FanFic.nl

Morgenrood {afgelopen}

42.'Afscheid'

Ik zag de open plek waar Jasper en ik hadden afgesproken in het maanlicht glinsteren.
Ik kwam langzaam tot stilstand en kwam tussen de bomen door. Ik kon niet wachten om hem het goede nieuws te vertellen. Op de open plek liep Jasper ongerust heen en weer. Hij keek op toen ik tevoorschijn kwam en kwam snel naar me toe.
‘Alice, waar bleef je nou zo lang? Ik maakte me zorgen. Doe me dat nooit meer aan,’ zei hij en sloeg liefdevol zijn armen om me heen.
‘Jazz, het spijt me. Ik was gewoon bezig met…,’ begon ik gemaakt verdrietig.
‘Met…?’
‘Met onze famillie te laten geloven dat we weg zijn,’ zei ik daarna heel blij. Hij keek me vragend aan.
‘Hè?’ vroeg hij verward. ‘Oké, Alice, dit gaat me een ietsie pietste te snel.’
Ik lachtte. ‘Ik kreeg op weg hierheen een visioen. Je zult nooit raden wat ik zag.’ Voordat hij antwoord kon geven was ik weer aan het woord. ‘Het gaat allemaal goed komen. Met Renesmee, met Bella, Edward, Esmé, Carlisle, Emmet, Rosalie… ons…’ voegde ik er aan toe. Hij kreeg langzamerhand een glimlach op z’n gezicht en nam m’n gezicht in z’n handen en drukte zijn lippen zacht maar liefdevol op de mijne.
Zo bleven we een tijdje staan totdat ik de kus afkapte. ‘Maar we moeten wel nog naar Zuid-Amerika. We moeten Nahuel en Huilen vinden. De Amazones trouwens ook. Én we moeten langs de Quilette-grens dus we moeten toestemming aan Sam vragen.’ Hij regeerde hier niet op en stelde een vraag. ‘Waarom moeten we hun laten geloven dat we echt weg zijn.’
‘Aro kan het anders in hun gedachten lezen. Je weet wat voor gave hij heeft.’ Zijn gave was net iets hoger dan die van Edward. Hij kon alles zien. Wat je gedaan hebt, waar je heen bent gegaan… werkelijk alles.
Hij knikte. ‘Maar dan moeten we Sam laten geloven dat wij ook echt vertrokken zijn. Ze zullen zeker naar naar ons op zoek gaan en ze kunnen niet verder bij de Quilette-grens. Ze gaan het dan naar Sam vragen en als hij weet dat we niet echt zijn gevlucht, dan zal Edward dat lezen in zijn gedachten.’
O, gosh! Daar had ik helemaal niet aan gedacht! Hij en z'n stomme gave ook...grr... Maar toen herrinerde ik het briefje in m'n broekzak.
‘Daarom heb ik dit.’ Ik haalde het briefje uit mijn zak en hield het omhoog. Eigenlijk had ik het geschreven als een écht afscheid, maar nu kwam het ook van pas, vond ik.‘We gaan dit aan Sam geven en erbij vragen of hij het aan hun wil geven. Natuurlijk moeten we ook acteren, doen alsof we echt weggaan.’ Hij snapte mijn plan en pakte mijn hand vast, een teken dat we gingen rennen.

Na een uurtje te hebben gerend waren we eindelijk aangekomen bij de grens.
Ik stopte even een paar meter voor het reservaat en Jasper stopte mee. ‘Onthoud, Jazz. Liegen.’ Hij knikte en begon op normaal mensentempo te lopen richting het reservaat.
Ik klopte twee keer op de deur en Sam deed open.
‘Hallo, Sam,’ zei ik zo vriendelijk mogelijk.
‘Alice, Jasper,’ zei hij en knikte kort naar ons alletwee. ‘Wat kan ik voor jullie doen?’
‘We willen je toestemming, Sam. We willen de grens over.’ Hij keek ons behoedzaam aan. ‘Waarom?’
‘We… hebben besloten om onze famillie te… verlaten.’ Het laatste zei ik met een gemaakt gebroken stem. Hij keek ons met wijdopen ogen aan.
‘Waarom?’
‘Dat zul je vast ngo van hun horen. Hebben we je toestemming?’ Hij leek even te aarzelen maar gaf ons toe de toestemming.
‘Dank je wel,’ zei ik en knikte hem dankbaar toe. Ik draaide me om en bijna vergat ik het briefje in m’n broekzak. ‘O, ja. Wil je dit aan ze geven?’ Ik gaf hem het briefje. ‘Ze komen zeker langs, morgenochtend misschien al.’
‘Ik zal het ze geven. Weten jullie het heel zeker?’
‘Ja,’ zei ik gemaakt verdrietig.
We zeiden hem gedag, renden het laatst stukje strand af en begonnen met de zee over te steken.

Reacties: