FanFic.nl

What's true love?II (AFGEWERKT!!!)

Letters en woorden in de juiste volgorde

Toen ik de volgende morgen George aankeek, wist hij genoeg: “Hij is geschrokken, maar vrijwel meteen en stil vertrokken. Geen idee waarheen, maar ik ben redelijk zeker dat hij terugkomt.”�
“Ik verwacht ook niks anders.”� Antwoordde ik en de jongens keken elkaar betekenisvol aan.
“Het is alsof we teruggaan in de tijd.”� Fluisterde ik. George knikte en Fred staarde afwezig naar buiten. “Alleen veel moeilijker.”� Zei George, nu knikte ik en Fred staarde nog steeds naar buiten. Hij moest niks zeggen, ik wist wel wat hij dacht. Hij raakte me kwijt, hoe dan ook. One way or another.

Terwijl de ochtendprofeet verder schreef over de fantastische ‘Dracon Flights’ kreeg het team steeds meer fans. Het leven zag er zo schitterend it. Ik had het perfecte leven, met een man die ik graag zag, mijn jeugdvrienden om me heen en aanvoerder van het nu al meest besproken zwerkbalteam van Engeland. Moest die ene wens, die vurige wens die ik jaren gehad had, nu niet zijn uitgekomen was alles perfect geweest. Maar die ene wens, kwam wel uit en haalde daarmee mijn hele leven overhoop. Na een training zat het hele team nog in de cafetaria toen Perkamentus en Sneep binnenkwamen. Het was stil, ik wist dat de anderen me graag wouden begrijpen, ik wist dat ze wisten dat de beslissing die ik zou maken hun levens ook zou bepalen. Ik was stil, reageerde niet op de komst van Perkamentus en Sneep. Sneep, die zoveel in mijn leven bepaald had. Ik schrok uit mijn gedachten op toen Harry mijn naam zei. Ik keek op, maar toen hij zijn vraag niet vervolledigde, wou ik ernaar terugkeren. Ik besefte echter dat ik hen meer dan dat verschuldigde. “Kunnen jullie je herinneren hoe jullie zich voelde toen ik verdween?”� Iedereen scheen even te moeten beseffen dat ik er echt over ging praten, maar ze knikten allemaal. “Herinner je dan ook nog hoe je je voelde toen ik terugkwam?”� Wee knikte ze allemaal. “Wel neem dat gevoel, maar probeer je te bedenken dat ik gewoon niet terug kon komen en verstek het dan vijftien keer.”� Harry slikte even.
“Joan, ik kan me inbeelden dat..”�
“Is dat zo, Harry? Denk je dat echt?”� Hij keek me wat geschrokken aan, maar ik ging genadeloos verder. “Kan je je voorstellen dat Ginny sterft?”� Weer slikte Harry moeilijk.
“En dan nog, neem je dat een paar niveau’s hoger..”�
“Joan..”�
“Ik wil niet dat jullie begrijpen hoe moeilijk dit is, je kan nooit begrijpen hoe ik me nu voel, zelfs niet als je heel erg je best doet.”�
“Vertel het ons dan, Joan. Alsjeblieft!”� Ik keek Hermelien fronsend aan. Ze staarde me met har bezorgde ogen aan. Ze overrompelde me, heel even slechts dan begon ik een beetje hitsig te praten. Ik was niet kwaad op hen, maar mijn emoties waren niet langer onder mijn controle. “Zou je van Ron houden, moest hij een Zwadderaar zijn? Vraag je jezelf die vraag allemaal eens. Ik ben zeker dat je nu ja zegt, omdat het zo al is… Ik denk niet dat Julie zich zelfs maar kunnen inbeelden dat jullie verliefd zouden worden op een Zwadderaar! Een vijand voor al je vrienden, maar zelfs als je het kan, wat doe je dan? Enthousiast op je vrienden af springen en hun over je nieuwe vlam vertellen? Nee natuurlijk niet! Je vecht ertegen, met al wat je hebt probeer je je eigen emoties te onderdrukken. Je wil hem uit je gedachten, niemand mag het weten, je schaamt je! Tot je zijn gezicht ziet, het veranderd alles, zijn grijns doet je lachen, zijn stem doet je meezingen en zijn lippen maken je gelukkig. Je buik kriebelt als hij nog maar oogcontact met je maakt. Je bent verliefd, verliefd al nooit tevoren. Wat doe je nu? Je probeert het nog steeds tegen te houden natuurlijk! Je mag niet verliefd op hem zijn! Je laat het jezelf simpelweg niet toe! Je voelt je verscheurd, omdat je wegduwt en probeert te negeren wat je sterkst voelt, het grootste geluk dat je ooit bent tegengekomen. Dus dat lukt je niet, je houdt het niet vol, het vreet aan je, je moet toegeven aan die sterke drang, die sterker wordt dat liefde. Je slaagt er niet in om het tegen te houden, dus probeer je het te verstoppen. Uit schaamte en angst. Tot op een dag..”� Ik stopte, nam mezelf een poosje om te herinneren. “Tot je op een dag ergens op ingelopen komt dat elk druppeltje van geluk uit je wegzuigt. Alsof je een kus van een dementor krijgt, alleen heb je geen dementor nodig. Dat was de dag dat ik Draco Park zag kussen. Dat is dag dat ik het Fred vertelde.”� Iedereen keek me geschrokken aan, niemand had van Patty Park geweten. “Dus wat doe je dan? Je huilt, je breekt, maar beseft dat je nog steeds goede vrienden hebt en besluit er voor te vechten, je wapent jezelf met een woede die voortkomt uit verdriet. Maar na een dag of twee haalt de pijn het van de woede, het is het enige wat je nog voelt het enige wat nog overblijft. Ik wit niet hoe hij zich voelde tot.;er een tussenkomst zijn onschuld bewees.”� Nogmaals viel ik even in een stilte, me zijn zielige gezicht herinnerend..een tussenkomst, eentje van Sneep. Toen ik hem vertelde dat ik hem geloofde had Draco onwaarschijnlijk gelukkig gekeken.“Hoewel je net wel duidelijk geworden is dat je niet zonder hem kan, probeer je het toch nog maar eens tegen te gaan. Je vertelt hem..Je vertelt hem dat je niet met hem kan samen zijn.”� Ik hapte even naar adem bij het herinneren van dat moment. “Je gaat je eigen weg, terwijl je diep van binnen al weet dat je zal falen. Maar hij was eerst, hij brak, maar ik deed hem volhouden. Dat is de dag dat Ginny erachter kwam, dat is de dag dat hij me smeekte om zijn vriendin te worden. Dus wat doe je dan, je voelt je slechter per vriend die er achter komt. Elk woord dat ze gebruiken, maar je kan het niet tegenhouden, je probeert het nog steeds hopeloos te verbergen, uit angst. Wetende dat ze het toch zullen moeten weten, een gevoel waar je vaak genoeg aan herinnert wordt. Een voor een komen ze erachter, allemaal zijn ze kwaad, teleurgesteld, hun woorden den je pijn en veroordelen je op een manier waar je bang voor was en erger. Mensen die je graag ziet scheuren je leven aan stukken, maar je houdt vol, omdat je weet dat er geen ontsnappen aan is. Je kan je hart, dat een eigen leven is gaan leiden niet tegenhouden, het moet en zal bij hem zijn. Als het dan uiteindelijk toch goed gaat, komt er een nieuw probleem.”� De rest kon ik niet onder woorden brengen, maar ik was meer dan zeker dat Perkamentus hen de hele situatie wel had uitgelegd. “En je eindigt al liegend tegen elkaar. Je kan je echt niet voorstellen hoe moeilijk dat was.”� ik slikte even moeilijk. “Telkens als we kusten, hielden we van elkaar, maar beseften dan ook bitter ons verraad..Dat ken ik echt niet uileggen. Nu ja, ik hield va hem en schreef hem een brief. Hij hoorde die te vinden toen hij weer thuis kwam. Een brief die verklaarde dat ik van het plan geweten had, dat ik van hem hield maar we nooit meer samen zouden kunnen zijn.”� Ik stopte even en een traan rolde over mijn wang. “Dat ik het zo goed uithield voor Voldemort was niet te wijden aan belachelijke en onbestaande termen als moed, maar omdat ik wou dat hij me doodde, omdat ik wist dat van die dag af aan ik dat sowieso zou zijn. In plaats daarvan liet hij me in leven en richtte hij zich op Draco.”� Weer pauzeerde ik, nu echt moeite krijgend om nog verder te gaan. “ De hele tijd heb ik zo’n sterke steun gehad. Die me, zonder het zelf te weten zo vaak overeind gehouden en gehaald heeft. Die me steeds weer de kracht deed vinden. Het was niet anders dan normaal dat ik ook verliefd op hem werd. Ik viel echter niet voor Fred, ik rolde eerder zachtjes zijn richting uit. Na wat ik met Draco had, is het bijna onmogelijk om te beseffen dat je iemand graag ziet. Ik altijd van je gehouden, Fred. Al zolang als jij van mij, alleen zat dat voor mezelf verstopt achter iets groter. Ik weet niet wat hem zoveel meer maakt.”�
“Zal je niet vluchten als ik het je probeer te vertellen?”� Iedereen keek geschrokken op en Draco tuurde me aan. In zijn hand had hij een enveloppe met zijn naam op, in mijn handschrift. Zijn ogen waren rood en hij zag er slecht uit, net als Fred, net als ik. Hij ging tussen Harry en Ron in zitten. Een deel van mij schreeuwde dat ik op hem moest springen en hem kussen, de wereld met ons tweeën verlaten, maar het deel dat Fred graag zag, hield me op mijn stoel.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.