Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Stand Alone » En ik meen het.
Stand Alone
En ik meen het.
De regen tikte hard tegen de ruiten en de deur klapperde open en dicht. Het was een stormachtige avond. Hoewel hij samen met zijn tweelingbroer alleen in de woonkamer zat, kon het in Bills hoofd niet stil worden. Het getik van zijn broer irriteerde hem mateloos, maar toch wilde hij niet dat hij stopte. Het gaf 'm ergens een vertrouwd gevoel. Bill staarde uit het raam. De stevige eikenboom leek net een dun lucifer stokje dat langzaam met de wind meeboog. Het was warm zoals elke normale zomer, daarom zat hij daar ook maar in een trainingsbroek en een stel gympen. Het getik hield op en een stoel werd verschoven. Een schaduw maate Bills gezicht duister en magerder eruit zien dan dat het al was. Voetstappen klonken dichterbij te komen. Twee paar ogen zochten de ogen van Bill, maar hij gaf geen kick. Hij had geen zin om te reageren, want als hij reageerde moest hij praten. En Bill wilde niet praten. Hij wilde luisteren naar het geruis van de bomen alsof die hem iets wilde vertellen. Hij wilde zien hoe de regen neerkwam op het dubbele glas. De regendruppels die precies leken te laten zien hoe hij zich voelde; kill en koud. Niet hebben kunnen bereiken wat ze wilden. Een warme hand plaatste zich op zijn schoude. Nee, de hand was niet warm. Eerder klam en zweterig. Twee benen klemden zich rond de benen van Bill. Iemand ging op zijn schoot zitten en een hoofd plaatste zich op zijn borst. Bill sloot zijn ogen voorzichtig, alsof hij niet wilde dat ze als bakstenen naar beneden vielen. Hij wist dat hij niet kon genieten, hij mí²cht niet genieten. Toch was het een fijn gevoel.
'Bill luister.' Fluisterde zijn broer in Bills oor.
Bill knikde rustig. Hij merkte aan Toms ademhaling dat hij zich op zijn gemak voelde. Heel lang bleef het stil. Minuten gingen rustig voorbij en de broertjes Kaulitz zaten nog in dezelfde houding als voorheen.
'Sorry.' Mompelde Bill bijna onverstaanbaar.
Tom keek op. Zijn waterige ogen deden Bill pijn. Dit was Toms derde keer dat hij huilde in zijn hele leven. Dit maal om Bill. Bill plaatste zijn hand op Toms hoofd en streelde voorzichtig door de goed verzorgde dreadlocks.
'Je bent lief,' Zei Tom. 'En je hoeft niets te zeggen.'
Tom plaatste zijn handen rond Bills nek en snoof even goed. Bill wist niet hoe hij moest reageren. Ongemakkelijk verschoof hij zijn andere hand richting Toms arm.
'Ik weet het niet meer, Bill. Ik snap het niet.' Tom begon luid te snikken.
Hij voelde mijn borst een beetje nat worden. Tom vervolgde zijn verhaal veder.
'Ik wil me niet onbegrepen voelen. Ik wil gewoon gitaar spelen en een vriendin krijgen en oud met haar worden.'
Tom liet zijn broers nek los en probeerde op te staan. Hij liep richting de tafel en begon daar tegen aan te leunen. Daar stond hij stil.
'Ik heb nog nooit iets zo lief gehad dan jou. En ik wil je niet kwijt. Ik snap er zelf ook niet veel van, maar wat ik wel begrijp is dat ik van je hou. Nog meer dan van wat dan ook.'
'Maar je kunt dat niet maken. Ik wil je geen pijn doen, maar ik kan volgens jou gedachte niet leven. Ik kan niet dat soort dingen doen met mijn eigen broertje.'
Bill stond op en liep naar zijn broer toe. 'En die keer dat ik je kuste. Je zoende terug.'
Tom liet een zucht ontsnappen tussen zijn lippen. 'Ik was dronken. Ik meende het niet.'
'Oh, je meende het niet. Dat is goed.'
Bill pakte een jas van de kapstok en liep naar buiten. Hij zag hoe Tom achter het raam bleef toekijken. Een andere eenzame traan gleed over zijn wang. Bill keek erna en voelde een golf van woede opkomen. Hij stapte met grote passen de straat uit. Hij wist nog niet precies waar naartoe, want hij kende deze buurt nog niet zo goed.Hij zou wel ergens uitkomen. En dat deed hij ook. Het was een grote brug met mooi, helder water. BIll ging op de rand zitten. Hij keek om zich heen. Er was helemaal niemand. Hij schopte zijn schoenen uit en keek hoe ze het water in vielen. Een kleine plons en ze waren verdwenen. Bill ging met zijn gezicht in zijn handen zitten en voelde zijn handen langzaam nat worden. Steeds natter net natter totdat zijn polsen ook nat waren. Misschien kwam het door de regen, maar misschien ook door de hoeveelheid tranen die in een keer naar buiten kwamen. Hij kreeg even geen adem meer, maar toen hij naar het water keek dat wild heen en weer bewoog werd hij rustig. Hij kreeg zijn gedachten weer op orde. Hij dacht aan de dingen die Tom had gezegd. Woord voor woord herhaalde hij de woorden die hij zich nog kon herinneren.
'Je bent lief. Ik meende het niet.'
Bill stond op. Even wankelde hij, maar hij zette zich snel weer goed. Het water was wel heel erg ver weg. Hij draade zich om, om niet te zien wanneer hij terecht kwam. Toen hij tussen de bomen keek, meende hij Tom nog te zien. Bill wist niet meer of het echt was of een hallucinatie. Maar hij zei: 'Tom, ik meende het niet.' Hij liet zich vallen en genoot maar even van het gevoel van de lucht die langs zijn lichaam raasde. Hij voelde zich als een vogel.
Reacties:
NEEEEEEEEEEEEEEE ):.
Hij kan zwemmen. Hij kan zwemmen, oké? Tom stond echt in het bos, die gaat hem redden. Alsjeblieft? Hij mag niet dood.
Maak een vervolg! Doe het voor mij. Zorg dat Tom zijn broertje redt. |: