FanFic.nl

Our own Humanoid world

30. Maandag ochtend 01/03/2010

Makbule’s point of view
“We gaan toch wel in een attractie die over kop gaat hè?”� smeekte Danny. “Natuurlijk, ik kijk er al naar uit,”� giechelde ik. Danny wiebelde op en neer in de auto. “Kalm, anders is zo meteen al je energie al op,”� gniffelde ik. “Hmm, dat is waar,”� grijnsde Danny. Hij ging stil zitten. Ik lachte en keek naar buiten. We reden op een of andere weg met bomen aan de zijkant. “Is het nog ver?”� vroeg ik. “Nee, nog amper een kilometer,”� zei Saki. “Oké,”� zei ik. Ik keek naar Danny die nog steeds heel stil zat. Ik lachte en keek weer naar buiten. Nu raasden er bomen voorbij. “We zijn er,”� zei Saki. In nog geen twee seconden waren we uit de auto. Saki liep met ons mee naar de kassa. Hij betaalde gewoon voor ons. Wij wisten ook wel dat dit geld was van de jongens, maar dan nog. “We moeten hen straks maar bedanken,”� zei ik. Danny knikte en liep hyper door, naar binnen. Hij klapte in zijn handen. “Waar beginnen we?”� vroeg hij. “Dat katapult lijkt me een leuk begin,”� zei ik. “Hmm, lijkt me erg heftig,”� zei Danny. “Dat is toch net leuk,”� glimlachte ik. “Kom dan,”� zei Danny. Hij nam mijn hand vast en trok me mee richting het ding dat op een katapult leek. “Het is wel hoog hè,”� zei ik terwijl ik naar boven keek. “Uhu,”� zei Danny. We gingen aanschuiven in de rij. Na een tijd aanschuiven waren wij aan de beurt. We lieten onze tassen staan en gingen in de bol zitten. “Spannend,”� grijnsde Danny. Er ging zo een teller af en bij nul werden we de lucht in geschoten. We gilde het uit. Eigenlijk, gilde Danny alleen, ik kon enkel lachen. De kriebels in mijn buik deden me lachen. Ik was opgelucht toen ik weer met mijn beide voeten op de grond stond. Danny draaide wat. “Ik ben duizelig,”� lachte hij. Ik lachte om zijn gezicht. Hij trok namelijk een raar gezicht. Zijn haren staken ook naar alle kanten. “Wat zien we er weer sexy uit vandaag,”� grapte hij. We namen nu onze tassen gingen naar andere attracties. Toen we uit een achtbaan kwamen hadden we beide toch wel honger.

“Frieten zijn lekker,”� zei Danny. “Weet ik,”� zei ik en sopte er een in mijn potje ketchup. “Waar gaan we zo meteen in?”� vroeg ik. “Dat reuzenrad lijkt me we leuk,”� zei Danny. Hij wees naar het enorme reuzenrat rechts van ons. “Dat ziet er best hoog uit,”� zei ik. “Volgens mij heb je er een leuk uitzicht,”� zei Danny. We gooide ons afval weg en liepen richting reuzenrad. Toen we er voor stonden leek hij nog hoger. “Geweldig!”� zei Danny toen ze ons zitje dichtmaakte. Ik gniffelde en toen we helemaal boven waren, maakte ik een foto van ons twee samen. “Voor deze onvergetelijke dag te onthouden,”� zei ik. “Zeker,”� zei Danny. Hij keek rond. “Je hebt echt een goed zicht hier,”� zei hij. Ik keek ook rond nu. “Je hebt gelijk.”�

Toen we eens weer op de grond stonden gingen we gewoon rondlopen. We wisten niet goed meer waar we in wilde. “Oh My gott ik wil een Berliner bol!”� riep Danny. “Ik ook!”� zei ik. We liepen op het kraampje af en kochten een Berliner bol. “Daar gaan we zitten om hem op te eten,”� zei ik. We gingen aan een tafeltje zitten. Danny at aan de ene kant en ik aan de andere kant. Ik wist zeker dat we zouden knoeien zoals toen we samen naar de kermis waren geweest. Dat was echt lachen. “Aah, neeh!”� riep Danny. Hij probeerde de pudding nog te redden met zijn hand, maar het was te laat. De pudding ging ten onder. Met een pruillip bekeek hij de pudding die over de tafel gespreid lag. “We kopen er zo nog een,”� suste ik. Hij lachte weer en at weer verder aan zijn kant. “Kopen we er nu nog een of straks?”� vroeg ik. “Nu!”� riep Danny. Ik lachte een trakteerde. Hij had die van net getrakteerd, dus dat is eerlijk. Dit keer viel er geen pudding tussenuit.
Nadat we onze Berliner bol op hadden gingen we toiletten zoeken om onze handen en gezichten te wassen. We hingen namelijk vol met pudding en bloemsuiker. De mensen die ons zo gezien hebben zullen nogal gedacht hebben. Ach wat boeit mij dat?

Even lieten we onze Berliner bollen zakken en gingen dan weer in veel attracties. Als laatste gingen we in een water attractie. We waren doorweekt. “Zou saki ons nog wel willen meenemen nu?”� lachte Danny. We stonden aan de uitgang op hem te wachten. Hij was te laat. “Hij moest hier om half zeven zijn en het is ondertussen kwart voor zeven,”� klaagde Danny. Ik lachte en gaf hem een stootje. In de verte zagen we de bekende geblindeerde wagen van Saki afkomen. Je zou denken dat het iemand van de FBI was. Saki stopte voor onze voeten en deed de deur voor ons open. “Dankje Saki,”� zeiden we in koor. Hij glimlachte en gaf ons handdoeken. “Je bent op alles voorbereid,”� gniffelde Danny. “Moet wel als je soms Bill Kaulitz op je achterbank hebt zitten,”� Hij lachte en knipoogde. “Die was geniaal,”� zei Danny. Ik lachte en duwde hem de auto in.

Reacties: