FanFic.nl

Babe, you lost me.

1.

“Ik haat je, zo erg”� riep de zwart gehanenkamde jongen gefrustreerd uit met tranen in zijn ogen tegen het kleine meisje met lange bruine lokken. Ze keek hem aan alsof hij haar net het tegenovergestelde gezegd had. Tegenover de buitenwereld was alleen hij zichtbaar, zei was alleen maar een figurant, iemand die ooit zomaar zal verdwijnen. Dat dachten ze maar, maar voor hem was zij alles, was zij zijn hart. En dat wist ze dondersgoed, maar toch bleef ze hem pijn doen. Toch bleef ze zijn hart breken. De pijn maakte hem wie hij nu was, waar hij door haar nu gekomen is. En dat wist hij dondersgoed. Dus daar stonden ze, hij met tranen in zijn ogen en zij simpelweg starend naar de droevige glinstering in zijn donker bruine ogen. “Waarom blijf je godverdomme niet?”� riep hij boos uit. Dit flikte ze hem nou voor de duizendste keer de korte tijd dat hij haar kende. “Ben ik niet belangrijk genoeg voor je?”� Dit, dit deed haar wel pijn. Want, ze wist dat hij wist wat haar antwoord zou zijn. “Je weet dat ik terug kom, dat doe ik altijd.”� Zuchtte ze uit. Hij weet dat ze de waarheid spreekt. Na een dag, een week, een maand en soms een jaar verscheen ze weer terug in zijn leven. ”�Kan je niet blijven?”� vroeg hij net hoorbaar. Ze antwoordde niet en hij zuchtte. Hij keek haar diep in haar ogen aan. Een ongemakkelijke stilte heerste tussen de twee gedaantes. De donkere woonwijk waar ze stonden was leeg, en heel erg stil. De paar lantaarnpalen schenen een lichte schemering over de twee eenzame gedaantes. “Kijk me niet zo aan, Bill, je weet dat ik daar niet tegen kan.”� En mompelde er een zachte “alsjeblieft”� achteraan. Hij bleef haar stil aankijken. “Hou alsjeblieft van me…”� smeekte ze tegen de gehanenkamde jongen. “Ik haat je, zo erg”� zei hij met minstens een miljoen emoties. Een traan rolde over haar porseleinen gezicht, ze zag er opeens zo breekbaar uit. De jongen die Bill heette zuchtte nog een keer diep. “Tot ooit, Feyrouse .”� En hij liep weg, terug naar zijn eigen warme huis, naar zijn lieve moeder en zijn tien minuten oudere 16 jarige tweelingbroer. Het bruinharige meisje bleef eenzaam achter en zakte neer op de koude betonnen stoep. “Tot ooit, Bill…”� en ze liet nog een traan vallen, gevolgd door velen anderen. Het meisje hield zielsveel van de jongen en anders om, alleen wisten ze dat nog niet. Het meisje stond op, veegde haar tranen af en liep naar haar koude huis, naar haar overbeschermende vader en haar lege koude kamer en begon haar laatste spullen weer terug in te pakken dit keer als bestemming; Australië.

Reacties: