Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » The Eyes of a Stranger » Final journey
The Eyes of a Stranger
Final journey
De tijd was bevroren wanneer ik bij hem was. Hij zat nog steeds op de leuning van zijn bed, ik was op de grond gezakt met mijn rug tegen de voordeur. Zijn ogen hadden mij al die tijd aangekeken en ik was verplicht om het contact niet te verbreken. De tijd die tussen ons in zweefde gaf ons de kans om elkaar beter te bestuderen. Ik vroeg mij alleen af wat hij in mij kon vinden wat interessant was, hij daarentegen bleef elke minuut fascinerend.
Ik had nu de kans om alles wat op mijn hart lag eruit te gooien, het enige wat mij daar nu van tegenhield, was omdat ik niet wist hoe. Telkens wanneer ik hem zag voelde ik mij gedwongen om hem rustig te benaderen. Zijn blik was dan misschien van steen, maar achter die muur stond glas op het punt te breken, de barsten waren in zijn ogen al op te merken, en laat ik niet de persoon zijn die bewust wil pijnigen. Dus, hoe moest ik dit nu aanpakken? De krantenknipsels die ik de vorige keer had gezien op zijn muur lonkte naar mij, baden om naar gevraagd te worden. Allemaal vervaagde gezichten zonder naam wilden van de glimlach af die op camera was gelegd. Ik wist dat het te laat was, maar ik had het gevoel dat ik ze moest helpen, want ik wist dat er niet zomaar een reden was dat zij een plekje hadden gekregen op de muur, omringt door krassen, teksten en zelfs.. bloed.
Mijn adem stokte bij het herkennen van bloed. Handafdrukken, vegen en teksten waren gemaakt met de rode inkt. Enkele onbekende gezichten waren ermee ingekleurd. Het beeld van hem die bibberig met zijn bloederige vingers over een van de foto’s ging, schoot als een kogel door mijn hoofd; het startschot.
“Wil je.”¯ Ik slikte een groot obstakel door in mijn keel. “-Wil je vertellen wie dat zijn?”¯ Mijn ogen flitste van de muur weg naar hem. Hij had voor geen moment zijn blik van mij afgeweken. De kracht die hij bezat in zijn ogen bleef mij versteld staan. Vanaf hier kon ik zien hoe het paarse vuur rond zijn pupillen uitbarstte. Het vertelde mij dat ik alsnog over die onzichtbare lijn was getreden. Ik was buiten mijn boekje gegaan. Maar wanneer wist ik dat ik te ver ging, als ik niet eens wist wat er in dat boekje stond? Hij frustreerde mij, omdat hij niets zei. Niet over zichzelf, niet wat hij van mij moest, helemaal niets!
“Uhm.. mag ik kijken?”¯ Hij verroerde zich niet, het enige wat hij deed was zijn ogen mee laten draaien toen ik voorzichtig opstond om naar de beplakte muur te lopen. Bij het terug zien van de krantenknipsel die ik bij het eerste bezoek had gelezen, kroop het gevoel van toen weer naar boven. Al had ik geen idee wat er precies was gebeurd met deze mensen - ja, ze waren op een gruwelijke wijze vermoord - wist ik wel dat ze verbonden waren met hem. Anders had hij dit vast niet opgeplakt, maar vooral zou hij niet telkens weer zo heftig reageren als ik er iets naar vroeg. Dit was een diepe wond bij hem, en ik wilde dit maar al te graag verzorgen, al vroeg ik mij af of dit ooit te herstellen viel.
Een voor een ging ik de foto’s af. Ik zag oude gezichten, jonge gezichten, mooie gezichten, lachende gezichten, vermoeide gezichten en gezichten met overduidelijke gelijkenissen, zijn familie. Ik beet hard op het puntje van mijn tong om de brandende vraag niet te stellen. De wond die al niet meer te genezen viel zou ik zo alleen maar verder uitgraven. Toch keek ik om naar hem in de hoop de antwoorden uit hem te halen die met doorzichtige inkt in zijn huid zat gekerfd, maar hij was verdwenen.
“Stranger?”¯ fluisterde ik, maakte ondertussen een klein rondje om mijn as. Hij was nergens te bekennen. Door zijn huis lopen om hem te zoeken zag ik niet als een optie, ik voelde mij al zo onbeschoft dat ik zonder te vragen hier naar binnen was gegaan. Zo fixeerde ik mij weer op de muur. Mijn ogen volgde de lijnen van de krassen en het bloed, een zin kwam te voorschijn:
”¯Without the heart we would be machines.”¯
Mijn nekharen schoten overeind. Wanneer ik het zachtjes voorlas werd de huid van mijn nek gestreeld door zijn zachte en zeer koude ademhaling. “Ik heb geen hart,”¯ zei hij kil. Met een snelle draai keek ik hem recht aan, de kou die door merg en been ging negerend. Onderzoekend schoten mijn ogen over zijn gezicht, puur automatisme.
