hij tegenkwam. Met een opgeluchte zucht trok Tom de lakens over zijn verhitte lichaam heen. Hij zweette enorm en toch had hij het vreselijk koud. Tom zuchtte en sloot zijn ogen. Hij miste Bill enorm. Meestal als Tom eens ziek was kwam die dan altijd bij hem liggen, maar nu was Bill er niet en zo werd Tom nog eens met zijn neus op de feiten geduwd. Bill zou er de volgende maanden misschien niet zijn. Hij moest het maar aanvaarden. Net voor hij het echt wilde toegeven vluchtte hij zijn bed uit en liep eerst tegen de deur op, maar herstelde zich toch snel om naar het toilet te vluchten. Alles kwam er weer uit. Het begon weer van voor aan.

Reacties: