FanFic.nl

Avril Lavigne and me (lovestory)

[11] My world

1. Jij bent echter.
2. Jij bent mooier.
3. Jij kan mooier zingen.
4. Jij bent veel liever.
5. Jij gebruikt mensen niet.
6. Jij schreeuwt niet om aandacht.
7. Bij jou krijg ik de neiging je te zoenen, bij Paris krijg ik alleen maar kotsneigingen.
8. Jij bent MIJN vriendin.
9. Jij verbergt je niet onder lagen make up terwijl je sex tapes van jezelf op internet zet.
10. Jij bent Avril Lavigne.

Dit zijn de eerste tien punten van mijn lijstje. Ik heb besloten om de lijst een andere keer af te maken en nu zijn we muziek aan het maken. Zij op de gitaar, ik op de drum. We zitten gewoon een beetje te jammen maar het klinkt erg goed. Elke keer als het een beetje eentonig begint te worden kijken we elkaar aan en veranderen onze melodie. Hij loopt precies in elkaar over en we vullen elkaar perfect aan. Ineens krijg ik het plotselinge idee... Zou ze misschien in onze band kunnen? Een extra gitarist erbij kan nooit weg en ze kan ook nog ontzettend goed zingen. Niet dat er iets mis is met Hale's zangkwaliteiten hoor. Nee, natuurlijk niet, maar op de een of andere manier denk ik dat Avril alles beter kan dan wie dan ook.
Ik schrik op uit mijn gedachten als Vanessa ineens weer binnenkomt en sla spontaan keihard op mijn ride cymbal.
"Jezus Ramona! Moest dat nou? Lekkere begroeting!"
"Sorry hoor, jij liet me schrikken," zeg ik lichtelijk verlegen. Waarom zou ik verlegen zijn? Ik ken Vanessa al zolang. Al, even denken... hm, nog maar drie jaar eigenlijk, dat valt nog mee. Maar in die drie jaar zijn we de beste vriendinnen geworden die je je maar kunt voorstellen. Ik weet waarschijnlijk wel alles over haar, en zij over mij. Ik weet zelfs de tijden waarop ze naar de wc gaat (vlak voor het ontbijt, wat om 13.00 is, om 15.30, om 20.30, altijd tijdens het avondeten, en nog om een uur of half 11). Dat krijg je zo als je 24/7 op elkaars lip leeft. Over haar lip gesproken; ik weet trouwens ook dat ze zo'n drie keer per jaar een koortslip heeft. Op de een of andere manier is ze daar heel gevoelig voor. Het is zo zielig! Elke keer als er iemand is die haar vrolijk met drie zoenen op de wang wil begroeten moet zei uitleggen dat ze 'echt geen smetvrees heeft maar alleen maar een koortslip'. Ze heeft dus wel smetvrees. En een koortslip. Dat komt haar eigenlijk wel goed uit in zo'n situatie als zo'n vieze student haar wil omhelzen. Oude profiteur die ze eigenlijk is!
Maar goed, genoeg over Vanessa. Let's talk about me. Ik heb nog steeds mijn haar roze. Ik denk dat ik het altijd zo laat. Tot mijn dood zeg maar. Dan moet ik nog wel even in mijn testament zetten (ik besef me net dat ik er nog geen heb) dat ze even de uitgroei moeten bijverven voor ze me de grond in stoppen. Ik wil natuurlijk niet voor in de eeuwigheid met grijze uitgroei leven. Of dood zijn. Ook al ziet niemand het dan meer omdat ik óf 10 meter onder de grond lig, óf ben verbrand en mijn haar dus simpel zwarte as is (met roze plukjes), óf de wereld is vergaan in 2012 en er dus geen mensen meer zijn om mijn haar te aanschouwen. Maar toch, ik wil niet sterven met die zorg.
Dude, waarom praat ik over mijn begrafenis? Dat doe ik nooit. Net zou weinig als over mijn bruiloft, en geloof me, dat doe ik echt 'once in a life time.'
"Hallo? Ramona? Waar zit jij echt?" Vanessa schudt haar hand voor mijn ogen. "Ik vroeg of je ook iets wil drinken."
"O sorry. Nee dank je." Ik glimlach naar Avril als Vanessa wegloopt.
"Ben je altijd zo afwezig?"
"Wel sinds ik jou heb leren kennen. Ik leef constant in een andere wereld!"

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.