Welkom op FanFic.nl

De Nederlandse website waar je fanfiction kunt lezen én schrijven.

Nu on-line: (0)

Home » Charmed » the Power Of The Next Genaration » de beslissing

the Power Of The Next Genaration

27 aug 2010 - 12:10

384

0

288



de beslissing

Prue beseft dat wegrennen niet zo slim idee is engaat in een parkje zitten als haar tantes haar vinden kalmeerde ze maar merkt dat het boek haar emoties juist vergoot

Hijgend stop ik met rennen. Blindelings rondrennen in San Francisco is niet zo’n heel goed idee. Als ik rondkijk merk ik dat ik de straten niet herken. Geweldig, dan ben ik dus niet meer in mijn eigen wijk. Links van mij ligt een mooi parkje. Ik loop erheen en ga op een bankje zitten. Het boek leg ik op mijn schoot. Ik leg mijn handen op mijn hoofd en laat mijn emoties gaan. Verdriet en angst benemen me de adem. Warme tranen stromen langs mijn wangen. Ik weiger het te geloven mijn ouders kunnen niet weg zijn. Als enig kind ben ik redelijk verwend. Elke middag haalt mijn moeder me op. Mijn vader brengt me elke ochtend weg. Elke zaterdag gaan we met z’n drieën een dagje uit. Dat kan niet afgelopen zijn, dat weiger ik te geloven. Mijn tranen stromen nog harder langs mijn wangen en ik probeer de brok in mijn keel weg te slikken. Ik sta op, veeg woedend de tranen weg en haal diep adem. Ik zal ze terug brengen. Ik kon voort uit de sterkste familie ooit. Ik heb zelfs geen last van de regel, die de rest van mijn familie tegenhoudt. Ik moet naar huis, het boek bestuderen. Hoewel ik de weg niet weet ben ik niet bang. Op zoek te gaan naar huis hoeft niet. Ik kan naar huis schemeren wanneer ik wil. Net als ik me wil concentreren verschijnen er orb-lichtjes naast me. Het zijn Piper en Paige. Ik kijk ze aan en vervloek mezelf om de tranen, die langs mijn wangen lopen. Ja, hoor ik ben heel sterk. Piper pakt mijn arm en omhelsde me voor ik weg kan gaan. Goed, ik kan weg schemeren uit haar omhelzing, maar vreemd genoeg kalmeren, mijn emoties als ik het verdriet van mijn tantes voel. Empathie nog een kracht, die ik van mijn moeder heb geërfd. Hoewel hun verdriet de mijne naar de achtergrond dringt, blijf ik me er pijnlijk van bewust dat mijn ouders weg zijn. In stilte zweer ik mijn ouders, dat ik ze terug zal brengen. Ik trek me uit de omhelzing en loop naar het bankje. Ik pak het boek op en voel mijn pijn en verdriet in volle kracht terug. Wat was er mis met dit boek. Ik zou het weg moeten gooien


Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.