FanFic.nl

A freak of nature [afgewerkt]

14.

Het was half zeven toen mijn wekker afliep. Verdwaasd keek ik rond. Ik was dan toch niet in Italië. Jammer. Ik rekte me even uit en geeuwde eens breed. Vandaag was de ‘grote’ dag. Ik ging uit bed en zocht kleding uit om aan te trekken. Ik nam het mee naar de badkamer en nam daar een douche. Vandaag deed ik maar lichte make-up op en zette een andere muts op. Ik had vandaag een uitzonderlijk goed humeur. Ik stopte mijn laatste kleine spulletjes in een tas en keek mijn kamer rond als ik niets was vergeten. Mijn grote koffers stonden al onder in de hal. Ik deponeerde mijn tas er langs en ging verder naar de keuken. Zo goed als iedereen zat al aan tafel te eten. Ik smeerde een boterham met choco en at die op. De stemming was vrij goed. Het was zeker acht uur toen ik afscheid nam van iedereen, behalve Tom. Hem wilde ik niet zien of spreken. Hij stond er maar als versiering bij. Ik gaf hem geen oogcontact en liep gewoon langs hem door.

Gordon had mijn twee koffers al in de auto gezet. Ik nam mijn schoudertas en ging in de auto zitten. Vandaag bracht mam me nog, volgende keren ging ik met de trein. Het was een lange rit waardoor ik inslaap viel. “Bill, we zijn er,”� zei mam. Ik opende mijn ogen. We stonden op de parking van de kunstschool in Berlijn. Het gebouw was gigantisch. Ik nam mijn tas en één koffer. Mam nam het andere. Samen liepen we het gebouw in. De hal stond vol met kunstwerken die leerlingen zelf hadden gemaakt. Ik keek mijn ogen uit. We liepen naar het secretariaat en melde me daar. “Bill Kaulitz,”� zei mam. Ik keek nog steeds rond, want echt overal stonden kunstwerken. “Hmm, Bill Kaulitz,”� herhaalde de vrouw. Ze tikte wat in op haar computer. “Ik zal jullie naar zijn kamer brengen. Ze nam een sleutel en ging voor ons uit. We moesten door gangen en trappen op. We kwamen uit bij het stuk waar de kamers zijn. Er waren veel kamers, echt heel veel. Ik had de laatste kamer op de gang. 483 stond er in gouden letters op. “Hier is het,”� zei de vrouw. Ze opende met een sleutel de kamer. De sleutel gaf ze aan mam. We zette mijn spullen neer. De vrouw legde nog een heleboel uit en gaf me een kaart van het gebouw. In mijn kamer stonden een hele boel spullen die ik kreeg voor de lessen.
Mam hielp me met mijn spullen uitpakken. “De lessen zijn wel begonnen, maar je kan zo meedoen,”� zei de vrouw. Ze stond nog steeds in de deuropening te wachten tot wij klaar waren. “Ik breng hem naar zijn klas en dan kunnen wij praktische dingen regelen.”� De vrouw waggelde voor ons uit. We kwamen bij de klaslokalen. De vrouw klopte hardhandig op de deur. “Binnen,”� werd er gezegd. De vrouw ging binnen en trok mij langs haar. “Dit is de nieuwe leerling en …”� ik volgde al niet meer. Ik keek rond als ik Mercy zag, en ja, ze zat vanachter op de laatste rij. Haar witte haren zaten in een knot en haar witte huid trok alle aandacht.

Ik ging langs haar zitten. “Mercy.”� Ik gniffelde even. “Billie.”� Ze gaf me een stootje. Aan de andere kant van haar zat een meisje. Ze had roze haren en prachtige groen/blauwe ogen. “Dit is Lani, mijn beste vriendin,”� zei Mercy. “Hoi,”� glimlachte ik. “Hoi,”� bracht ze uit. “We hebben wiskunde, je kan overschrijven,”� zei Mercy. “Oh, oké,”� zei ik en nam mijn wiskundeboek dat ik net had gekregen. “Ik help je straks wel met de rest bij te schrijven,”� fluisterde Mercy nog. Ik knikte dankbaar en ging schrijven. “Deze leerstof heb ik allemaal al gehad,”� gniffelde ik. “Dan loop jij voor, nerd,”� plaagde Mercy. We liepen met ons drie over het schoolplein. “Zo zo een nieuw speeltje gevonden Mercy?!”� riep iemand naar ons. Mercy draaide zich met een ruk om. Je zou zo denken dat haar nek zou breken. “Wel Jonas als je het echt wilt weten, hij is mijn beste vriend en dat is iets wat jij nooit zult worden.”� Mercy gaf hem een vuile blik. De jongen die blijkbaar dus Jonas heette begon te lachen. “Dat wil ik ook niet worden hoor liefje.”� Hij glimlachte net iets te breed.
Jonas sloeg een arm om Lani haar schouders. “Op een dag lig je aan mijn voeten, wacht maar,”� zei hij zwoel. “Maar goed, ik kom even mijn zusje halen,”� zei hij nog en trok Lani mee. “I’m sorry Mercy!”� gilde ze nog.

“Lani is Jonas zijn zus, echt ik heb medelijden met haar,”� zei Mercy. Ze maakte haar witte haren los, ze vielen mooi op haar schouders. “Waar kijk je naar?”� vroeg Mercy. “Ik droomde even,”� grijnsde ik. Mercy gniffelde. “En welke kamer heb je?”� vroeg ze. “483, ik was nogal verbaasd dat hier zoveel kamers zijn,”� zei ik. “Er zijn er zo veel omdat dit het grootste en de beste kunstschool is van Duitsland,”� zei Mercy. “Echt?”� vroeg ik verbaasd. “Ja, je mag van geluk spreken dat je hier mag komen van je ouders, het is hier namelijk héél duur,”� zei Mercy. “Zo rijk zijn mam en Gordon niet dus moet ik ze wel bedanken,”� glimlachte ik. Mercy grijnsde en knuffelde me. “Ik zit nu gewoon met jou op school,”� zei ze hyper. Ik genoot van de knuffel, ik was het niet echt gewend. Na onze lessen gingen we naar mijn kamer. Mercy ging me helpen met mijn koffers uitpakken en dergelijke. Ik had veel meer bij dan ik dacht en mijn kamer was kleiner als verwacht, niet dat ik het erg vond. Dit was eigenlijk de perfecte grootte voor een eenzaam persoon als ik. Om half 6 was het tijd voor avondeten. Ik was nieuwsgierig naar wat we zouden krijgen. Lani zwaaide naar ons, ze had al een tafel vrijgehouden. We schoven erbij. “Vrij gekomen?”� vroeg Mercy. Lani knikte. “Hij is zo een eikel, ik hoop dat ze hier eens eindelijk gaan beseffen dat hij super slecht is in kunst en hem van school sturen,”� zuchtte Lani. “Kan je echt zo slecht opschieten met je broer?”� vroeg ik. “Valt wel mee, thuis gaat het beter als op school, we doen vaak dingen samen in het weekend, maar op school is hij de grootste eikel ter wereld,”� klaagde Lani. “Dan heb je ergens nog geluk dat je in het weekend nog leuke dingen doet met hem, mijn broer en ik zijn grootste vijanden, ook in het weekend,”� vertelde ik. “Ow, dan heb ik nog geluk ja,”� zei Lani. Ik glimlachte. “En zo erg vind ik het niet, ik haat hem.”� Mercy veranderde gelukkig nu van onderwerp. Ze praatte over de tentoonstelling die elk jaar plaats vond. Ik keek hen vragend aan. “Elk jaar worden de beste werken tentoon gehangen, er komen dan altijd hoge pieten en vragen vaak geld voor die werken, als je er bij hangt, ben je al goed, maar als je werk wordt uitgekozen voor te kopen ben je héél goed en kan je veel geld verdienen,”� zei Mercy. Ik knikte. Dit zou nog leuk gaan worden.

Reacties: