FanFic.nl

How my soul is taken..

Hoofdstuk 2

Met mijn handen in mijn zakken liep ik door de donkere straat. Flauw witgeel licht kwam uit de lantaarnpalen, ze waren nodig aan vervanging toe. Witte rook als adem kwam uit mijn neus zodra ik uitademde, zo koud was het buiten. Mijn vingers voelden aan als ijsblokjes en ik had het koud tot mijn ribbenkast. Er lag geen sneeuw, nog iets te vroeg in dit jaar maar het was behoorlijk koud. Waarscheinlijk min vijf graden. Bibberend van de kou liep ik verder richting het huis van mijn vriend. Elke keer wanneer mijn voet de grond raakte voelde ik pijn. Mijn voet was ijs en ijskoud, totaal geen gevoel erin. Als ik in het warme huis van mijn vriend zou komen dan zouden ze helemaal warm worden, wintervoeten jasses. Dan gaat het zo vreselijk jeuken. Helemaal in een dagdroom verzonken over hoe ik mijn vriend ontmoette drie jaar terug toen was ik nog vijftien even later dagdroomde ik dat ik met mijn vriend weer zou gaan zoenen op de bank na een heerlijk avondmaal van zijn ouders schrok ik op. Mijn gehoorzintuigen hadden wat opgevangen. Maar wat? Een beetje angstig keek ik om me heen, niets. Ik liep verder, mijn pas iets versneld. Aan het einde van de straat zag ik een lange dunne jongen staan. Iets duisters straalde van hem af dus sloeg ik een andere straat in. Dan maar omlopen, tot mijn schrik stond hij weer aan het einde van de straat. Nog verder omlopen dan maar, ik draaide me om en hij stond recht voor mij. Hij boog voorover, ik voelde een enorme pijn in mijn lippen...

~~~

Mijn vader keek bezorgd naar het kratenbericht en keek mij toen hoofdschuddend aan. "Zorg dat je s'avonds niet alleen bent". Lachend rolde ik met mijn ogen. Zeker weer zo'n bericht over meisjes die s'avonds worden lastig gevallen. "Doe ik!" Ik poetste mijn tanden, pakte mijn tas en sprong op de fiets. Ouders, altijd zo bezorgd! Op een rustig tempo fietste ik naar school, pakkeerde mijn fiets en liep naar binnen. Boeken in kluisje, kijken of je haar en make-up nog goed zit allemaal rituelen dat je eigenlijk elke dag wel doet. De bel deed mijn ogen zoemen en met een nukkig gezicht ging ik naar scheikunde. Zoals altijd zat ik met Eve, Timo en Devon achterin. Eve was sinds de brugklas mijn bestie, Timo kende ik sinds de kleuterschool en Devon was het vriendje van Eve en hoorde er helemaal bij! Al snel begon de les, en het gebabbel eindigde na vijf minuten in stilte. Meneer Stult bekeek onze huiswerk. "Goed vandaag hebben we een oefen practicum waarvan ik verwacht dat iedereen uiterst goede resultaten krijgt". Hij deelde de proefjes uit. Snel wierp ik een blik op HansdeGans. Hij was de clown van de klas en was trots op zijn bijnaam. Hij deed alles op grappig te zijn, en dat kon ook niet anders want hij was gewoon grappig! Timo en ik lazen de proef dat we moesten doen. Iedereen deed een witte jas en een bril op. Uiterst geconcentreerd ging ik ter slag. Stult kwam af en toe bij iedereen kijken en helpen wanneer dat gevraagd werd. Een enorme BOEM! ontstond bij Hans en al snel stond zijn experiment in brand. Meisjes gilden, jongens joelden, Stult schreeuwde GVD! en bluste snel de brand. Hans lachte "Was dat niet grappig?" Een keiharde NEE golfde door de klas en mijn oren suisde van het geluid. Afwezig keek ik voor me. Wat een flauwe grap. Timo zwaaide met zijn hand voor mijn ogen en ik knipperde even. "Ben er!" Nog niet helemaal eigenlijk.. Een beetje dromerig keek ik uit het raam. Daar bij de boom stond een jongen. Ik hield mijn hoofd schreef en knipperde met mijn ogen. Maar hij stond er niet meer.. Was het mijn verbeelding geweest?

Reacties: