FanFic.nl

It's a secret

Number 6

Het ging beter. Ik was al drie dagen bij Carlisle, en behalve huilen en slapen had ik niet veel dingen gedaan. Maar toen ik vanmorgen wakker werd, leek het wel alsof ik de zon weer zag schijnen. Ik had diep ademgehaald, was uit bed gestapt, en voor de eerste keer in drie dagen had ik dankbaar het ontbijt aangenomen dat Esmé voor me had gemaakt.
Edward glimlachte toen ik het laatste stukje ei in mijn mond stak.
"Ik ben blij je zo te zien," zei hij zacht, "je bent veel mooier zo."
"Was het echt zo erg?"
"Verschrikkelijk. Je leek nog doder dan wij. Ik maakte me op bepaalde momenten echt zorgen toen ik je hoorde denken." Mijn gedachten dwaalden terug naar de zwartste momenten.
"Ja. Vrij beangstigend. Daar moet ik dan 23 voor geworden zijn," mompelde ik. Ik schaamde me nogal voor mijn zwakheid.
"Je hoeft je niet te schamen. Het is normaal dat je je slecht voelt als iemand je zoiets aandoet. Een man als hij is je niet waard. Jij verdient veel beter." Zijn ogen van gesmolten goud keken me trouw aan, als van een hond die al jaren aan je zijde staat.
"Ik wilde het eerder op een vader of beste vriend laten lijken, maar een hond is ook goed," grinnikte hij geamuseerd. Ik keek naar het tafelblad, Emmett had mijn bord al weggenomen en afgewassen, en ik wilde dat ik ook zo snel was. Kwestie van mijn eigen huis eens opgeruimd te krijgen. Oh, hemel, die flessen, al dat glas!
"Geen zorgen, dat hebben we al opgeruimd. En Alice vond het nodig om meteen ook je meubels te verplaatsen, en je koelkast uit te pluizen, en je kleren op kleur te ordenen." Ik lachte, voor de eerste keer in drie dagen.
"Dat geluid heb ik gemist." Carlisle leunde tegen de deurstijl. Ik glimlachte.
"Bedankt, Carlisle. Jullie allemaal. Ik zal aan jullie denken."
"Hé, je gaat echt nog niet naar huis!" protesteerde Edward verontwaardigd.
"Waarom niet? Het gaat toch beter?"
"Ja, maar Carlisle heeft al je verlof opgenomen, en als je nu terug gaat werken, ben je het allemaal kwijt." Alice danste de keuken binnen en lachte triomfantelijk.
"Je hebt zeker al gezien dat je me overtuigd krijgt?"
"Natuurlijk," giechelde ze. Ik schudde mijn hoofd.
"stelletje tieners," zuchtte ik.
"Wij zijn ouder dan jij ooit zult worden," trzeiterde Edward. Ik stak mijn tong uit naar hem.
"Wie is hier nou de kleuter?" joelde Emmett.
Ja, ik zou zeker wel blijven.

Reacties: