FanFic.nl

Our own Humanoid world

29. maandag ochtend 01/03/2010

Tom’s point of view
Met een slecht humeur controleerde ik mijn e-mails. Er zaten weer veel spam mails tussen. Verveeld klikte ik ze weg, tot ik op de laatste kwam. Wat? Penisverlengingen? Wat denken ze wel niet van mij! Mijn gereedschap is lang genoeg! Geraakt verwijderde ik de mail. “Morgen liefje,”� zei Tosca. Ze kwam langs me zitten. “Morgen,”� mompelde ik. “Heb je slecht geslapen dat je zo humeurig bent?”� vroeg Tosca. Ze drukte een zoen op mijn wang. “Ja,”� mompelde ik. “Awh, kom, ik zal eens iets lekkers voor je maken,”� zei ze. “Cornflakes met melk zeker?”� zuchtte ik. Tosca trok een kast open. “Ja, het zal wel moeten, er is niets anders, wie doet er hier boodschappen?”� vroeg ze. “Geen idee,”� zuchtte ik en borg mijn laptop op. “Morgen!”� Makbule had duidelijk een beter humeur als mij. “Morgen,”� zei Tosca. Ze zette een kom cornflakes voor me neer en kwam langs me zitten om die van haar op te eten. Ik zei niets tegen Makbule, moesten zij en Danny mijn cd’s maar niet mollen. Ze zijn totaal kapot en gewoon kapot. “Hij ziet er ook vrolijk uit,”� fluisterde Makbule overdreven zacht. “Hij heeft niet goed geslapen!”� fluisterde Tosca terug. Ik draaide onzichtbaar met mijn ogen en at mijn cornflakes op.

Makbule’s point of view
“We moeten naar de supermarkt gaan vandaag, want hier is echt niets meer te eten,”� zei Tosca. Ik knikte. “Dat zullen we doen als we aangekomen zijn, we nemen Danny en Jorinde mee voor alles te dragen,”� grijnsde ik. Tosca lachte. “Lijkt me prima.”� Ik keek even naar Tom. Hij zag er echt slecht gezind uit. Ik gniffelde om zijn gezicht gisteren en nam ook wat cornflakes. “Wat doen we straks, na het winkelen?”� vroeg ik. “Ik heb nog geen idee,”� zei Tosca. Dat moment kwamen Danny, Jorinde en Bill er bij zitten. “Wat gaan we doen voor het concert?”� vroeg Bill hyper. Hij had veel energie, dat was wel duidelijk. “Ik wil naar een pretpark!”� riep Danny uit. “Ik ook!”� zei ik. “Ik wil shoppen,”� zei Jorinde op een zeurtoon. “Ik ook!”� zei Bill. “Das dan geregeld, Danny en Mak gaan naar een pretpark, Jorinde en Bill gaan shoppen en ik verwen mijn Tos eens,”� zei Tom. Tosca gniffelde blij. Danny en ik kregen Bill zijn laptop om het dichtstbijzijnde pretpark op te zoeken. “Deze lijkt me cool!”� zei Danny enthousiast. “Hell yeah!”� zei ik blij. We schreven het adres op een briefje en zochten wat spullen bij elkaar. “Zeg, ik en Bill doen wel boodschappen zodat jullie nu al kunnen vertrekken, we zijn er namelijk, Saki brengt jullie,”� zei Jorinde die nu in de deuropening stond. “Oké, bedankt,”� glimlachte ik hyper.
“Komaan Danny, doe door met die veter strikken!”� riep ik ongeduldig. “Ja ja!”� zei Danny hyper. Saki had onze spullen al in zijn auto gezet. Hyper stond ik te springen. Ik en Danny in een pretpark zou zeker dikke lol worden! “Kom wel levend terug hè,”� lachte Jorinde die ons uitzwaaide met Bill langs haar. “Niet aan andere vrouwen komen hè,”� grijnsde ik naar Bill. “Ik zal braaf zijn mammie,”� zei Bill als een klein kind. Jorinde lachte. “Tot vanavond neem ik aan,”� zei ze. We knikte en stapte in. Op weg naar het pretpark!

Jorinde’s point of view.
“Kom, we gaan naar het winkelcentrum,”� zei ik en sleurde Bill mee. Hij had zijn grote prada tas bij. “Wat heb jij weer allemaal bij?”� vroeg ik me luidop af. “Euhm, make-up, mobiel, kam, haarspray, peperspray, sleutels, tijdschrift, kleingeld, portemonnee met bankkaarten en rotzooi, fanbrieven, telefoonnummers, jasje, drie zonnebrillen, foto’s, camera en mijn pet,”� noemde Bill op. Ik viel bijna achterover. “Als ik ga shoppen neem ik enkel een portemonnee met geld mee,”� zei ik. Bill lachte. “Ik ben op alles voorbereid,”� zei hij. “Jah, op een hele survival tocht,”� zei ik. Bill lachte en vroeg aan iemand om ons te brengen naar het winkelcentrum. Hij stopte me een zonnebril van Dolce&Gabanna toe. “Voor de zon die er niet is,”� grijnsde hij. Ik wist wel voor wat ze diende, tegen de flitsen van de camera’s van de paparazzi. “Ik wil gewoon niet blind worden,”� gaf Bill toe. “En daarom heb je er drie bij?”� vroeg ik. Bill gniffelde. “Je weet maar nooit als iemand mijn bril stuk maakt, je hebt soms hevige fans of opdringerige paparazzi,”� zei Bill. Ik knikte en gaf hem gelijk. Om de peperspray moest ik nog steeds lachen. “Ik zie het je al doen,”� lachte ik. “David wilde dat iedereen zo iets bij zich moest hebben. Bill draaide met zijn ogen. Ik gniffelde. Onze chauffeur stopte en liet ons eruit. “Om 16 uur kom ik jullie weer halen,”� zei hij. We knikte en gingen de winkelstraat in. Ik merkte nu pas dat er geen bodyguards bij ons waren. “Ik ben je bodyguard vandaag!”� zei ik. Bill lachte en schoof zijn zonnebril hoger op zijn neus. “Waar gaan we beginnen?”� vroeg hij. “Daar,”� zei ik en wees naar een schoenenwinkel. Bill knikte en liep er naar toe.

Reacties: