Hoofdcategorieėn
Home » Jonas Brothers » Like a dream. » Hoofdstuk 13
Like a dream.
Hoofdstuk 13
De show ging niet slechter dan anders, Gitte beleefde er gewoon minder plezier aan. Ze danste alsof ze verdoofd was, terwijl ze in haar hoofd steeds dezelfde dingen herhaalde. Hoe kon hij zo over haar denken? Was het stom om te denken dat hij haar al echt kende? Of zelfs maar een beetje?
Toen Jacob een derde fan het podium opriep, had ze het gevoel dat ze het meisje ergens van herkende, maar ze wist niet van waar. Het was eerder een onaangenaam gevoel, maar ze onderdrukte het snel. Ze had geen zin om erover na te denken. Ze zat midden in de examens, had ruzie met Nick en op dit moment voelde ze zich echt niet zo lekker.
Ze had haar blik al over het publiek laten gaan, maar er was geen spoor van Nick en na alles wat er gebeurd was,d eed dat haar nog steeds meer pijn dan het zou moeten.
Toen ze hun publiek hadden uitgezwaaid, liep ze terug de backstage in, haar glimlach eindelijk vervaagd tot een grimas. Anneleen was haar gevolgd.
“Git, je doet raar sinds je met Nick hebt gesproken. Is er... Is er iets gebeurd?”¯ vroeg ze. En ze was niet van plan om haar iets te vertellen; ze wilde haar eigen problemen kunnen oplossen. Maar toen ze Anneleens vertrouwde gezicht zag, kwam het er ineens met horten en stoten uit.
“Wat zei hij?”¯ vroeg ze, vervuld door afgrijzen. “Gitte, wie zoiets over jou zegt, is compleet gestoord. Het verbaast me dat hij je niet beter kent. Hij is een stomme idioot.”¯
“Eigenlijk zou ik liever naar huis gaan.”¯ zei Gitte zwakjes. Ze wist dat Anneleen haar wilde troosten, maar ze kon er niet tegen dat iemand zo over Nick sprak.
Nog steeds met dat vreemde verdoofde gevoel deed ze terug haar skinny jeans, haar blauw t-shirt van Groggy met een kat met funky zonnebril op en extra grote, zwarte 'I love NY'-pull. Ze schoof haar eigen ring met een ovalen figuur in het midden, vol minieme grijze pareltjes, terug om haar vinger en ruimde haar cursus Engels op.
Ze wist dat het onbeleefd was om niemand gedag te zeggen en ze was misschien wel een ontzettende dramaqueen, maar ze kon nu even niet vrolijk zijn.
Ze stapte de bijtende kou in. Zelfs nog dikkere sneeuwvlokken vielen nu uit de hemel en met haar handen diep verscholen in de trui, wandelde ze de dijk af. Hun appartement was maar een kilometer in het Casino vandaag, dus als ze doorstapte, moest ze er snel zijn.
Het was vijf uur en het begon al wat donkerder te worden. Nu ze erover nadacht, had ze niet eens op haar oma en opa gewacht. Plots trilde haar gsm in haar zak. Ze viste hem eruit en bekeek het schermpje. Ze verdrong de ijdele hoop dat het Nick was en nam op toen ze zag dat het haar oma's nummer was.
“Gitte, liefje, ik weet niet niet of je al vertrokken bent, maar wij gaan nog iets eten in dat restaurantje op de dijk, de Lekpot. We zijn Hendrik tegen het lijf gelopen. Hij vond je optreden geweldig, dat vond iedereen trouwens. Je was fantastisch. We zijn fier op je. We komen niet te laat thuis, maar studeer al maar goed, want morgen moet je weer terug naar je gewone leven! Veel succes, hé, en alleen maar studeren, hoor!”¯ vertelde ze. Op de achtergrond hoorde ze de bulderlach van hun buurman aan zee, Hendrik. Hij was een jaar of zeventig en al erg lang weduwnaar. Haar oma had medelijden met hem en ging altijd een praatje met hem maken.
Een gure noorderwind was komen opzetten en Gitte verdiepte haar gezicht in haar pull.
