FanFic.nl

My 100 little stories

53. Blauw

Mijn naam is Sefjana. Ik woon in Twente, in Zwartkerk. Ik hoor bij de “blauwtjes”� zoals iedereen ons noemt. Niet dat ik me daar iets van aan trek: ik zou me er niet eens iets van aan kíºnnen trekken! Ik hoor bij de Zuivere Volgelingen van de Katholieke Kerk. Ik ben zestien jaar, en ben het inmiddels wel goed zat.
Ik mag geen radio luisteren, niet op de computer, televisie kijken, bepaalde boeken lezen, moet lange rokken dragen in zwart, grijs, blauw of andere donkere kleur en mag geen contact hebben met de buitenwereld, de verdoemde, enkel met mensen van onze groep, die ik stiekem clan noem.
Mijn familie bestaat uit mijn ouders, mijn vier broertjes en twee zussen. Mijn moeder, die vijfenveertig is, is in verwachting van haar achtste kind. Ik ben de op twee na oudste: Mijn zus Rebecca is met Vijfentwintig de oudste, Samuël met twintig de op-een-na-oudste. Ik ben zestien. Daartussen zit een lange periode- voor onze clan tenminste. Dat is omdat mijn moeder ziek werd, geloofde dat ze had gezondigd en een tijdje afzwoor van alle bevrediging en in een klooster ging. Na vier jaar was ze “gezuiverd”� en begon weer vollop met kinderen krijgen.
Allemaal stom gepraat, dat over gezondigd enzo. Ik geloof er niet zo erg meer in. Ik denk logisch, en zeg nou eerlijk: het is niet logisch. Ik weet inmiddels echtwel hoe het allemaal gaat, voortplanting enzo, en Adam en Eva- uit wie we ontstaan zouden zijn- kregen twee zoons.. En toen?
Maar als ik dat zou zeggen, zou ik verstoten worden, iets wat ik toch liever niet zou hebben. Al zou dat toch wel gebeuren, of ik nou zou zeggen dat er niets van klopte of niet. Ik ben namelijk verliefd.
En niet op een jongen uit onze clan, een jongen met een naam als Petrus, Bartholomeus of zo iets. Nee, op een jongen met de naam Raff.
Afgeleid van Raphaël, dat wel.. maar toch. Een Buitenstaander. Een onzuivere. Maar dan wel een onwijs lekkere onzuivere! En een lieve, natuurlijk.
Hij had Italiaans bloed in zich, diep zwarte krullen en sprankelende diep bruine ogen. Ogen van de hel, zouden mijn ouders zeggen.

Dus alles bij elkaar is mijn leven een halve hel. Volgens mijn moeder heb ik het aan mezelf te danken dat God me zo behandeld.
Ja, tuurlijk.
Ik dacht dat God van iedereen houdt? Jeetje, er klopt echt geen zooi van!

Ik weet ook al wat ik ga doen, als ik weg ga: Mijn naam laten veranderen. Van Sefjana naar Delilah, de duivelse. En mijn achternaam wordt dan Sattandogter.
Drie keer raden aan wie ik de eerste kaart met die naam ga sturen.
Juist.
Aan mijn familie. Gewoon om ze een flinke schok te geven. En een foto van mij erbij, in een hemdje die mijn buik vrij laat, slippers en een korte broek. Oorbellen, mijn haar los, ketting… En met Raphaël. O, ik weet heus wel dat ze die kaart zullen verbranden, maar iemand moet hem toch lezen!

Maar voor het zo ver is, moet ik nog wel even wachten, denk ik. Ik ben nog geen achttien, en dan pas ben ik van plan om weg te gaan: Dan kan ik tenminste op mezelf wonen.
Met Raff. Al moet ik die dan eerst zien over te halen.

Twee jaar later
Ik ben van de middelbare af, godzijdank nog niet uitgehuwelijkt, nog steeds verliefd op Raff- en samen met hem, stiekem, nog steeds niet overtuigd van het Christendom en bont en blauw. Dat laatste omdat ik het stiekem met Raff heb.
Dus sloeg mijn vader me met een liniaal. Dat gebeurt hier wel vaker, niet over nadenken. Doe ik ook niet meer.
Maar ik heb besloten dat morgen de dag is. Raff weet er al van, hij zal met opvangen met zijn vader en auto. We gaan samen naar Italië, naar zijn opa en oma, en vluchten weg. Dat is het plan, zo zal het gebeuren.
De volgende dag-nacht- voel ik aan de kussens die ik onder mijn dekbed heb gestopt.Mijn kleren heb ik nog aan, ik ben met een nachtjapon over mijn kleding aan gaan slapen. Niemand die het merkte.
Ik pak de sporttas die ik van Raff geleend heb op, haal diep adem, en loop dan naar het raam toe. Ik zie Raff staan, met een zaklamp in zijn hand. Hij zwaait, en gebaart dat ik naar beneden moet komen.
Ik knik, en loop naar beneden, zorgvuldig de gaten in de trap overslaande waar de zesde en de dertiende tree zouden moeten zitten.
Dan loop ik naar de deur, die ik open en naar buiten loop. Het voelt onmiddellijk als vrijheid. Ik val in Raffs armen, hij heeft een klein kusje voor me, en dan lopen we naar de auto van hem en zijn vader.
Als we wegrijden kijk ik niet achterom.
Waarom zou ik?
Mijn thuis is nu in Italië.

Reacties: