FanFic.nl

Columns, sprookjes, kortverhalen..

Alleen.

Alleen zijn is iets raars. Soms kan het je deugd doen en is het exact wat je even nodig had. Soms besef je niet eens dat je echt alleen bent. Dat zijn de momenten waarop je denkt dat alles wel op zijn pootjes terecht komt als je ooit echt alleen bent.
En dan zijn er van die momenten waarop je doodmoe opblijft tot een gat in de nacht en je afvraagt hoe je je ooit zo hebt kunnen vergissen.
Als je echt alleen bent, als in 'alleen voor een langere periode', dan kan het je niet schelen dat je familie een beetje gek is en afwijkt van het normale gezin.
Gek genoeg herinner je je alleen de momenten die je samen hebt meegemaakt, toen je oprecht gelukkig was. En voor je het weet branden er tranen in je ooghoek, die je wanhopig probeert te verdringen. Alleen zijn was toch niet zo erg? Het viel toch allemaal best mee?
Tja, makkelijk om te zeggen als je niet echt alleen bent.
En dat zijn de momenten waarop ik doodsbang ben om ooit echt helemaal alleen achter te blijven. Voorgoed.
Niemand om mee te praten terwijl je de boodschappen doet, niemand om ruzie mee te maken over het boodschappenlijstje, niemand die je alles vergeeft, alleen de tv die beeld en klank op je af stuurt...
In feite kan je alles alleen doen, ik denk alleen niet dat ik het lang zou volhouden.
Ik heb iemand nodig om me heen, ik wil niet alleen zijn. Nu niet. Nooit niet.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.