Ze was beginnen meelopen met de stroom mensen die na afloop van het optreden naar huis gingen, maar liep nu als enige op de dijk. Ze schrok op van de verlichting die in gang werd gezet.
“Hé, juffie!”¯ riep een stem achter haar. Ze draaide zich geïrriteerd om. Een jongen met vet haar, een zwarte leren jas en een grijze jeans, die hem veel te groot was, had het onmiskenbaar tegen haar. Met snellere pas liep ze verder. Gelukkig was ze al bijna bij het appartement, maar de jongen achter haar versnelde ook.
“Hé, jij bent die trut van die film. De nieuwe hype. Laat me niet lachen!”¯ riep hij. “Een beetje een dikke nek opzetten als er camera's in de buurt zijn.”¯
Ze wilde net iets zeggen in de trant van 'Ik mag dan wel een dikke nek hebben, ik heb tenminste een stijlvolle smaak en een shampoo', maar ze besloot dat dat hem misschien nog pissiger zou maken. Complete negatie was het beste.
“Krijg ik nog een antwoord?”¯ vroeg hij. “Of kan je alleen maar na-apen wat andere, grote mensen je voorkauwen?”¯
Ze schrok toen ze merkte dat hij plots veel dichter bij haar stond. Ze voelde zijn hete adem in haar nek en haar hart sloeg een tel over als ze zijn hand op haar rug voelde.
Ze rukte zich los, maar vrijwel onmiddellijk had hij haar weer vast. Vertwijfeld dacht ze aan de inhoud van haar tasje. Ze had haar spuitbus deodorant mee, maar ze had eens gelezen dat dat effect echt niet te vergelijken was met pepperspray en dat hij er alleen nog maar bozer van werd. Het zou haar misschien helpen om het op een lopen te zetten, maar niet om een voorsprong op te bouwen. Ze had elastiekjes mee - maar eerlijk: die zou ze nooit als katapult kunnen gebruiken. En met die balpen kon ze vast geen oog uitsteken.
Waarom kon ze ook niet gewoon bij Jacob en Anneleen gebleven zijn? Maar voor ze zich nog verder verwijten kon maken, kwam achter hen een auto met piepende remmen tot stilstand. Hij gaf de jongen een zachte duw en die schold snel een hele resem beschuldigingen bijeen, voor hij het op een lopen zette.
De auto reed in een pijlsnel tempo weer verder. Turend keek Gitte hem na. Het was exact dezelfde auto als Nick had.
Nee, hield ze zichzelf vermanend voor, het kan Nick niet zijn. Die zit waarschijnlijk op de luchthaven te vragen om een vroegere vlucht. Wat hij waarschijnlijk nog zou krijgen ook, al moesten ze er een privévliegtuig voor uit de lucht halen. Hij was niet eens gebleven om naar het optreden te kijken, wat nota bene de reden was waarom hij naar België was afgereisd. Waarschijnlijk leek die auto gewoon op de zijne en beeldde ze zich van alles in. En toch kon ze het niet helpen dat ze nog steeds twijfelde, terwijl ze de sleutel in het slot draaide en snel naar binnen glipte, de warmte in.
Twee uur later had ze er al driekwart van haar Engels door gejaagd. Eigenlijk zou ze de rest morgenvroeg nog kunnen doen - ze had haar examen pas om half twaalf 's ochtends -, maar ze had hier toch niet veel anders te doen. Er was hoogstwaarschijnlijk niks op televisie, er was geen dvd-speler en binnen een uurtje zouden haar ouders hier toch zijn.
Het liefst zou ze Natalie bellen en haar over heel de afschuwelijke rotdag vertellen, maar er was geen vaste telefoon en er was niet genoeg geld op haar gsm om te kunnen bellen en meer te kunnen zeggen dan 'Hoi, hallo'. Bovendien had Natalie morgen fysica en zou ze haar tijd dus nuttiger kunnen gebruiken dan naar Gitte's gezeur te luisteren.
Ineens trilde haar gsm weer. Haar mama belde.
“Gitte? Mama hier.”¯
Ja, hallo, dat wees haar schermpje ook al aan...