“Je bent geen machine.”¯
“Nee, ik ben een monster,”¯ was zijn weerwoord. Wild schudde ik mijn hoofd. Hij kon geen gelijk hebben. Deze jongen had dan misschien problemen, hij kon geen monster zijn, dat kon gewoon niet!
“Dat is niet waar. Je hebt gewoon mensen nodig die om je geven.”¯ Er viel een stilte. Hij observeerde mij nog beter dan normaal, het liet mij wat nerveus op mijn onderlip bijten en probeerde met alle macht van hem weg te kijken. Ter vergeefs, hij was hier veel te goed in.
Zijn ogen begonnen weer terug te vlammen en zei dan met een lage ondertoon: “De mensen die om mij gaven heb ik vermoord.”¯
Met grote ogen en een haperende ademhaling keek ik nog eens goed in zijn ogen. Nee, nee, nee! De waarheid was er overduidelijk uit te lezen, hij meende dit! Angstig keek van hem weg naar de muur. Alle gezichten draaide voor mijn netvlies. Woorden uit de krantenknipsels flitste voorbij, het nieuws werd door mezelf voor een tweede keer voorgelezen: Moord. Slachtoffers. Berlijn. Afschuwelijk. Spoorloos. De woorden werden aan elkaar gekoppeld met zijn naam ertussen.
Alles was opeens zoveel duidelijker.
You lived your life like a sleeping swan
Your time has come
To go deeper
Girl,
Your final journey has just begun
But destiny chose the reaper
Reacties:
Dat Engelse Tekstje is inderdaad heel mooi
En ik deel je mening, ik hou ook van dit verhaal ^^
xx
Edit: (dat knopje doet het nooit bij mij)
ik hou van het laatste stukje engelse tekst<3
Ooh spannend, spannend, spannend.....
Ik hou ervan hoe Bill egt geen woord teveel zegt, dat maakt het allemaal nog mysterieuzer, maar op de een of andere manier kan ik me echt niet voorstellen dat hij zijn vrienden en familie vermoord heeft, ik hoop gewoon dat het een soort ongeluk was endat hij zichzelf dan de schuld ervan geeft..... en als hij het egt gedaan heeft dan....naja is Bill toch niej zo lief als ik dachtXD en ooh hoe meer antwoorden er in een stuk staan, hoe meer vragen ik krijg,
en Rain is egt dapper, een huis met bloed op de muur en een ijskoude vampierbill
is vast geen pretje
verder jij, dit verhaal is verslavend<3
Dit vermoeden had ik al.
Maar toch is het mooier als jij het schrijft.
Ga je snel verder??
Xx
Oh gay, Yazz, wat doe jij mij aan?
Net wanneer je denkt dat het niet beter kan, net wanneer je denkt dat je het eindelijk een beetje snapt, keert alles zich op zijn kop en ben je weer bij het begin.
Hij is een machine, wauw. Net als in automatic, en ik weet zeker dat jij ook aan Humanoid hebt gedacht toen je dit schreef.
En, weetje, stiekem denk ik te weten dat Bill ze niet vermoord heeft. Of misschien wel, maar ik geloof niet dat het met opzet was, eerder een ongeluk, maar omdat hij al die jaren heeft geloofd dat hij ze echt vermoord heeft, gaat hij denken dat het echt is. Vage psychologie, maar het bestaat en het zou het best wel eens kunnen zijn.
Je bent niet de enige die flipt, dat weet je toch wel hè D:
God, waarom is dit niet gewoon een boek met 20 delen, dikke delen.
Die ik serieus in mijn kast zou hebben moeten staan, zodat ik het over en over zou kunnen lezen.
Als ik Marie Antoinette al twee keer lees, wil ik niet weten hoe vaak ik The Eyes of a Stranger wel niet zou lezen, gheheh x]
Oh, oh, je bent trouwens ook niet de enige die van dit verhaal houdt, ik namelijk ook *steekt handje uit*
Kies mij, kies mij, kies mij :'D
En ik vind dat je Rain heel goed naar voren brengt, haar nieuwsgierige en verzorgende kant bedoel ik daar vooral mee. Hoe ze Bill wilt helpen en dat boven haar angsten staat. It's damn gorgeous *-*
<3