“Mijn auto staat in panne en papa is nog zeker twee uur weg met de zijne. Hij zit in een vergadering op het werk. Kan je met niemand mee rijden?”¯
“Ik zit op het appartement, mama. Jake en Anneleen zijn al lang weg en ik zou niet weten wie er nog richting Brussel moet.”¯
Gitte beet op haar lip en dacht na.
“Mam, maak je geen zorgen. Ik heb geld genoeg mee om morgen de trein te nemen. Ik heb pas examen om half twaalf, zoek even op om welk uur er een trein is, wil je?”¯
“Hmmm, goed, maar pas op als je afstapt in Brussel-Centraal, ik vertrouw de buurt daar niet. Ik check het even voor je op de computer. Hoe was je optreden?”¯
“Goed.”¯ piepte Gitte, wanneer een golf van pijn en irritatie haar weer overviel als ze aan het optreden en de daaraan voorafgaande ruzie met Nick dacht. Het leek haar moeder niet op te vallen.
“En?”¯ vroeg die en haar stem sloeg over van enthousiasme.
“En wat?”¯ vroeg Gitte futloos.
“Is Nick niet langs gekomen?”¯ vroeg haar mama teleurgesteld.
“Oh ja. Dat is waar ook. Ja, we hebben het heel gezellig gehad.”¯ zei Gitte en ze probeerde een blije stem op te zetten, wat redelijk goed lukte. Je was een actrice of je was het niet.
“Mooi zo. Oh, en Gitte, je hebt in Oostende een trein om achttien na negen en in Brussel-Centraal om tien uur vijfentwintig of om tien uur vijfendertig.”¯
Gitte schreef de uren zorgvuldig op. “Dank je, mama, tot morgen!”¯
“Slaapwel!”¯ riep haar mama nog voor ze aflegde. Nog geen vijf minuten later ging de bel. Vreemd, haar oma en opa hadden toch een sleutel mee?
Een rilling ging door haar heen, toen ze besefte dat het de jongen van op de dijk kon zijn, maar toen ze de telefoon naast de bel tegen haar oor gedrukt hield, hoorde ze: “Gitte? Ik ben het, Nick. Wil je me alsjeblieft binnen laten?”¯
Ze stond even te verstomd om iets te doen. Hij had geen eerdere vlucht genomen. Hij was nog op Belgische bodem, hier aan haar deur zelfs.
“Gitte?”¯ vroeg hij, nu dringender.
“Ja, natuurlijk.”¯ mompelde ze en ze drukte op het knopje om hem binnen te laten. Terwijl hij waarschijnlijk de lift in ging (ze zat op de derde verdieping), voelde ze ineens weer het verdoofde gevoel. Met een schok besefte ze dat het zenuwen waren. Zenuwen omdat ze nog steeds niet wist hoe het verder zou gaan, om hoe alles zou verlopen en hoe het er in de toekomst aan toe zou gaan.
Er werd aan de deur geklopt, Gitte haalde diep adem en opende de deur. En daar stond hij. Hij was drijfnat en zijn bos krullen leek wel uitgezet. Ze bedacht net wat ze moest zeggen (iets stompzinnigs als 'Hey, hoe gaat-ie?'
, toen hij begon: “Ik ben een stomme idioot, Gitte. Ik weet niet wat me bezielde om zulke dingen te zeggen. Of ze zelfs maar te denken. Ik was gewoon boos. Er zijn al relaties stuk gelopen doordat de pers er bovenop sprong. En wat wij hebben vind ik te speciaal om zomaar kapot te laten gaan. Ik heb al vanaf de eerste dag het gevoel dat ik echt mezelf kan zijn bij jou en dan verpest ik het bijna door een beetje de eikel uit te hangen. Ik wil jou niet kwijt en alles wat ik wil zeggen is dat het me spijt. En het was idioot om te denken dat de pers nooit iets van onze relatie af zou weten. We zijn alle twee beroemd, ze zouden het sowieso te weten zijn gekomen. En toen ben ik met de auto gaan rondrijden. Ik werd gek toen ik die gozer bij je zag, er ontstond een soort kortsluiting in mijn hoofd. En ik was bijna uitgestapt, want ik wou je zo graag dicht bij mij, maar ik was te laf om het te doen.
En toen besloot ik om wat rond te dolen, zonder auto. Ik zie er vast niet uit. En toen kwam ik je vriend tegen, Jacob. Hij vertelde dat het tijdschrift heeft overdreven en je hoe voorzichtig je was met je woorden. Hij vertelde dat je hier een appartement had en dan ben ik maar hierheen gekomen. En het spijt me.”¯
“Was jij het in die auto?”¯ vroeg ze. Haar stem klonk verbaasd, maar nu ze erover nadacht leek het ontzettend logisch.
“Ja, natuurlijk.”¯ glimlachte hij.
“Dank je.”¯ piepte ze. “En het spijt mij ook. Ik had het met je moeten overleggen, het had een beslissing van ons alle twee moeten zijn.”¯
“Je moet je niet verontschuldigen omdat je dat interview gegeven hebt, Gitte.”¯ zei hij. “Maar je zou je wel voor iets anders moeten excuseren.”¯
Gitte trok verbaasd haar wenkbrauwen op. “Voor wat dan?”¯
“Je zei dat je te nietsbetekenend was voor mij. Ik wil je zulke dingen nooit meer horen zeggen, Gitte.”¯ Hij keek haar serieus aan. “Je bent niet minder dan ik. Door jezelf te zijn ben je al meer ik dan ik ooit kan worden. Ik wil wil niet dat je iemand anders wordt dat die geweldige persoon die je al bent.”¯
“Je laat me huilen, slijmbal die je bent.”¯ zei Gitte met tranen in haar ogen.
“Ik meen alles wat ik net gezegd heb.”¯ zei hij oprecht. Ze zette een stapje dichterbij en streelde met de rug van haar hand zijn wang.
“Je zet elke avond de wereld van duizenden fans op zijn kop, maar bovenal draai je die van mij helemaal ondersteboven.”¯ fluisterde ze en ze drukte teder haar lippen op de zijne.
Een uurtje later leunde ze in de zetel tegen zijn schouder aan. De televisie stond zachtjes aan op een muziekprogramma, waarop maar af en toe leuke muziek gedraaid werd, maar Gitte lag veel te goed om naar de zapper te graaien. Bovendien fungeerde de muziek vooral als achtergrondmuziek, ze letter er niet echt op.
“Weet je dat ik echt niet goed werd vandaag? Die onzekerheid of je wel of niet zou terugkomen en of je iets zou zeggen wat ik wilde horen of net niet?”¯ mompelde ze.
“Als ik ooit niet terug kom, weet je dat het goed mis is. Eerst ben ik boos en als dat weggeëbt is, ben ik gewoon koppig. En dan pas zie ik in dat ik een stomme ezel ben en dat ik je niet kwijt wil.”¯ legde hij uit.
“Daarom ben je waarschijnlijk ook niet naar mijn optreden gekomen.”¯ glimlachte ze, maar haar stem had een verwijtende ondertoon. Ze had het onderwerp niet willen aansnijden, maar hij mocht ook wel weten dat het haar pijn had gedaan.
“Heb je mij echt niet gezien?”¯ grinnikte Nick. “Want ik was er wel! Ik wist alleen niet of het je van streek zou maken als je me zag en ik wilde je show niet verpesten. Ik stond ergens in een hoekje en behoorlijk wat mensen bekeken me nogal raar en toen het afgelopen was, vond ik mijn zakdoek niet meer, maar het was het waard. Je was geweldig, Gitte. Ik dacht dat ik alles gezien had tijdens de TMF-awards, maar ik kan je vertellen dat ik behoorlijk trots was dat je van mij bent.”¯
“Je was er?”¯ herhaalde Gitte ongelovig.
“Dacht je echt dat ik dit wou missen?”¯ vroeg hij en hij rolde met zijn ogen. “Zelfs niet als ik zo koppig ben.”¯
Ze glimlachte en kuste hem, terwijl ze met haar handen door zijn inmiddels droge haar ging. Hmmm, die krullen! Voorzichtig maakte hij zich echter los uit de omhelzing. Ze keek hem vragend aan.
“Ik zei dat ik naar hier was gekomen om je te zien optreden. Dat is helemaal waar, maar ik wilde je ook iets vragen. Onze ruzie deed me even twijfelen, maar we hebben alles opgelost als volwassen mensen, dus ik zie geen reden meer om het niet te vragen... Zou je het zien zitten om Kerstmis bij ons te komen vieren? In Amerika, bij ons thuis. Mijn ouders willen je heel graag ontmoeten.”¯
Hij keek haar hoopvol aan.
“Euh, dat moet ik wel even aan mijn ouders vragen, maar ik denk niet dat ze er problemen mee zullen hebben. Toch niet als ik een goed rapport heb. Oh my God, dat zou zo geweldig zijn! Ik kijk er echt naar uit om je ouders te ontmoeten!”¯ keek Gitte vooruit.
“Oh ja, je rapport. Heb je morgen geen examen?”¯ vroeg hij, een tikkeltje schuldbewust.
“Ja, maar ik heb al ontzettend veel gedaan en dat klein stukje doe ik morgen nog op de trein. En ik zet mijn wekker vroeger.”¯ zei ze. Ze wilde dat hij nog even bleef en drukte een kusje tegen zijn slaap.
“Iemand die jou iets kan weigeren, is niet menselijk, dat zweer ik je.”¯ lachte hij en hij sloeg zijn arm om haar heen.
Een dik half uur hoorde ze de sleutel in het slot draaien. Haar oma had verwittigd dat ze ook nog iets gingen drinken in hun stamcafé, dus ze was niet verbaasd dat het iets later was.
“Neem mijn cursus Engels op je schoot en doe alsof je me ondervraagt!”¯ siste Gitte.
“Dus nu ben jij beschaamd voor mij?”¯ vroeg Nick geamuseerd, maar hij reikte naar haar leerstof, toen Gitte hem een mep gaf.
De deur ging open, wanneer Nick aan de onregelmatige werkwoorden wilde beginnen.
“Oh, Gitte, je optreden was echt fantastisch!”¯ begon haar oma bejubelend. “Wie is deze jongen?”¯
“Dit is Nick, mijn vriend.”¯ zei Gitte.
“Oh, juist ja. Je mama was er al zo enthousiast over.”¯ zei haar oma en tegenover Nick voegde ze toe: “Hallo, leuk om je eindelijk eens te ontmoeten!”¯
“Hello!”¯ zei Nick met een overduidelijk Amerikaans accent. “Nice to meet you too!”¯
“Hij zegt dat hij het ook leuk vindt om jullie te ontmoeten.”¯ vertaalde Gitte snel. Haar oma glimlachte naar Nick en zei: “Ik laat jullie maar verder studeren.”¯
“Gitte?”¯ fronste Nick. Die keek hem onbegrijpend aan.
“Het is bought, niet buyed.”¯ verbeterde hij haar.
“Dat heb ik niet geschreven!”¯ zei ze ferm en ze trok het papier uit zijn handen. Maar daar stond het wel zwart op wit geschreven.
“Geeft niet.”¯ zei Nick vergoelijkend. “Je was vast aan mij aan het denken.”¯
“Vast wel, ja.”¯ lachte Gitte half-sarcastisch, maar ze wist dat het ook best wel eens waar kon zijn.
“Maar ik moest maar eens gaan, ik moet nog een hotel vinden voor vannacht als ik niet in mijn auto wil slapen.”¯ glimlachte hij.
“Een hotel?”¯ riep haar oma met schelle stem vanuit de keuken, die met een kleine bar van de woonkamer was afgescheiden. “Die jongen moet toch niet in een hotel slapen!”¯
Haar stem klonk afkeurend en haar opa mengde zich ook nog in het gesprek: “Hij kan op die luchtmatras slapen.”¯
“Een luchtbéd.”¯ corrigeerde haar oma hem. Gitte glimlachte. Haar grootouders discussieerden altijd heel de tijd en soms mondde dat zelfs uit in geruzie, maar vijf minuten later waren ze dat alweer vergeten.
“Ja, ja, al goed. Niet te fars, hé, petoetje!”¯ zei haar opa en hij grijnsde van oor tot oor. Haar oma zond hem een dodelijke blik toe. Ze haatte het als hij haar zo noemde en dat wist hij zelf maar al te goed.
“Het is echt goed, hoor, ik slaap al zo vaak in hotels op tournee. Een keer meer of minder maakt niet uit.”¯ pleitte Nick. Gitte twijfelde.
“Dat is toch te gek? Een hotel nemen voor één nacht? Blijf hier gewoon overnachten en vertrek morgenvroeg met de auto naar de luchthaven van Oostende.”¯ zei ze.
“Als het echt geen last is... Dan kan ik je afzetten aan het station in Oostende, Gitte.”¯
Dat bracht haar even terug naar de werkelijkheid. Ze moest nog steeds een deel van haar Engels leren. Maar dat kon ze makkelijk morgen op de trein, de rit duurde toch een uur en als ze overstapte nog eens een half uur extra. Chill, Gitte, chill!
“Zie je?”¯ glimlachte ze. “Het komt perfect uit.”¯
“Zeker, euh... geen probleem?”¯ vroeg hij in gebrekkig Nederlands aan haar oma.
“Nee, helemaal niet!”¯ glimlachte die warm. “Gitte, ga je dat bed dan eens opmaken?”¯
“Dank u.”¯ zei Nick dankbaar. Gitte stelde het op prijs dat hij tenminste probeerde om wat Nederlands te spreken en met een tevreden gevoel liep ze naar de slaapkamer.
Het luchtbed was opgesteld naast het tweepersoonsbed, waarin Gitte sliep. Hij kon er makkelijk bij, maar misschien was dat nog wat vroeg en ze wilde haar grootouders geen hartaanval bezorgen, ook al was ze ervan overtuigd dat er niets zou gebeuren. Haar oma zou zeker prevelen dat ze naar de hel zouden gaan.
Gitte zette haar wekker en deed het licht uit.
“Slaapwel.”¯ fluisterde ze en in het donker zocht ze naar zijn gezicht om goedenacht te kussen. Ze had eens gelezen dat verliefde koppels een stofje aanmaakten waar ze zelfs in het donker elkaars lippen sneller vonden. Ze begon erin te geloven.
Onder zich legde ze haar kussen goed en met een gelukzalige glimlach op haar gezicht viel ze in slaap, terwijl Nick met zijn vingers haar hand zocht en die zachtjes vast nam.
De volgende ochtend werd ze wakker om iets voor half negen. Haar wekker was nog niet afgelopen. Dat had ze echt vaak. Een paar minuten voor haar wekker zou aflopen, werd ze wakker. Ze merkte dat haar vingers verstrengeld waren in die van Nick, die nog steeds diep lag te slapen. Zijn ademhaling was zwaar en regelmatig en hij lag op zijn zij, naar haar toe gerold.
Ze wierp een blik op haar horloge; binnen een minuut zou haar wekker aflopen. Ze rolde zich nog even op haar zij om naar hem te kijken. Het maakte haar opmerkelijk rustig, zeker gezien ze straks een examen had.
Toen de tonen van 'Paranoid' uit haar gsm kwamen, schoten Nicks ogen open.
“Je meent het?”¯ mompelde hij en hij wreef eens in zijn ogen. Ze grijnsde.
“Je laat me écht wakker worden op mijn eigen muziek? Ik kan me geen beter begin van de dag indenken.”¯ knorde hij.
“Oh, jawel.”¯ glimlachte Gitte en ze rolde van haar eigen bed naar zijn opgeblazen bedje.
“Je laat dit ding nog instorten.”¯ siste hij, maar hij sloeg wel beide armen om haar heen.
“En hoe was de nacht voor iemand die bedden uit een vijf sterrenhotel gewend is?”¯ vroeg Gitte.
“Wiebelig.”¯ zei hij lachend. “Maar het viel best mee.”¯
Ze nestelde zich nog even tegen zijn borstkas en maakte met haar vinger cirkeltjes op zijn gespierde bovenarm.
“Opstaan!”¯ riep haar oma vanuit de woonkamer.
“Mmmhhh..”¯ murmelde Gitte.
“Is het erg egoïstisch als we hier blijven liggen?”¯ vroeg Nick.
“Wel tegenover je vliegtuigmaatschappij.”¯ antwoordde Gitte.
“En tegenover de leerkracht die jouw examen beoordeelt.”¯ deed hij een duit in het zakje.
“Shhht, mijd dat onderwerp.”¯ grijnsde ze. Misschien was ze toch niet zo kalm meer.
“Jij bent superwoman, Gitte. Je kan twee personen tegelijkertijd zijn: Gitte én Jasmien. Dat wil zeggen dat er nog wel een simpel examen Engels bij kan, je hebt het onmogelijke al gerealiseerd.”¯ pepte hij haar op.
“Dat is lief.”¯ mompelde ze en als bedankje drukte ze een kusje op zijn wang, voor ze zijn bed uit rolde en naar de badkamer strompelde.
“Ik heb echt een vakantiegevoel.”¯ klaagde Gitte. “Ik kom nooit naar zee buiten de vakanties om en nu lijkt het alsof ik niet meer naar school moet, terwijl ik nog examens heb.”¯
“Wanneer begint je vakantie?”¯ vroeg hij, met één blik op haar en een andere op de weg.
“Ik heb nog examens tot dinsdag en dan zijn er veel vrije dagen. Vrijdag krijg ik mijn resultaten en dan is er eindelijk vakantie.”¯ antwoordde Gitte. “En dan: hello America!”¯
“Als je ouders je laten komen.”¯ onderbrak Nick haar. “Ben je al eens in Amerika geweest?”¯
“Nee, nog nooit. Het is wel al heel lang een droom. Vooral New York, volgens mij heb ik aan honderden prijsvragen meegedaan om daar een reis naar te winnen. Zonder succes, helaas.”¯ zei ze.
“Als je mag, dan gaan we kerstinkopen doen in New York City. Het is daar geweldig in kerstsfeer. Ik zal je alle hotspots tonen. Het zou echt geweldig zijn.”¯ vertelde Nick enthousiast.
“Meer dan geweldig.”¯ volgde Gitte zijn voorbeeld. “Ik wilde altijd al gaan shoppen bij Saks en Barney's en eten bij Dunkin' Donuts en naar de Paul Frank-store en het vrijheidsbeeld zien, en de winkel waar de M&M's op kleur gesorteerd staan en - zijn we er al?”¯
Ze keek Nick ontzet aan toen ze het station van Oostende zag.
“Je ging nogal op in je bevindingen over New York.”¯ zei Nick met een verontschuldigende glimlach. “En ik dacht dat ik de pro was.”¯
“Ik moet wel direct verder naar de luchthaven.”¯ zei hij toen ze waren uitgestapt. Hij nam haar even in zijn armen en kuste haar.
“Succes met je laatste examen en de shows. Al moeten geen van beiden een probleem vormen voor jou, lijkt me zo. En ik zie je hoe dan ook in de kerstvakantie.”¯ zei hij. Ze glimlachte. Afscheid nemen leek makkelijker te gaan - al zat de garantie dat ze hem binnen de twee weken terug zag daar waarschijnlijk ook voor iets tussen.
Reacties:
Ooooh ö
Spannend!
Die jongen was echt best wel scary!
Gelukkig was onze superhero Nick er ook nog<3
Ik ben zooo blij dat ze weer samen zijn, trouwens.
*Vreugdedansje*
Ze zijn veel te lief samen om gescheiden te zijn (:
Snel meer<3
Xx
Eig doet dat stukje met die engerd en Nick in de auto me een beetje denken aan Twilight :p maar dat maakt helemaal niet uit want het is weer een super leuk stukje! Ben zo blij da ze het hebben bijgelegd, en hoe geweldig moet het zijn om in New York te kunnen gaan kerstshoppen!? :o
Meeeeer!?
xx